Hai,
Het gaat een heel verhaal worden, maar ik hoop op tips van alle kanten. Zowel instructeurs/trices, boeken, dvd's, tips en trucs, alles is welkom.
Sam is mijn Arabische ruin van 5,5 jaar. Een ontzettend intelligent en gevoelig diertje. Een paniekerig paardje, maar ergens ook heel dapper. Blakend van gezondheid, maar gewoon 'lastig mee om te gaan' en extreem ongeduldig.
Ik heb Sam nu bijna 3 maanden. Helemaal tot over mijn oren heb ik hem gekocht, hij werd verkocht i.v.m problemen bij op- en afstappen (eerder topic hierover gestart, hij vind het gewoon dóódeng en vlucht). Ik heb hem ong. 5/6 weken de tijd gegeven mij te leren kennen en zich thuis te gaan voelen voor ik met een zadel aankwam. Dus veel gewandeld, gepoetst, geknuffeld, etc. De band groeide; eerder kostte vangen mij 45min, inmiddels kan ik het direct pakken en mee laten lopen. Hij ziet mij duidelijk als zijn baasje, onlangs had mijn vriendin hem vast en liep ik van hem weg, en toen werd hij wat paniekerig en wou achter mij aan. Buiten kan ik lezen en schrijven met hem. Gaan is gaan en ho is ho. Tijdens wandeltochten hoef ik maar te dénken aan stilstaan, of hij staat al achter me met zijn oortjes naar voren en beentjes naast elkaar.
Punt is gewoon dat het zo'n angsthaas is. Hij vertrouwt me wel, maar niet genoeg (als ik zeg dat een zeil op grond niet eng is, gelooft hij me, als ik zeg dat hij braaf moet zijn voor de hoefsmid, gelooft hij me absoluut niet). Hij heeft wel respect voor me, maar niet genoeg (hij loopt niet door me heen, behalve als er iets te eng wordt).
Stilstaan is een drama voor hem. Zowel op de poetsplaats als onder/naast me. Hij gaat draaien, wiebelen, schrapen, springerig doen, hinniken..
Ik ben bezig met wat desensibiliseer-werk met hem. Dat gaat dramatisch. Een zweepje over zijn bips aaien is prima, maar een stap verder komen we niet. Een jas over zijn rug leggen, een plastic zak, etc etc, hij gaat helemaal door het lint en raakt buiten zichzelf (rennen, rennen, rennen, echt vluchtgedrag).
Tijdens het grondwerk in de bak is hij wisselend. Hij begint met flink stressen en rennen (MIJN KUDDE! Waar zijn ze, hoe kom ik daar..???), echt als een apaat, heen en weer langs één zijde. Ik sta al die tijd op ong. 8meter afstand en opééns bedenkt hij dan "Ah, daarheen", en komt hij bij me. Dan heb ik zijn aandacht volledig. Hij stapt achter me aan, draaft achter me, galopeert, etc etc, tot hij het zat is en zijn aandacht weer aan zijn kudde schenkt. Het rennen en stressen begint opnieuw.
Hij is bang met alles, maar tegenstrijdig genoeg ook heel dapper. Hij is de absolute leider van de kudde, hij loopt buiten voorop (onder het zadel), vrachtwagens, trekkers, hij kíjkt er niet eens naar.
Vandaag een absoluut dieptepunt. De hoefsmid kwam voor het eerst en hij raakte weer helemaal in paniek. Steigeren, springen, wegrennen, laten vallen, alles hield hij uit de kast. Hij is uiteindelijk niet bekapt omdat het voor beide partijen gevaarlijk werd.
Wat info over Sam; hij is 5,5 jaar, komt uit Polen, is daar in vrijheid opgegroeid. Niet veel in handen geweest, wel op de baan en in de endurance uitgebracht. In NL kwam hij bij een meisje met weinig geduld en veel angst waar hij echt verwend is. Hij heeft veel stilgestaan en verveelde zich regelmatig. Hij staat met mijn merrie en 2 fjorden en een trekpaard 24/7 buiten en is daar echt blij mee. Ik rijd hem zo'n 2/3x per week, wandel/fiets met hem, longeer hem en doe dus aan wat grondwerk. Ik ben echt een beginneling op NH-gebied en volg meer mijn gevoel dan regels.
Sam is verder een kanjer. Ik ben nog altijd smoor op hem, hij is alles wat ik zoek, maar dan net wat meer. Hij vind het heerlijk om samen te werken, als we eenmaal op weg zijn ben ik zijn alles (dus buiten het terrein waar hij woont).
Wie heeft tips? Hoe maak ik Sam makkelijker, minder angstig en geduldiger? Hoe gaat hij mij als zijn leider zien, ipv een buitenstaander? Heeft iemand tips, o.i.d?
Alvast ontzettend bedankt.