Geduld, geduld, een goede band opbouwen is de sleutel, alles met rust en beleid. Ik ben al gauw met mijn draver endurance gaan rijden ( toen was ze bijna 6 jaar )waardoor ik haar pas echt goed heb leren kennen en aanvoelen. Ze is en blijft een draver en hard draven blijft ze gewoon het einde vinden...hierin hebben we een tussenweg gevonden op de lange afstanden..af en toe mag ze gewoon, maar wel beheersd en als nodig af en toe ook een galopje of een rustige jock 
Nu na 7 jaar ben ik er nog steeds niet, er blijven altijd wel dingetjes wat beter kan...maar das niet alleen maar met dravers, Met paarden raak je nooit niet uitgeleerd he !
( ik mag absoluut niet klagen en zou haar nu nooit meer voor een ander ras willen ruilen, en dat voor iemand die echt helemaal niets had met dit ras, ze kwam gewoon heel toevallig op mijn pad 7 jaar terug toen ik mijn kinderdroom waar wilde maken en een haflinger zou kopen, god zij dank werd deze afgeraden door mijn da en vele vriendinnen en mij uiteindelijk hebben overgehaald en me kennis hebben laten maken met mijn nu mooiste kado wat ik ooit heb gekregen, op mijn kinderen na). Ik vind dat dravers gewoon een wereldkarakter hebben waar je juist heel veel mee kan bereiken daardoor.
Natural horsemanship is idd ook een goede methode...mijn draver bleek daar heel gevoelig voor en heb daar zo mijn eigen dingetjes uit gehaald.