Hmm, eigenlijk komt er elke keer dat ik train weer een reden bij! 
Ik ben begonnen met [***], die ik als erg agressieve en mens-hatende shetlander onder mijn hoede kreeg en die ik niet alleen moest leren dat een pony een mens niet mag bijten/schoppen/slaan/bestijgeren/dekken maar ook dat met mensen spelen erg leuk is, zolang je de voorgaande richtlijnen volgt. [***] alleen corrigeren voor wat hij allemaal fout deed (veel), moest ik dus aanvullen met heel veel belonen voor wat hij goed deed (weinig). En om met weinig goede karaktereigenschappen toch veel te kunnen belonen, besloot ik kunstjes te gaan trainen omdat die niet van levensbelang zijn (zoals 'ho' bijvoorbeeld wel) waardoor we er allebei meer ontspannen mee om konden gaan en ik ook oprecht enthousiast zou kunen zijn over elk minuscule dingetje dat hij goed deed. Nu is [***] een superpony die erg graag kunstjes & clickertraining doet.
En sindsdien stapelen de redenen om ermee door te gaan zich eigenlijk continu op: omdat het zo leuk is, omdat ik toch ook dat knielen aan [***] wil leren, omdat de pony's er zo ontzettend sluw en slim van worden, omdat zij er altijd zo enthousiast over zijn, omdat dat mij weer een goed gevoel geeft, omdat je er niks aan materiaal voor nodig hebt, omdat het al het andere opleukt, van dressuur aan de lange teugel tot drollen opruimen, omdat dat meespelen toch een blijk van vertrouwen is, om onze grenzen te kunnen verleggen, om de pony's te stimuleren tot zelfdenkzaamheid, omdat je het in elk verloren kwartiertje kunt doen, omdat ik die magie van het circus zo fascinerend vind, en omdat het zo fantastisch is....