Geplaatst Helaas heb ik de training niet af kunnen maken. Dit frustreert me nog steeds dus ik ga hier mijn verhaal typen dan is het misschien uit mijn systeem.
Allereerst over de merrie: uberlief. Nog NOOIT zo’n lief paard meegemaakt. Mensgericht, houdt van poetsen, kriebelt met haar mond in je haar, dat soort aandoenlijke werk. Ze is 14. En erg groot.
Ze loopt zo de trailer in, gaat op buitenritten. Motoren, auto’s, vrachtwagens allemaal niet interessant. Ze is meegeweest naar smokkelrally, Enjoy the Ride ritten ed.
Geen bange poepert dus. Maar goed, schriktraining is altijd goed toch? Dus opgegeven.
Heeft ze dan geen enkel nadeel? Jawel, als ze angstig is en je loopt ernaast dan vergeet ze je. Ze loopt je zo omver. Ze is niet meer bereikbaar. Zij is ook het eerste paard waar ik nooit zal afstappen als het spannend is op buitenrit. En ze heeft iets met geluiden. Kan ze een geluid niet plaatsen dan is het eng!
Dit heb ik ook aangegeven voor de training: geluiden zijn eng, en ze is aan de hand moeilijk te handelen dan.
De training:
We waren met 10 paarden met allerlei ‘smaken’. Van manegemeisjes met manegepaarden tot een uiterst bange IJslander en een heel zenuwachtige PRE en een twee-jarig ‘veulen’.
De training begon best goed. We moesten de paarden eerst drie meter achter ons laten lopen, en daarna drie meter voor ons.
Het jammere was wel dat de trainer gewoon die opdracht gaf zonder enige uitleg. Pas na enig geprobeer (en geklungel bij sommigen) vertelde hij je dit op de volgens hem juiste manier moest klaarspelen. Omdat ik ooit een Voest-training heb gevolgd ben ik wel een beetje op de hoogte van jezelf groot maken, hulpen geven ed. Dus het achter me lopen was zo geregeld. Het drie meter voor je laten lopen was met een beetje hulp van de trainer ook zo geregeld. Ook hier kwam de Voest-manier wel van pas, zonder hem had ik het principe van druk geven op de juiste manier ook niet zo snel onder de knie gehad denk ik. Dit vond ik jammer: een beetje theorie had niet misstaan. Maar goed, hij was de trainer dus hij zal het wel weten.
Daarna kwam het zeil aan de beurt. We moesten een hele berg zeil met links meeslepen terwijl rechts paardlief meeliep. De merrie rolde eens met haar oog, keek mij meewarig aan en ging met dr grote poot op het zeil staan.
Toen moesten we met dat zeil het paard overal aanraken. De merrie viel nog net niet om van verveling.
Daarna was er een ontspanningsoefening. Paard moest met het touw over de rug los blijven staan, terwijl wij met twee handen al kriebelend van nek naar staart en aan de andere kant weer terug gingen. Paard moest blijven staan en de aandacht met oren en ogen bij ons houden. Ook dit deed de merrie super.
Dusss dacht ik: dit gaat goed! Jippie! Lief paard!
En toen kwam het.
We moesten op de E - B volte gaan lopen, de trainer ging in het midden staan en stak een stukje magnesium aan. Veel gesis, fel licht en rook.
De merrie ging in de totale paniekstand. Niet te houden.
Roept die trainer nog (lichtelijk geirriteerd ook): laat haar eens drie meter achter je lopen! Ik vroeg me serieus af of hij van dezelfde wereld is als ik. Een paniekerend paard van 2 meter (want zo groot maakte ze zich) die alleen maar weg wilt, ‘even’ drie meter achter me laten lopen? Benjegek?
Daarna riep hij ‘je trekt haar hoofd ook steeds naar de rook toe!’ (Euhm, ja dat kwam omdat ze weg wilde, ik hield haar tegen en liep toevallig aan de linkerkant. En laat daar nou ook die magnesium branden. Dus logisch dat haar hoofd naar links kwam.)
En toen nog eens: ‘Laat haar nou eens drie meter áchter je lopen!’
Dus ik dacht: alsjeblieft, hier heb je haar, probeer jij het maar.
Hij kreeg het dus ook niet voor elkaar, ze bleef paniekeren. Ze kreeg ook geen kans bij te komen want terwijl hij haar aan de leadrope had, gooide hij nog tot twee keer toe brandend magnesium van zich af. De merrie wist niet meer hoe ze het had tot het zo uit de hand liep dat ze zich losrukte en door de bak galoppeerde.
Hij pakte haar nog eens, en met de woorden ‘laten we een iets anders proberen’ pakte hij ook een lange (longeer)zweep om daar knalletjes mee te maken. Zonder het licht en gedoe, dus alleen het geluid.
De merrie kwam niet uit haar ‘state of mind’ en blééf proberen weg te komen. Volgens hem zouden andere paarden na een paar minuten vanzelf rustig worden, maar de merrie blééf erin hangen. Dat vond ie erg apart, maar kon dat op dat moment niet oplossen. Hij kon op geen enkele manier meer tot haar doordringen, ook tikken op haar hoofd met de achterkant zweep drongen niet door. Volgens hem was dit erg apart en ingesleten gedrag.
Met die woorden gaf hij de lijn weer aan mij met het verzoek of ik achter in de bak wilde blijven, hij zou dan voorin de bak met de rest verder oefenen met vuurwerk.
Ik heb dat niet gedaan maar ben met haar de bak uit gegaan en heb haar even op stal gezet (waar ze overigens nog steeds over de zeik was).
Maar goed ook want hij ging toen met ‘echt’ vuurwerk aan de slag. Fluiten, rook en knallen. Op het laatst alleen maar een paar zware knallen. De andere paarden waren niet eens zo onder de indruk.
De merrie had ik (ook 20 meter verderop) op kunnen vegen denk ik. Dat had hij naar mijn bescheiden mening ook wel kunnen inschatten.
Toen was er pauze en daarna zou het parcourtje komen, over zeil lopen, onder een plastic gordijn door, achteruit zigzaggen langs pionnetjes dat werk. We hadden afgesproken dat we met de merrie geen geknal meer zouden doen. Dat parcourtje had ik zin in want dat is leuk!
Na een half uur op stal leek de merrie weer wat kalmer, maar ik kom die bak in en het was gelijk weer fout. Gespannen als een veer, niet tot door te dringen. Alles was eng, ze bleef lopen.
Zegt de trainer tegen mij, ga maar in een hoek van de bak staan, met je rug tegen de muur en laat haar maar gewoon doen, net zolang tot ze rustig is. Dus ik stond daar met een onrustige merrie. Die natuurlijk een paar keer recht van me wegliep dus dan is er niets aan te houden want je kunt niet naar links of rechts omtrekken. Iedereen ging verder met het lopen over het zeil (lag bij de ingang ver weg van ons) en de merrie bleef maar gespannen. Ze trilde er helemaal van.
Dus na een minuut of 10 dacht ik ‘laat ik ook maar eens richting zeil wandelen, want anders sta ik hier over een uur nog’ want ik was vergeten leet het wel, maar het was niet te doen. Ze was niet te houden. ALLES was eng en vluchten. Uiteindelijk heb ik een vriendinnetje geroepen, zij was met de merrievriendin van mijn merrie ook bezig, en zijn we achter haar merrie aan naar de uitgang gelopen.
Die trainer liet niets meer van zich horen. Ook niet toen ik aangaf ermee te willen stoppen. Niet ‘ik probeer het wel even’ of ‘ik kom zo bij je’ helemaal niets.
Ik moest nog alleen onder zadel naar huis, maar gelukkig is de merrie eenmaal gezadeld en met bit in altijd rustiger, dus we zijn zonder ongelukken naar huis gestapt (in een soort piaffe dat dan weer wel).
En ik ben achtergebleven met een enorme kater want ik voelde me totaal genegeerd, ik HAAT opgeven en dit grapje heeft me wel 45 euro gekost. De merrie is gelukkig weer helemaal tot rust gekomen toen ze eenmaal weer in haar wei stond en aan hooi kon beginnen.
Nou respect als je dit helemaal gelezen hebt.
Omdat de trainer een bekende naam is (denk ik), heb ik die expres niet gemeld. Ik wil niemand zwart maken maar ik moest gewoon mn verhaal even kwijt.
) en terwijl ze de adrenaline eraf lopen kan je altijd proberen door te dringen door dingen van hen te vragen. Eénmaal de aandacht terug op jou zullen ze ook weer sneller tot rust komen (als jij een rustpunt voor hen bent toch, is ook niet onbelangrijk 
