mennen is niet te vergelijken met rijden onder het zadel. Er zit vaak meters ruimte tussen de mond v/h paard en de hand v/d menner. Signalen komen dus ook minder vlot en minder 'makkelijk' door. Daarnaast mis je een aantal handige/belangrijke hulp- en communicatiemiddelen die je ohz. wel hebt. Denk daarbij o.a. aan zit- en beenhulpen. Verder is het mennen nu eenmaal 'risicovoller', in die zin dat als een paard met (al dan niet omgeslagen) wagen aan de kletter gaat, dan zijn de gevolgen vaak niet te overzien.
Al zijn er toch ook zat menners die op een 'gewoon trensje' rijden hoor.
Mijn Welsh A heeft een boterzacht mondje en reageert op de kleinste hulpen. Toch kies ik er voor om, mits poownlief dat accepteert, met bijv. een liverpoolbit te rijden. Ik heb de leidsels meestal in de bril, of in de bril maar om de schaar heen, ipv. in de 1e of 2e sleuf. Zo heb je vrijwel geen hefboomwerking, maar mocht ze dan toch eens heet en/of sterk worden of de neiging krijgen om het bit vast te pakken, dan kán ik de groom er af sturen om de leidsels even te vergespen, zodat ik wat 'meer te vertellen heb'.
Pony heeft daar ook zeker ontzag voor.
Tenslotte is het bit net zo zacht of 'scherp' als de hand v/d menner of ruiter die met het bit en de paardenmond in verbinding staat. Helaas zijn er onder ruiters nog steeds soms oude opvattingen dat een paard 'hard in de mond' wordt van 'mennen'. Als dat zo is, dan ligt het echt aan de menner en hoe die met de paardenmond en het bit omspringt, en niet aan het bit wat er in hangt. Probeer maar eens een marathon op volle snelheid te rijden met een paard die een bek van staal heeft.... daar kan geen bit of ruk-en-pluk-werk tegen op.