Geen idee of jullie me kunnen helpen maar wie weet! Het is een lang verhaal maar hoop dat iemand de moed vind om het helemaal te lezen want zo wil ik eigenlijk niet verder.....
Sinds ruim 1,5 jaar loopt mijn pony nu voor de wagen. We hebben haar zelf beleerd en alles is helemaal goed gegaan. In het begin heb ik heel erg veel buiten gereden en pas toen ze een maal goed bevestigd was e.d. ben ik begonnen met lessen. Ik les nu 1x per 2 weken sinds ongeveer 9 maandjes, alleen van de winter met de vorst hebben we ruim 2 maanden niet kunnen lessen maar daarna hebben we het weer opgepakt.
Roza is altijd erg onrustig geweest in de aanleuning, zowel onder de man, als aan de longe als met het mennen. Heb al diverse dingen geprobeerd (denk aan bitloos, enkel gebroken trensje, ongebroken trensje, dubben gebroken trensje, africhtingsbitje enz. enz.) Momenteel loopt ze op een liverpoolstang voor de wagen en met een Kimblewick bitje onder de man. Dit is tot nu toe de fijnste combi en hiermee is ze stabieler als ze ooit geweest is....
Maar dan nog, is ze er onrustig in de aanleuning.... Ze kan rustig 2 rondjes erg fijn lopen om er vervolgens ineens weer uit te klappen. Maar soms kan ze ook (voornamelijk bij het mennen) een heel uur lang de ontspanning niet vinden! Onder de man is er wel ietsje meer rust als bij het mennen.... Dit doet ze trouwens niet alleen bij mij maar bij eigenlijk iedereen die met d'r ment of rijdt.... Ze is extreem gevoelig in d'r mond en bij te veel druk komt ze dan ook omhoog....
Op buitenritten (zowel onder de man als met de wagen), waar ik met een los teugeltje rijd is ze vaak een stuk rustiger met d'r hoofd maar zodra ik ze op maat neem en er dus druk op komt is er direct de onrust!
Ik heb zelf een beetje het idee dat ze nog steeds het bit niet 100% accepteert, maar geen idee hoe ik hier verandering in kan brengen! Zodra ik het bit in doe begint ze al een gek te kauwen en met d'r lagen over het bit te schuren (hoop dat je snapt wat ik hiermee bedoel).
Dit alles heb ik na 5 jaar wel mee om leren gaan en ook met het mennen heb ik me erbij neergelegd dat ze nooit 100% de ontspanning en rust zal vinden bij het dressuuren en dan voornamelijk met het mennen, maar nu beginnen we toch wel echt in een dipje te komen met het mennen!
Met het buiten rijden gaat alles prima en is er niets aan de hand, maar zodra ik mijn leidsels op maat neem om wat meer te vragen is er dus die onrust. Alleen i.p.v. dat het door het lessen steeds beter gaat, gaat het alleen maar slechter! Ze drukt haar rug weg, loopt te schudden, ontwijkt het bit en is erg drammerig, ongeduldig en dwars!
Had gisteren weer les... Daarvoor moet ik ongeveer 30 minuten naar het verenigingsterrein rijden. De reis ernaartoe was er niks aan de hand! Maar zodra we aankomen op het terrein wordt ze ongeduldig. Stilstaan is ineens bijna onmogelijk (normaal staat ze rustig 20 minuten stil als ik dat van d;r vraag, nu zijn 20 seconden eigenlijk al te lang!), een lekker drafje wordt een of ander vreemd half galop half draf huppeltje en de ontspanning is ver te zoeken (ze loopt of met d;r hoofd ergens in de wolken of ze kruipt gigantisch achter de teugel)...
Ze reageert traag op mijn hulpen (links? ow.... links! euhm stappen? ja... maar eerst nog ff 10 passen doordraven baas) en (en dat vind ik het ergste) lijkt er zelf ook geen plezier meer in te hebben!
Heb mijn leidsels al op alle mogelijke manier gehad om een andere inwerking te krijgen maar niets maakt de situatie beter.... Eigenlijk wordt het met de week alleen maar slechter!
Zondag heb ik wedstrijd, voor de 1e keer (in de hobbyklasse) maar ik weet nu al dat het 1 grote blamage wordt....De vaardigheid zal wel goed komen, want dan krijgt ze meer vrijheid en wordt er minder van d'r verwacht. Maar de dressuur wordt dus 1 groot drama....
Maarjah, wat nu? Tijdelijk stoppen met lessen en beiden het plezier van het mennen weer terug zien te krijgen (dus voorlopig alleen maar ff naar buiten enzo)?
Of door gaan met lessen en hopen dat ze snel toegeeft?
Of heel iets anders?
En heeft iemand de gouden tip om haar het bit nu eindelijk eens 100% te laten accepteren? (ze is inmiddels al 7 en loopt al vanaf de leeftijd van 2 jaar met een bitje, is helaas, toen ze nog niet van mij was, op 2 jarige leeftijd ingereden)
Ik weet het ff niet meer en zie steeds meer op tegen mijn lessen en het zelf dressuur matig rijden....
En dat terwijl we het mennen beiden zo leuk vonden toen we net begonnen!
Ik ben even ten einde raad.... dus ik vraag nu jullie om hulp! Maar blijf a.u.b. wel lief voor ons he, we zitten al in een dip!

PS: Er is 100% zeker GEEN lichamelijk probleem, tuig en tanden zijn ook prima! Is allemaal al naar gekeken namelijk....