Geplaatst Na een paar dagen, weken, maanden weer een filmpje van mij en mijn paardjes! De beelden zijn al wel weer 2 weken oud maar ik heb de afgelopen tijd nogal weinig tijd gehad om het in elkaar te zetten
. Ik ben met het filmpje wel 4 (!) uur bezig geweest! 
Maar het resultaat mag er wezen! 
Ik ben heel trots op wat ik met mijn fjord Thorak bereikt heb, en met mijn welsh Bonne. Thorak was altijd extreem eigenwijs, wilde de baas zijn, liet je als hij zin had alle hoeken van de bak, weiland en zelfs daarbuiten zien. Ik kreeg hem toen ik 11 was, hij was toen 2 en een half jaar oud en een paar weken (2 weken) onder het zadel. Hij was net gecastreerd en hij had een leider nodig. Ik was toen nog niet zo ver dat ik dat soort dingen wist, ik dacht toen 'Ahhhhh wat een schatje! Dat lijkt me een leuke rijpony'. Niet wetend, dat dat paard wel eens mijn dood zou kunnen worden. Mijn ouders weten 0,0 van paarden, dus die wisten niet hoe je zo'n paard moest opvoeden. Dus ik kreeg hulp van een man uit het dorp, die al meer dan 50 jaar in de paardenwereld zit. Dus in het begin ging het top, met die man als begeleider. Helaas had die man een vrouw, die hartklachten had, hij kon me niet meer zo veel helpen. We gingen op zoek naar een nieuwe instructeur, die mij ook al les gaf op de manege voor ik een eigen pony had. Het ging best goed, het rijden. Maar na een tijd kreeg hij streken. Niet alleen onder het zadel, maar ook met naar het weiland brengen etc. Onder het zadel ging hij ervandoor, gooide hij me door het hek heen, en met naar het weiland brengen rukte hij het touw uit mijn handen en ging ervandoor. Toen gebeurde het, een periode waar ik zo'n spijt van heb gehad! Mijn instructeur adviseerde slofteugels, dan had ik meer 'controle'. Dus geen gelul, hop, in de krul! Mijn instructeur reed hem voor mij tot hij zich gedroeg, en dan kon ik erop. Wanneer ik zag hoe hij met zijn hoofd op zijn borst liep, kwijlend en met zijn oren in zijn nek, krijg ik pijn in mijn buik en moest ik bijna huilen. Ik had zo'n medelijden. Maar ik verdrong de medelijden. Hij moest maar luisteren! Maar wanneer ik er weer op ging, ging het weer mis. Toen ik voor de laatste keer door het hek geknald was, drong het eindelijk tot me door. Dit kan zo niet langer. Ik huilde en huilde, zei: Hij wil dit niet! Mijn ouders wisten niet beter, hij is de instructeur, dus hij zal het wel weten. Toen werd mijn vader werkloos en konden we de instructeur niet meer betalen. Thorak werd in het weiland gezet en stond een beetje te genieten van het werkloze leven. Ik reed niet meer, deed niks meer met hem. Toen werd het winter en moest hij op stal. Hij liep niet braaf mee naar het weiland en terug. Hij rukte zich los en rende weg. Elke keer. Wanneer ik een keer hooi kwam brengen, drong hij zich op, en ik sloeg hem weg. Hij draaide zich om en gaf me een kei harde trap tegen mijn bovenbeen. Toen was het genoeg. Hij moest en zou verkocht worden. Ik huilde, zocht naar een oplossing. Toen kwam ik bij Natural Horsemanship terecht. Ik zag het licht, wist dat het beter zou gaan wanneer ik dat zou doen. Ik kwam bij een freestyle kamp terecht, en toen ging Thorak mee! Hij gedroeg zich bij het kamp niet bepaald goed, maar we kregen hw mee naar huis waar we mee aan de slag konden. Na een half jaar freestyle ontdekte ik Parelli, een andere NH methode. Ik ging daar mee verder. En er was verbetering in! Maar toch brak hij af en toe nog uit. Ik begon zo naïef als ik was met Vrijheidsdressuur. Leuk toch? Zo'n paard die kunstjes kan? Maar toen ik het volgende jaar weer op freestyle kamp ging, ging het weer mis. Hij gedroeg zich verschrikkelijk, zorgde voor een geblesseerde duim van de ponykamp begeleidster. Ze adviseerde me om hem te verkopen. Ik huilde, huilde en huilde. Hij en ik hoorde bij elkaar... Mijn hart scheurde door het midden. Ik liet een reading doen, en diegene zei dat ik in mijn kracht moest staan, luisteren naar wat hij me te vertellen had. En verdomd, het werkte! Ik ging in mijn kracht staan, niet alleen bij de paarden en bij hem, maar ook op school. Ik leerde mezelf accepteren. Hem accepteren. Leren rechtop te lopen, voor me uit te kijken, leren een leider te zijn. Alles ging beter, hij leerde me zo veel, op een soms harde manier. Maar daar ben ik hem nu dankbaar voor. Nog steeds, wanneer ik niet in mijn kracht sta, laat hij dat merken. Hij is mijn leermeester, de beste die ik ooit heb gehad! Nu kan ik zelfs met een touwtje om zijn neus het weiland rond galopperen, wat ik een jaar geleden nooit gedurft zou hebben!
Bonne Dea, was oorspronkelijk een verwaarloosde merrie, die we gekregen hadden toen ze 4 was. Ze had zwaar vergroeide hoeven en was graat mager. De man uit het dorp, die ik hierboven noemde, heeft haar manieren bijgebracht. Ze werd een bloed mooie merrie, maar ze had geen vertrouwen in mensen. Wel in mijn broer. Die kon als het ware dansen met haar. Van mij wou ze niks weten. Mijn broer kon met haar crossen zonder iets. Ze hield van hem. Toen werd mijn broer te groot voor haar en paarden intresseerde hem niet meer. Ik ging met haar aan de gang, niet dat ze echt wou, ik heb zo veel bij haar moeten zijn, haar laten zien dat ik te vertrouwen was. Ik begon een half jaar geleden met VD, en ze vind het geweldig! Ze komt naar me toe gerent wanneer ik aan kom lopen (samen met Thorak
) en maakt ze een prachtige steiger voor het hek. Ze is een echte vriendin geworden.Natuurlijk zijn er nog zo veel kleine details, maar dit is de rode draad van het verhaal. Zowel Thorak als Bonne heeft mij zo veel ervaring bij gebracht, me bewezen dat er geen betere leraar is als het paard zelf. Zowel in het dagelijks leven als in het paarden leven.
In het filmpje zie je maar een fractie van de kunstjes die ze beheersen, maargoed, helaas ging de zon nogal snel onder
. Ik heb ook nog beelden van de andere kunstjes, maar die zijn niet bij zonsondergang, dus die paste er niet zo goed in 
Enjoy!
Er valt natuurlijk nog een boel te verbeteren, maar ik ben hier al erg trots op!
