Geplaatst 
Ik geniet enorm van het rijden, verzorgen, knuffelen en tutten met paarden, maar het mooiste dat ik mij altijd had voorgesteld zou zijn; het opbouwen van een band met je paard. Een paard dat hinnikt als hij je ziet komen, een paard dat met je mee loopt voor de gezelligheid, een paard waarvan je merkt dat hij je kent en je gezelschap gezellig vindt.
Op maneges heb ik dat natuurlijk nooit kunnen ervaren, en met andere bijrijd- en verzorgpaarden ook niet omdat deze meer op hun eigenaar hingen. Maar nu ik Cas verzorg, een jonge Boulonnais ruin, zag ik mijn kans om toch nog iets van een band met hem op te bouwen omdat zijn eigenaresse nauwelijks meer dan ik met hem bezig is, behalve het feit dat zij hem wel elke dag ziet.
Zeker na enkele problemen die ik met hem heb gehad, zoals het losrukken en wegstormen bij het opzadelen en het staken tijdens het rijden, leek het mij verstandig en erg goed om wat parelli met hem te gaan problemen. Hij scheen met zijn eigenaresse al in een verleden het een en ander geleerd te hebben, maar ik verwachtte er voor zo'n eerste keer nog niet veel van.
Het touwhalster, leadrope en carrotstick had hij al. Toen ik bij hem kwam, hem lekker gepoetst had en met de parelli spullen aan kwam, merkte ik voor het eerst geen koppigheid meer, maar juist nieuwsgierigheid. "Wat gaan we nu nou weer doen? Waar is het zadel?", kon ik hem gewoon hóren denken.
Dat leidde ertoe dat toen ik hem meenam naar de bak, hij toen al helemaal op mij gefocust was, puur uit nieuwsgierigheid voor wat er ging komen. Ik ben eerst simpelweg rondjes in de bak gaan lopen, om hem te laten wennen aan de nieuwe situatie. Daarna heb ik hem laten wennen aan de carrotstick. Eerst door hem wat heen en weer te zwaaien tijdens het wandelen, daarna laten snuffelen, en eigenlijk kon ik hem toen direct al over zijn koppie en daarna over de rest van zijn lichaam wrijven.
Hij had wat verbaasde spanning, wat algauw veranderde in ontspanning, maar ik heb geen enkel moment angst bij hem ontdekt.
Het achteruit lopen en zijwaarts lopen door lichte druk met de hand op hem uit te oefenen kende hij al (handig voor op de poetsplaats
), maar door zijn concentratie lukte dit zo in de bak nog beter dan anders.Vervolgens probeerde ik hem achteruit te laten lopen door voor hem te staan en mijn hand heen en weer te laten bewegen. Wat hij steeds deed zodra ik voor hem ging staan, was meteen naar mij toekomen zonder een stap achteruit te doen. Uiteindelijk heb ik de proef of de som genomen en iets geprobeerd wat mij altijd al zo leuk leek; ik klikte de leadrope los en begon weg te lopen.
Het duurde even, maar toen zag ik in de schaduw van de zon zijn hoofd naar mij bewegen en hoorde ik doffe voetstappen op het gras.
Ik heb een tijdlang door de bak rondjes gelopen terwijl Cas mij op de voet volgde.
Daarna heb ik hem weer lekker op de wei gezet, zijn hoefjes gevet en de andere standaard werkzaamheden uitgevoerd, tot mij iets opviel...
Cas was mij nog altijd aan het volgen. Hij hield mij strak in de gaten terwijl ik de wei door banjerde om uit te mesten en zodra ik even achter een gebouwtje verdween begon hij mij te zoeken. Als ik (toevallig) zijn richting op kwam lopen, kwam hij direct naar mij toe. Hij weigerde te gaan grazen of naar zijn fjordenvriendinnetje toe te gaan, hij hield mij in het oog en bleef geconcentreerd op waar ik was en dat ik hem niet alleen liet.
Ik kan jullie vertellen... Het is voor mij een van de meest bijzondere paardenmomenten ooit geworden...!
Maar tegelijkertijd kon ik mezelf wel voor me kop slaan dat ik altijd zo bezig ben geweest met hoe je zoiets voor elkaar krijgt, maar er nooit over heb gedacht hoe je het weer 'weg' krijgt voor het moment dat je weer naar huis moet gaan!
Uiteindelijk moest ik wel op mijn fiets stappen en het erf af fietsen, maar ik kon het niet laten steeds maar om te kijken naar die arme Cas die mij geschokt aan het draadje na stond te staren...!
Oké, nu geef ik toe, ik typte dit hele verhaal meer om het eens met mensen te kunnen delen die wél weten waar ik het over heb, maar ik zal er wel een paar vragen over stellen; zegt deze gebeurtenis nu echt iets over dat er een band aan het komen is tussen Cas en ik, of misschien zelfs dat we al meer een band hadden samen dan ik had gedacht?
En daarnaast; hoe kun je ervoor zorgen dat een paard na zo'n parelli training weer lekker met zijn eigen dingen bezig gaat zijn en de concentratie van jou afwend?
Want hij zal dan achter mij aan komen lopen, maar dat lijkt me een kwestie van volhouden totdat hij leert dat dat het moment van stoppen is. 
) zich dan niet in de steek gelaten voelt dat hij opeens geen aandacht meer krijgt en de dingetjes die hij heeft geleerd opeens niet meer beloond worden?