Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
assie schreef:Lief van je Ips.
Trots overheerst ook wel hoor. En blijdschap en vooral heel veel liefde voor mijn merrie.
Elisa: we zijn 9 jaar geleden in de vaardigheid heel knullig op de kop gegaan. We gingen linksom door de bocht en gingen toen in slowmotion om.
Ik brak mijn been waardoor ik een tijd niet kon mennen. Ik "brak" ook mijn zelfvertrouwen en evenwichtsgevoel. Als we in de auto een bocht naar links maakten dacht ik al dat de auto zou omvallen.. Op de bok in draf linksom door de bocht was dus echt een no-go toen.
Mijn merrie had gelukkig alleen een paar schaafwondjes, maar vond na de crash alles wat op haar afkwam heel eng. Fietsers, wandelaars, andere paarden, aanspanningen, honden. Autos en trekkers daarentegen deden haar gelukkig niets. Haar angst gecombineerd met mijn angst was niet echt handig of leuk.
Mijn instructeur heeft mijn merrie in het begin even gereden om uit te sluiten dat ze niet gewoon mijn angst overnam, maar dat was helaas niet zo. Dus ja... wat dan? Twee watjes bij elkaar.
Om een lang verhaal kort te maken: we zijn dingen gaan doen die we wél durfden: een mentrektocht, een menbosritje, knuffelen, grondwerkje. Een clinic met een goede groom achterop. Ik mocht eens mennen met het hele brave tweespan van een bevriend menner. Stapje voor stapje vooruit, tot ik me in een gekke bui inschreef voor Driezum.
En ergens tussen hindernis 9 en 10 in Driezum realiseerde ik me ineens dat ik helemaal niet meer bang ben. Dat mijn schimpie gewoon stoer tussen de andere paarden doorliep. Dat we samen zoveel hebben overwonnen. Hoe trots ik op ons ben. En toen moest ik dus even heel hard sniffen van geluk haha.. Mijn groom heeft ons maar even laten begaan
![]()
Ok... nu wordt het wel heel cheesy he? Haha.