Geplaatst: 22-04-11 18:17 thoraklover schreef:Want wat je nu doet heeft echt geen zin, paard word er immers niet rustiger op en je raakt samen gefrustreerd van elkaar.
Ik raakte in het filmpje nergens gefrustreerd, [***] denk ik wel. En ik snap jouw methode ook wel, alleen vraag ik me af waarom je het idee hebt dat [***] er bij mijn aanpak niet rustiger van werd? Het resultaat (na inderdaad de onrust in het filmpje, die volgens mij ook speelsheid was) is namelijk toch dat hij stilstaat en vervolgens nog 20 minuten gewoon meetraint en de keer daarop ook. En dat ziet er gewoon uit zoals in onze andere filmpjes, gewoon een paard en een mens die normaal met elkaar omgaan en lol hebben met spelen.
Op zich snap ik wel waarom je het vanuit jouw ervaringen zo beschrijft, maar het klinkt zo definitief, alsof er hiermee dus ook definitief iets beschadigd is wat met een andere aanpak niet was gebeurd. Dus dan ben ik ook erg nieuwsgierig naar wat dat dan is en welke lange-termijnproblemen deze aanpak veroorzaakt - en hoe je die in de praktijk terug zult zien zodat die hypothese ook getest kan worden.
Klinkt misschien wat neuzelig, maar ik vind dat erg interessant, juist dat er door paardentrainers erg vaak toekomstvoorspellingen als waarheid worden geponeerd: Als paard X doet dan moet je meteen Y doen anders loopt hij (de rest van je training/leven
) over je heen enz. En dat vraag ik me ernstig af. Natuurlijk kiest iedereen uiteindelijk een methode die het best bij hem/haar past en daar hebben we allemaal goede redenen voor. Maar een goede reden hebben om jouw aanpak te kiezen is iets anders dan doemscenario's opstellen voor elke andere aanpak.Ik heb trouwens geen flauw idee meer van hoe ik me die dag voelde... Volgens mij wel okee? Net voor de trap hadden we samen gesprongen en dat was leuk en toen [***] de passage aanbood, vond ik dat helemaal leuk omdat ik net nadacht over of we dat nou vandaag zouden doen (omdat we daar niet zo heel veel vooruitgang in boekten) of dat we het eens een dagje zouden laten rusten. Misschien dat hij die twijfel aanvoelt - maar ik twijfel eigenlijk altijd over alles wel, dus dat maakte dit moment niet zo bijzonder.
@ Gini, bedankt voor de tijdstippen in het filmpje, dat praat een stuk makkelijker!
Van 1.38-40 zie ik ook dominantie net als jij, maar ook scherp op de hulpen staan. Daar wakkert de strijd weer even op, hoewel ik er ook wel speelsigheid bij hem in zie. Maar dat is voor mij op dat moment ook weer teveel naar mij toe gericht, en dus wil ik hem weer achteruit hebben.Op 1.59 laat ik hem inderdaad staan omdat ik dan niet meer om achteruit gaan vraag (ik geef geen stemhulp voor terug meer, mijn hand blijft omhoog om hem stil te houden omdat ik merkte dat het abrupt laten zakken wat ik daarvoor steeds deed hem misschien ook wel per ongeluk naar voren haalde). Bovendien was dat ook wat ik wilde: op afstand rustig stilstaan. Het achteruitsturen was geen doel an sich, maar een middel om dat doel te bereiken en toen hij de laatste keer het vooruitstappen stopte maar zonder heftig te reageren, had ik het idee dat hij dat stilstaan nu wel kon.
Ik snap je beschrijving van hoe het er volgens jou uit had gezien als [***] echt was overwonnen nu ook beter. Ik geloof daar zelf echter niet zo in. Kauwen bijvoorbeeld is onbetwist iets wat paarden doen om stress af te voeren - maar dat is iets anders dan overgeven of ontspannen. Als ik gestresst ben, ga ik bijvoorbeeld heel veel gapen - ook om stress af te voeren, maar dat betekent niet dat ik daarna minder gestresst ben. En voor mij is totale overgave of superonderdanigheid ook niet het doel. Ik wil namelijk dat hij in de training net zoveel initiatieven neemt als ik - maar daar hoort ook de verantwoordelijkheid bij dat hij net zo correct met mij omgaat als ik met hem.
Dus dan ga je toch trainen en motiveren om samen te werken in plaats van als twee afzonderlijke eilandjes door de bak te zwemmen. Dat gaat eigenlijk heel goed, maar nog steeds houdt inspraak in dat je paard het ook eens een keer met je oneens kan zijn. Dus jij zegt stap en hij doet ho/draf. En dan lig je weer een paar nachten wakker over de vraag of hij dan nu niet vreselijk dominant gaat worden en nooit meer doet wat je vraagt - en dat valt dan in praktijk gelukkig best mee.
) had hij steeds minder zin om mee te spelen. En dan liep hij gewoon bij me weg 
wat zo ongeveer het allerergste is wat een paard mij aan kan doen (duizend keer erger dan wat voor trap dan ook). 