Fennadev schreef:Ik zou eerst eens aan het vertrouwen aan de hand werken eerlijk gezegd en buiten gaan wandelen terwijl hij gewoon achter je aan loopt. Mijn pony had ook een traumatische ervaring, gelukkig geen blinde paniek, maar hij liet gelukkig duidelijk zien dat ie fietsers en brommers vreselijk eng vond. Hij wil brommers en skooters nog altijd extra ruimte geven op het fietspad als ze hem tegemoet rijden, maar dankzij zijn vertrouwen in mij, blijft hij nu lopen waar hij loopt en nee, dit was al in geen weken of dagen op te lossen, maar t heeft mij maanden gekost. Nu waren ik en de kar gelukkig heel genoeg om hem te stoppen de eerste keer. Daarna met een ervaren menner, toen vielen we bij de eerste fietser van de bok af, dus tja toen wel een pony die bleef rennen (ging wonder boven wonder goed). Dus ik raad aan hem alleen onder begeleiding in een afgesloten ruimte nog in te spannen en meer vertrouwen op te bouwen aan de hand en nooit meer met de kar naar buiten totdat je weet dat je hem kunt stoppen/ gedrag kunt doorbreken als hij aan de kletter gaat en hem zelf ook dat vertrouwen kunt geven, want ik weet zeker dat je zijn angst zal versterken de eerste paar keren. Ik zie het nu aan Alex al aan de stand van zijn oren dat hij wil gaan rennen en zet hem dan al stil, dan kan hij rustig kijken wat er is. Een betere band opbouwen was bij mij de sleutel tot succes.
Enig idee hoe het eruit ziet als een pony in paniek door een binnebak gaat met een stuiterde sulky erachter?
Die klapt dan gewoon tegen de muur hoor.
Deed mijne ook, klapte gewoon tegen de betonnen wand van de mesthoop en vervolgens sprong hij over een ijzeren landhek. Bleef daar met de voorpootjes achter hangen en klapte plat op de rug op de grond aan de andere kant van het hek.
Helemaal in paniek en dat is echt niet meer te stoppen.
Niks aan overgehouden en is nog jaren een prima rijpaard geweest waarmee ik bij wijze van dwars mee door amsterdam kon rijden.
Soms moet je gewoon accepteren dat iets niet meer gaat.