mika11 schreef:Vroeger heb ik ponyrijden geleerd samen met m'n nichtje bij de buurman. Die had een pony, wij hebben 1x 'les' van hem gehad, en daarna moesten we ons maar redden. Wij wisten totaal niks van paarden af, maar toch is het ons gelukt, met af en toe wat hulp. Later kregen we zelf allebei een pony en gingen we concoursen rijden. Met de vrachtwagen van de club de hele dag naar concours. Daar was je dan van 's ochtends vroeg tot na de parade. En je keek bij iedereen van je club die moest rijden en moedigde aan.
We deden mee met cross wedstrijden, springen, dressuur, viertal, achttal. Bosritten zonder zadel.
En dat allemaal met 1 pony. Zonder veel nadenken maar gewoon doen.
Viel je eraf of deed de pony wild, niet zeuren maar RIJDEN was altijd de raad die je kreeg van de instructeur. Pony's moesten ten allen tijde gehoorzamen, dus kreeg af en toe een pony een schop met de klomp.
We hadden les van de vereniging in buitenbakken, of het nu stormde, hittegolf was, slechte of goede bodem. Dat maakte allemaal niks uit, de pony's liepen altijd, wij wisten ook niet beter en het ging altijd goed.
Ik denk dat deze manier van paardrijden is veranderd. Het is individueler geworden sowieso. Dat hele verenigings gebeuren bestaat niet meer. Ik denk dat dat er ook mee te maken heeft.
Precies, paarden van nu worden soms gewoon té verwent en daar krijg je al die zeik paarden van..