Geplaatst Het is een flink verhaal geworden!
Nog geen foto’s.
Het was super goed georganiseerd en gezellig, veel dank aan de organisatie!!
We gingen vrijdag al naar het wedstrijdterrein. We wilden ’s middags gaan maar door de regen was er al vroeg veel file, dus we besloten het vertrek uit te stellen tot 18u. Toen hadden we evengoed nog heel wat file, maar we wilden er liefst toch voor donker zijn. Dat lukte net aan. Het had zoveel geregend dat we niet met de auto’s het veld op konden, het was nog te nat. Dus langs de oprit geparkeerd en voor Orlinde een klein weitje gemaakt in een hoekje van het grote veld/ wei wat het wedstrijdterrein moest worden. Wij gingen in de trailers slapen (lekker warm, droog en geen gedoe met tent uitpakken en inpakken). Orlinde was wat onrustig omdat ze geen andere paarden zag (alleen kon horen een eindje verderop).
’s Ochtends werd er op de trailer geklopt (ik was al aangekleed): ‘weet je dat je pony los loopt?’. Oeps!
Orlinde was toch gaan lopen en rennen en was door het stroomdraadje heen gerend. Ze liep dus het grote veld over te draven, op zoek naar vriendjes. Nou, die was dus alvast warmgelopen! Energie genoeg zo te zien. Ik baalde wel een beetje, zo verbruikt ze toch heel wat energie die ze nog hard nodig kan hebben.Snel een nieuw paddockje gemaakt, nu wel op het wedstrijdveld, en de auto’s er naast gezet. Er kwamen ook al andere deelnemers aan. Toen ontbijt, spullen klaarleggen, voorkeuring, voorbespreking, nog even wat eten en drinken en toen eindelijk inspannen! Orlinde had ook in de nieuwe paddock al een hoefslag uitgelopen, die stond echt te trappelen om wat te gaan doen, zeker als ze de anderen zag starten (wij startten als een van de laatsten).
Op weg! Flinke draf ingezet, over zandwegen en ruiterpaden. We werden na 5km ingehaald door een haflinger die enorm veel vaart had. Wij hebben ons rustige tempo aangehouden. Daarna werden we nog een keer ingehaald, maar toen die gingen stappen haalden wij hen weer in. Het was af en toe flink hotsen en botsen op de kar. Is het je wel eens opgevallen dat je je als menner nergens aan vast kunt houden als je die leidsels en de zweep in je handen hebt? Af en toe zat ik bijna bij Kirsten (groom) op schoot!
De ruiterpaden waren wel zo smal dat je met de kar niet om boomwortels enzo heen kon. Er was 1 stuk grindweg, dat vond Orlinde echt vreselijk. Ze loopt op blote voeten en haat grind. Het was wel verteld bij de voorbespreking, maar het was langer dan ik dacht (had wel hoefschoenen mee maar had ze niet aangedaan omdat ik dacht dat het een kort stukje was).
Bij de p/a-controle hadden we geen idee wat de hartslag zou zijn. Orlinde leek redelijk tot rust gekomen maar met de kar erachter hangend moet ze natuurlijk blijven trekken en werken. De hartslag was precies 64 (dat is het maximum), dus we mochten meteen door!
Dus in flinke draf weer vertrokken, op het brede zandpad galop ingezet, tempo maken. Ze had nog veel energie en we waren in no-time bij het volgende groompunt, even stoppen, koelen, en meteen verder. Onderweg nog uit een waterbak gedronken
(goed zo, braaf!) en het laatste stuk met veel bochten, smal en soms stukken weggespoeld door de regen van vrijdag. Met de kar kun je dat niet helemaal ontwijken dus flink hobbelen. Ook flinke blubber stukken. Echt plekken waarvan je denkt ‘daar zou ik onder het zadel omheen gereden zijn’. Maar ja, dat kan niet met de kar. Orlinde stampte gewoon alle blubber en plassen in, dat was wel erg fijn. Ze bleeeeeeef maar gaan in vlotte draf, met de oortjes strak naar voren, we hadden er toch echt al 25km opzitten! 
Ik verbaasde me erover, dat ze nog zoveel energie en zin had. Die extra bakken voer vrijdagavond en zaterdagochtend hebben echt geholpen denk ik.Op 2km voor de finish gingen we uitstappen. Orlinde ging op stemcommando lekker relaxed stappen, lange teugel. Op 1km voor de finish was ze alweer helemaal bijgekomen en zette ze een drafje in (hee, dit ken ik, we zijn er bijna!). oliebol!!! Dat laat de hartslag weer omhoog schieten. Teruggenomen, maar ze bleef drammen. Kristen is voor haar gaan lopen om haar af te remmen. Het was echt een tussenweg zoeken tussen ophoudingen met de leidsels, lichamelijk tegenhouden door ervoor te lopen en toch niet zover gaan dat Orlinde geirriteerd zou worden, want dan gaat ze dribbelen en gaat de hartslag ook weer omhoog.
Flink koelen met flessen water en langzaam laten stappen en zo op goed geluk naar de finish…. En JAAAAAAA de hartslag was goed, hij was 62!!
Dat was echt een pak van mijn hart.Uitgespannen, afgesponst, in de paddock hapje slobber, appeltje, drinken, beetje hooi. Na een half uur de nakeuring. Alles in orde, alleen 1 oog iets roder dan normaal. Waarschijnlijk een spetter blubber of een vliegje erin gekregen. Maar was niet serieus genoeg voor een aantekening. Toen nog voordraven… dat was ook nog even spannend. Ze liep heel vlak in draf, maar wel regelmatig dus een A gekregen! Dat vlak lopen was waarschijnlijk omdat ze wist dat ze klaar was en er geen extra energie meer in wilde steken. Met een zweepje opdrijven wilde ik ook niet doen omdat ze dan misschien drukker en onregelmatiger zou gaan lopen.
Dus helemaal goed, helemaal blij, helemaal moe… en helemaal trots dat Orlinde de wedstrijd goed had uitgelopen. Ze ging lekker hooi knabbelen in de paddock en later wat dutten.
Toen zelf ook relaxen, eten, drinken, plassen (!!!! Dat gehobbel 3 uur lang werkt erg op je blaas ). Alvast beetje tuig afsponsen en kar in de trailer duwen.
Toen de prijsuitreiking van klasse 1…. Er bleek maar 1 pony in de enkelspanklasse helemaal goed uit de wedstrijd te zijn gekomen….. en dat was Orlinde!!!!!
Ik was echt superblij en nog trotser omdat ze dus de enige (van de pony's enkelspan klasse 1) was die goed uit de wedstrijd was gekomen. Het was zo zwaar door de regen en de blubber dat de anderen (totaal 8 geloof ik) een te hoge hartslag hadden of ze waren niet helemaal regelmatig en 1 aanspanning had pech met hun kar, iets met de vering.
Voor degenen die het iets zegt; de scores van Orlinde waren:
Voorkeuring HR 36, ademhaling 12, slijmvliezen, turgor, CRT, Borborygmi, spiertonus en rug/ schoft allemaal OK, locomotie een A.
P/A HR 64, ronde 1 met 10,70km/h; finish HR 62, ronde 2 met 10,15km/h; totaal gemiddeld 10,46km/h.
Nakeuring HR 45 en de rest ook OK, locomotie weer een A.
Ik heb de hele terugweg zitten glunderen in de auto. Ik reed achter Kirsten (die had Orlinde in de trailer) en had dus uitzicht op twee schattige fjordenoortjes die rustig wachtten tot we thuis waren.
Ik overweeg nu serieus om voor volgend jaar een officiele startkaart aan te vragen, dan kan ik ‘echt’ meedoen. Dan telt mijn uitslag ook mee in het klassement en dan kan ik meerdere keren per jaar meedoen. (Nu was mennen nog in en proefjaar, vanaf volgend jaar is het officieel.) Orlinde kan het en vindt het leuk, dat heeft ze laten zien!
