Geplaatst 
Donderdagavond kreeg ik keelpijn, vrijdag kwam daar een verkoudheid bij en zaterdagochtend werd ik wakker met spierpijn en een beginnende hoofdpijn. Niet ernstig genoeg om een wedstrijd voor te laten schieten, dus uiteraard ben ik gewoon gaan rijden.
Bij de voorkeuring bleek Ret een teek te hebben. Een grote ook nog, met enge friemelende poten. Gelukkig had Djilan een tekentang bij zich en een van de veterinair assistenten heeft het tuig toen vakkundig verwijderd. Met Ret was alles prima en we konden van start. Eigenlijk het hele rondje wat strijd gehad over het tempo, maar het ging nog. Wel vermoeiend.
Op VG1 bleken Retjes turgor en slijmvliezen al wat teruggelopen te zijn. Niets om me echt zorgen over te maken, maar het was al vrij warm en vochtig benauwd geworden. Geen fijne omstandigheden voor Ret. Ik had me dan ook al ingesteld op stoppen in VG2, tenzij Ret daar spectaculair verbeterd zou zijn. We moesten 5 minuten voor vertrek nog even voor een metabole check, waarna de vet (was dat Rosa?) letterlijk zei dat ze Ret nu al spectaculair verbeterd vond. Heel mooi, dus op naar het volgende rondje.
We waren nog niet koud op weg of ik voelde mezelf al slechter worden. Ret en ik waren het nog steeds niet eens over het tempo, maar ik miste de kracht in mijn lichaam om hem echt te kunnen rijden. Kon hem niet opvangen met mijn zit, hooguit zoveel mogelijk tegenhouden van voren. Ik werd af en toe ook boos op hem, maar dat was eigenlijk niet eerlijk: hij wilde graag lopen, maar ik kon hem niet rijden. Hij kon geen ritme vinden en hij snapte er niks van.
Op het groompunt op 50 km had ik het even helemaal gehad, maar stoppen kwam niet in me op. Nog maar 13 km naar de VG en dat moest haalbaar zijn. Sheila nam me op sleeptouw, maar het ging steeds slechter. Kramp, kramp, kramp. Alsof mijn ribben bont en blauw waren en ze met enge voorwerpen in m'n middenrif aan het steken waren, bij elke draf- of galoppas ging ik door de grond. Ik miep echt niet snel, maar dit was eigenlijk niet meer te doen. Ik moest zowat om de kilometer even stappen om op adem te komen.
Ik wilde dat Sheila doorreed, ik hield haar alleen maar op. Zij wilde mij niet achterlaten, maar bij de controlepost op 3 km voor de vetgate besloot ik dat ik die laatste kilometers wel zou stappen, in stap ging het nog wel. Wat ik nog weet is dat de controlepost de organisatie heeft gebeld, dat Mariëtte (die klasse 1 reed) me vervolgens opwachtte en dat ik samen met haar naar de VG ben gestapt. Of eigenlijk gedribbeld, want Ret was vreselijk boos dat hij moest blijven stappen. Die 13 km vanaf het laatste groompunt zijn echt de langste kilometers ooit geweest.
Om een lang verhaal kort te maken: ik voelde me hondsberoerd, mijn grooms hebben Ret naverzorgd, hij is goedgekeurd en we hebben dus 63.5 km erbij op onze teller. Ben blij dat ik een paard heb dat zich zo makkelijk door anderen laat verzorgen en laden! Thuis ben ik om 7 uur in bed gaan liggen en na een onrustige nacht de volgende ochtend weer om 7 uur wakker geworden. Vandaag functioneer ik op 50%, mijn bovenlichaam is één grote blauwe plek en ik hoest behoorlijk, maar het gaat gelukkig weer. En Retje heeft nergens last van, die kan nog wel een rondje.
Er zijn zoveel mensen die ik wil bedanken... Mijn grooms Wendy en Marron, ik kan jullie niet genoeg blijven bedanken! Jullie hebben vanaf VG2 alles gedaan zonder mijn hulp, geweldig voor Ret gezorgd, echt super! Sheila en Mariëtte, geweldig dat jullie mij op sleeptouw hebben genomen, ook jullie kan ik niet genoeg bedanken! Ben blij dat jullie je rit ook gewoon goed uitgereden hebben ondanks het oponthoud! En last but not least natuurlijk Esther en Floor, jullie bedankt voor de geweldige organisatie en de goede zorgen! En iedereen die bezorgd om me was, ik weet dat er veel mensen naar me toe gekomen zijn maar ik weet nauwelijks meer wie en ook niet wat ik heb gezegd.
Ik heb mijn lesje iig geleerd: NIET meer doorrijden als het verstandiger is om te stoppen.
