Geplaatst Met een flinke dosis gezonde spanning vertrok ik dus, maar mijn angsten bleken onterecht! Het bleek allemaal ontzettend mee te vallen. Ik vond het helemaal geweldig
’s Ochtends al erg vroeg uit bed, kwart voor 5, maar dat bleek niet nodig te zijn omdat er nog een extra voorbespreking was voor de kennismakingsklasse.
het is nog vroeg, dus Amber heeft haar pyjama nog aan
Het begon al goed: bij de voorkeuring had ze een hartslag van 40. Prima, we konden op pad.
bij de start
there we go!
Om 9.50 startten we en het eerste stukje ben ik aangesloten bij iemand met een kwpn’er, even opgezocht wie het was later en haar naam was Rieja met Amiga, volgens mij heb ik die naam wel eens voorbij zien komen op bokt. Zij gingen iets te snel dus besloot ik toch even aan de rem te trekken en alleen verder te gaan.
een klein stukje samen rijden
Ik had niet verwacht dat Amber het zo moeilijk zou vinden alleen te zijn daar in dat bos en andere paarden uit het zicht te laten gaan: ze was heel gespannen, had diarree, hinnikte steeds en wilde zo snel mogelijk achter die paarden vóór haar aan.
Gelukkig had ik haar nog aardig onder controle en als we dan weer een tijdje alleen reden kalmeerde ze weer. Het ging helemaal anders dan verwacht: de route was supergoed aangegeven en verdwalen was bijna niet mogelijk. We zijn langs hele wisselende landschappen gekomen en ik heb echt super genoten.
check die oortjes
2 kilometer voor de p/a gaan stappen, 1 km voor p/a eraf gestapt…Bij de p/a even gewacht met aanbieden en haar hartslag was 56, prima dus, we konden door. De laatste kilometers gingen nog sneller dan de eerste, mede doordat Amber nogal overstuur was geraakt van 2 mensen die ons in galop (!) inhaalden zonder wat te zeggen.
na de p/a
Gelukkig was ze nog goed te rijden en kwamen we om 13.17 aan bij de finish waar haar hartslag 64 bleek te zijn, na een rust van 10 minuutjes bleek hij 50 te zijn, helemaal OK dus!
Ik ben ontzettend trots op Amber die ontzettend goed haar best heeft gedaan en ook vooral op mijn super grooms: Alet (mede fotograaf
)en mijn ouders. Ze hebben steeds gezorgd voor water en eten en de nodige bemoedigende woorden! 
Een superrit, echt voor herhaling vatbaar. En wat een sfeertje trouwens ook, vriendelijke vrijwilligers, leuke mensen, ik vond het persoonlijk anders dan in het dressuurwereldje
