Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
.........en ik had me nog zo voorgenomen om niet meer zoveel te reageren, nou, daar gaan de goede voornemens weer!
Ik bedoel er niet echt wat mee. Ik zie die discussie gewoon met regelmaat terugkomen.
) heerlijk elke dag de wei in, met slecht weer met een regendeken en nu met een waterdicht winterdeken. Verder ga ik met JJ mee, als je weide- gelegenheid hebt dat je ook je wedstrijdtoppers liefst dagelijks dat plezier geeft. Als ze van jongs af aan de wei zijn gewend en ze zullen naast hun fanatieke training lekker die wei inmogen, zal het met blessures vanwege uitglijden, uit hun dak gaan e.d. erg meevallen. Om trappen van weidegenoten te voorkomen, kan je er nog voor kiezen om ieder paard zijn eigen stuk te geven. Ik denk dat JUIST voor de toppaarden weidegang een enorme rustgevende uitwerking heeft en ze daardoor het werk beter kunnen verwerken en frisser in hun hoofd blijven.
Ik heb daar meer moeite mee dan met het Grand Prix paard die door zijn persoonlijke groom de hele dag door in de watten gelegd wordt. 

T is toch een nare boze wereld met gemene mensen... 
) overdag gewoon naar buiten gaan. Met deken en schuilmogelijkheid.
. Blijven ze naast lichamelijk, ook geestelijk gezond!

Cer schreef:Zoals ook de term 'sportpaard' schromelijk overdreven kan worden in de dressuursport (van de B tm de Z2 is misschien gewoon 'rijpaard' voldoende) geldt dit ook voor de zgn. topsportpaarden in de westernsport?
) als het nattig weer is en de weide bespaard moet blijven van teveel belasting. Ze gaan dan vanuit de stal eerst een trainingschema lopen in de molen, gaan dan een wandelingetje/ training onder zadel maken en gaan daarna een halve dag per 2 de wei in of de mega- grote dressuurbuitenbak in. Geen enkel paard loopt hier alleen in de wei, ze gaan per twee. Mijn ruin (1.49m) speelt werkelijk dagelijks een hengstenspel met een loeigrote KWPN-er en dat gaat er absoluut niet zachtzinnig aan toe. Geregeld liggen ze plat omdat ze elkaar in voor- en achterbenen bijten en steigerend tegen elkaar op komen. Mijn ruin heeft altijd in een grote groep gestaan, ook toen hij nog hengst was. Dit ruige spelen is hij gewend en is daar nog nooit geblesseerd door geraakt, hooguit wat gehavend met missende stukken vacht en dikke plekken door het bijten (auw, zo'n lekker velletje pakken die dan tussen hun tanden doorschiet!!)
.
.