Geplaatst 
(ik heb zelf geen vervoer)Gister was het dus eindelijk zover. Rond zeven uur vertrokken van stal en op naar Wanroij. Paard stond heerlijk rustig op de trailer naast zijn rijmaatje en kwam dus lekker relaxed aan. In Wanroij aangekomen paarden afgeladen en bij de grooms achtergelaten. Aan gaan melden en na een tijdje op naar de voorbespreking.
Na de voorbespreking de paarden weer opgezocht en gaan voorkeuren. Ik vond het best spannend, maar dat bleek voor niets te zijn. Mooie waarden, hartslag 36 (!) en een A voor locomotie. Blij sms-je naar moeder en vriend: we mogen starten!
Starttijd aangevraagd, 11.00 uur exact. Rustig voorbereid en op naar de start. Paarden waren niet al te overenthousiast, dus we konden zo wegrijden. Eerste deel van de rit ging super. Vrijwel alles aan een lang teugeltje gereden, niets geen geduw en getrek naar andere paarden toe: heerlijk! Op de groompunten ging het groomen ook al beter, we konden wat beter koelen, hij was gewoon erg braaf. Stapje, drafje, galopje, allemaal even moeiteloos. Heel wat anders dan het boscrosspaard zonder stuur en rem dat ik drie jaar terug op stal kreeg.
Toen kwam de P/A in zicht. Anderhalve km van tevoren gaan stappen, één km van tevoren ernaast gaan lopen. Net voor de P/A even plassen (dat had hij een x-aantal km's ervoor ook al gedaan, top!). Vorige wedstrijd was zijn hartslag op de P/A 64, waardoor ik 10 minuten kreeg, na het tellen ging hij staan plassen, dat was dus jammer. Nu dus niet. Hartslag 48 (!), dus we mochten weer door. Joepie!
Tweede deel van de rit weer zo ontspannen doorgereden, de finish kwam in zicht. Paard van mijn rijmaatje had 60 op P/A, dus we zijn nu 2 km voor de finish naast ons paard gesprongen. In de houtwal voor de finish er weer op en we hadden het gehaald!
Hartslag 56 op finish, ik helemaal blij, nog even nakeuren en we waren gewoon góed!!!
Maar ja, dat bleek dus te mooi gedacht. Ik stapte nog niet weg na het hartslag tellen, of mijn bijrijdster riep dat Nimo niet goed liep op linksachter. Ik had zoiets van: 'joh, beenbeschermers eraf, hoeven krabben, been afspoelen/zand eraf en het is over.' Na het afzadelen en been controleren bleek dat zijn broekspier erg veel pijn deed. Ik gaan stappen met hem, het werd wel iets beter, maar écht niet goed.
Ik ben dus naar de nakeuring gelopen, heb gemeld dat hij kreupel liep en hij is dus afgekeurd. Hij werd meteen op stal gezet, omdat ze vermoedden dat hij spierbevangen was. Ik geloofde daar eerlijk gezegd niets van. Hij kreeg een pijnstiller, omdat hij zich echt niet fijn voelde. Hij zou een nacht moeten blijven. Later weer controle door de DA, die eigenlijk ook wel zei dat het geen spierbevangenheid kon zijn, omdat hij maar één pijnlijke spier kon vinden.
Na een paar uur heeft de DA hem toch vrijgegeven mee naar huis te mogen, wat was ik daar blij mee. Hij is zó gestressed in vreemde omgeving, dus ik wilde hem eigenlijk niet achterlaten, want dat zou zijn LA-been ook geen goed doen. Paard dus op de trailer geladen, hij liep ondertussen al heel wat beter (hij had natuurlijk een pijnstiller gehad). Trailerrit ging net als de heenreis, lekker hooitjes knabbelen met Lotte. Thuis hebben we hem lekker in een schone box gezet, hij was blij weer bij zijn vriendjes te zijn.
Maar wat voel ik me nog steeds onzeker. Ik weet gewoon 100% zeker dat ik tijdens de rit geen enkele verkeerde pas heb gevoeld. Ik heb een superrit gereden met geweldige waardes, mijn gevoel over de rit is gewoon top. Maar die domper... Echt direct na de finish was het mis. Heeft hij dan gewoon als een bikkel voor me doorgelopen en heb ik het daarom niet gevoeld? Mogelijk, ik zie hem ervoor aan. Moet ook zeggen dat niemand onderweg iets gezien heeft, hij was ook zo blij en gaf absoluut geen centje pijn aan. Hij was gewoon 100% zichzelf.
Heb ik te gek gereden, hem overvraagd? Absoluut niet, daar ben ik zeker van. We hebben uiteindelijk de 37 km gereden in 11,01 km/u gemiddeld, exact ons streven. Daar ben ik dus ook heel trots op. Ik denk niet dat ik er veel aan heb kunnen doen, ik heb goed op mijn vriendje gepast, maar toch voel ik me heel l*llig. Hij had een paar weken voor de wedstrijd wel last van die broekspier, maar ik heb hem goed verzorgd en het was over, ik had geen reden niet te starten, kreeg ook netjes een A op de voorkeuring. Nimondro was gewoon topfit en had er zin in.
Kortom: ik heb een heel wisselend gevoel over de wedstrijd. Ik heb genoten van de rit, Nimo heeft geweldig gelopen, ik ben zo trots op hem. Maar echt heel blij ben ik niet, omdat ik het mezelf toch wel kwalijk neem, ik moet iets over het hoofd gezien hebben. Ben reuzeblij dat hij weer lekker thuis staat en ga zo even kijken hoe hij erbij staat. Vast als mijn vertrouwde Nimo, helemaal blij, mij aankijkend 'waarom kijk je nou zo?'
. Vond het heel vervelend dat iedereen zo op me heeft moeten wachten enzo, maar gelukkig snapte iedereen het wel.Sjimmy, Kido, Ineke2 bedankt voor het groomen en het maken van de foto's, ben heel benieuwd! (Ik kan jullie vast foto's voorschotelen van een topfit paard, dus die komen ook nog wel.) En boven alles natuurlijk mijn rijmaatje dat ik met hem meemocht, ik ben ondanks het tegenvallende resultaat maar wat blij met de ervaring en heel trots op zijn tiende plek.
). Hij loopt nog wel kreupel in draf, maar in stap zie je niks. Hij trok ook nog even een galopje door de wei (niet eens heel beroerd, moest goed kijken). Heb bij de DA een paar spuiten Quadrisol opgehaald om hem nog een paar dagen te ondersteunen, dus het gaat wel goedkomen. 
Hoe is het nu met hem?? 
