Geplaatst Zaterdagmiddag vertrokken. Auto helemaal vol gepropt, hond en moeder pastte er niet meer bij
Op weg naar Lanaken. Onderweg nog een keertje verkeerd gereden, maar al met al waren we er vrij vlot, rond een uur of 6.Navy in een belachelijke dure stal gezet (30 euro voor een nacht, zonder waterbakje, kuil en met een belachelijk dun laagje stro op de grond), de tent opgezet en de paddock in orde gemaakt. Nog even wat gegeten bij de Chinees, en tegen de tijd dat we terugkwamen was het bedtijd.
Vreselijk, in zo'n tentje. Koud was het niet eens; we hadden de igloslaapzakken mee van mijn oom en tante (voorheen militair), maar oncomfortabel was het zeker, vooral toen mijn luchtbedje lek bleek te zijn en ik dus op een harde kleigrond lag. Vanaf 3 uur geen oog meer dicht gedaan.
's Morgens ontdekt dat de organisatie, of eerder de stiptheid van de organisatie, niet al te best zijn. Om half 8 zou de voorkeuring zijn, maar er was nog geen eens een secretariaat, laat staan een Vet. Uiteindelijk toch goedgekeurd, om kwart over 8, met een Atje en een mooie hartslag van 38.
Om 9 uur van start. Rustig over de startlijn heen gestapt, en in een rustig drafje overgegaan. De eerste 10/15km met een Belgische jongen opgereden op een supergaaf Arabisch hengstje. Navy was blijkbaar verliefd, want die duldt normaal geen hengst achter haar. Het tempo kwam echter niet zo lekker overeen (zijn draf ging te langzaam en galop ging niet over die paadjes), dus ik reed alleen door. De eerste heuveltjes over, Navy genoot. Ze was goed bij me te houden en super vrolijk.
Een stuk langs een drukke weg gereden. Grappig was hier dat de grooms verplicht met de auto naast het paard moesten rijden. Over een flink viaduct, en weer de bossen in. Ging allemaal super en ik had veel vertrouwen in de rit, ondanks mijn pijnlijke rug en benen.
Tot we op ongeveer 21 km zaten. Het parcours veranderde van 'leuk en goed te doen' naar 'zwaar en lastig voor een NL's getraind paard'. Flinke heuvels, die recht omhoog liepen en net zo steil naar beneden, met grote keien en kleine kiezels en modderpaden waarin we tot aan de kogel wegzakte. Al vrij vlug gaf Navy aan te willen stappen. Hier verbaaste ik me over. Goed, het was zwaar, maar in stap vallen na 21km?? Dat klonk niet als Navy, met al haar vechtlust en enthousiasme. Toen zij later nog een paar keer uit draf viel, geloofde ik echt dat er iets mis was.
Op 28km dravend de vetgate ingekomen en vrijwel direct aangeboden. Hartslag 48, turgor (in Belgie "uitdroging" genaamd
), darmen, alles was in orde. Weer een A voor locomotie en ik kon wel janken. Want er was íets. Ik voelde dat. Niet groot, geen reden om te stoppen,maar er was iets. Als de vets haar dan zonder problemen goedkeuren, twijfel je aan jezelf. Temperatuur gemeten, en die gaf natuurlijk niks aan; schermpje kapot (net nu...). Wat laten eten, wat een honger had dat beest. In haar box gezet en ze begon meteen te plassen. Met wat gemengde gevoelens het 2e rondje begonnen. Maar, ze ging vrij aardig. Iets meer galop en op de bergen en heuvels eraf gesprongen en zelf omhoog gerend (moest van elke heuvel een kwartier bijkomen
). Nadeel was dat ik geen hartslagen kon lezen, uiteraard was net vandaag de batterij van de transmitter leeg. Maar goed, 2e vetgate en weer alles prima. Hartslag 47 (tellen hele minuten hier), alles in orde, en weer een A. Nu Navy meteen op stal gezet met wat eten, drinken en kuil.3e rondje. Vre-se-lijk. Navy wou niet meer en ik kon niet meer. Ik was moe, had overal pijn. Met name in mijn kuiten/benen en buik. Iets in mijn buik (maag?) was helemaal verkrampt. Het gevoel van steken in je milt bij hardlopen, maar dan over de gehele breedte van mijn buik verspreidt en continu, ipv steken. Draven wou Navy absoluut niet meer, galop echter wel. Dus het derde rondje hebben we voornamelijk gegalopeerd met wat gestap. Ik heb huilend gereden, echt waar. Ik heb in de bossen geschreeuwd en geschopt tegen bomen (niet slim) en takken en Navy doodgeknuffeld. Ik was doodop, voelde me ziek en brak. En mijn gevoel t.o.v Navy was weer terug. Ze voelde niet moe, maar er was iets. Ze wou niet draven (wat opzich te verklaren is; de afgelopen 4 maanden hebben we onze duurtrainingen voornamelijk in galop gedaan en haar spieren voor drafduur zouden wat verzwakt kunnen zijn. Bovendien waren haar ijzers hartstikke dun en waren haar tenen voor te land) en vocht minder dan normaal. Normaal gesproken moet ik opletten haar niet te overnemen, omdat ze niet aangeeft moe te zijn. Nu gaf ze aan op momenten dat ze niet moe kón zijn (na 20km bijvoorbeeld) of ik voelde dat ze neit moe was. Anyway; je zit dan niet lekker op je paard. Nog het bit van mijn hoofdstel gehaald en zonder doorgereden. Dat was wel gaaf, ze luisterde super zo.
Op 8km voor de finish (vlak voor het rotstuk van de bergen en modder), ontdekte ik een los ijzer. Het zal maar héél ietsje los en ze had er geen last van. Twijfel twijfel. Stoppen of doorgaan...? Toch maar doorgegaan. Als het niet ging, kon ik altijd nog stappend de laatste 8kms afleggen. Maar ja, wel een extra domper; ik had er nu echt de balen in en vroeg mezelf af waarom ik in hemelsnaam deze sport zou bemin..
Nog 3km. "We zijn er bijna meisje". Navy galopeerd nog even aan en briest bij het leven. Onafgebroken hou ik mijn hand op haar hals en aai haar. Tranen vloeien van mijn wangen. Trots, blij, we zijn er bijna. Navy laat nog een scheet en trekt een sprintje. 1 km tegaan. "Rustig maar meisje, het is goed zo. Stap maar lekker". Singel los. Oortjes naar voren, groom in zicht. Flesje water erover heen. "Wacht nog maar even met de deken". Navy is geen koukleum en is zo heet van het galoperen, leek me niet verstandig. Om de hoek zie ik Linda op La vie en Rose naderen. Samen rijden we over de finish. We waren er.
In België is het zo dat je rijtijd stopt, op het moment dat je goedgekeurd bent. Voor ons was dat ong. 10 min. na finishen. Alles in orde; hartslag, turgor, ademhaling, slijmvliezen, darmen, alles. En ja; weer een A voor de loco. En dat met 3 (bleek later....) losse ijzers!!
We hadden het gedaan. Het waren de zwaartse kilometers ooit en ik was zelf zo moe dat ik even helemaal geen emotie voelde. Tot ik me realiseerde hoe hard we hiervoor hadden moeten vechten.
Uiteindelijk 5e (zak brokkies gekozen
en daarmee laatste. Kon me niks schelen, ik had gedaan waar ik voor kwam; mijn eerste buitenlandse wedstrijd gereden én mijn klasse 4-gerechtigdheid binnen én mijn 1000-km award. Mijn paard is een kanjer. Wat het nu was? Geen idee. Navy stond nog frisjes in haar paddock na de finish/nakeuring en at/dronk goed. Ik heb absoluut niet het idee dat zij teveel heeft gedaan. Misschien waren het toch die ijzers en lange tenen. Misschien waren we er gewoon nog niet klaar voor. Misschien hadden we beter een tandje lager kunnen beginnen. Misschien kwam het door mijn gebreken. Misschien hadden we ons dagje niet.
Uiteindelijk bleek de wedstrijd 10,5 km lager. Mijn GPS gaf dat al aan, maar toen de GPS van een mederuiter dat óók aangaf, geloofde ik het pas. In plaats van 84 hebben we dus 94 gereden. Extra prestatie.
Om kwart voor 12 afgelopen nacht stond Navy weer thuis op stal. Heerlijk knabbelend aan haar kuil.
Ik wil Linda nog even bedanken voor de behandeling die ze me heeft gegeven (energetisch). Ik voelde me veel meer ontspannen na afloop en stond heel anders op de grond, voor mijn gevoel. Dankjewel daarvoor, superlief van je.
En nu? Nu heb ik spierpijn
In mijn kuiten, tussen mijn schouderbladen (nooit gehad) en in mijn buik. Verder gaat het wel. Hoe Navy het doet, merk ik zo. En dan zien we wel verder. Ik ben iig trots op mijn meissie!*Dat was een aardig verhaal, sorry*
