[WN] Lof voor een koetspaard.
Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Pagina 1 van de 1
- sablou
- Berichten: 815
- Geregistreerd: 09-08-01
Lof voor een koetspaard.
Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-04 15:07
Als je net als wij 2 honden hebt, die op het laatste moment uit de gaskamers van het asiel in Barcelona zijn gered, krijg je regelmatig verhalen te horen over hoe men in Spanje met dieren om gaat. Tel je daarbij onze vreselijke afkeer tot stierengevechten op, dan heb je een redelijk beeld van onze vooringenomenheid m.b.t. dierenbehandeling in Spanje.
De laatste avond aan de Andalusische kust valt me zwaar. Hoewel ik weer erg naar huis verlang, kan ik moeilijk afscheid nemen van Blacky. Blacky - zo had ik hem genoemd - was een ranke zwarte zwerfkat, die aan de wandelweg langs de Playa Ballena rond doolt. Omdat ik in de plaatselijke supermarkt van dit geheel nieuwe vakantieoord geen kattenvoer had kunnen vinden, had ik hem de afgelopen 14 dagen maar verwend met ham uit blik.
Blijkbaar waren er ook diervriendelijke Spanjaarden, want ik was gelukkig niet de enige die hem af en toe wat toestopte. Enkele dagen eerder had ik gezien hoe drie oude Spaanse dames hem hadden getrakteerd op brood met leverworst en restanten van garnalen. Je kon zien dat Blacky het, ondanks zijn zwervende bestaan, niet echt zwaar had. Zijn vacht glansde en hij zag er kwiek en fit uit. Ik was er van overtuigd dat hij, mede door de hapjes van de dames, de komende winter, wel door zou komen. Na een laatste, uitgebreide, knuffelpartij namen we afscheid van elkaar.
Tegen de uitlopers van de dorre Sierra de la Gazalama, zo’n 60 km ten oosten van Jerez de la Frontera, ligt als een parel de witte Haciënda Buena Suerte van Jean-Claude Dysli. Na het passeren van de poort, stuur ik de VW mini-bus – mijn hele schoonfamilie is mee – naar de plaats waar ik mijn 50e verjaardagscadeau ga verzilveren: Privé-les van Jean-Claude himself.
Nadat ik de mini-bus naast een van de witte stenen stallen heb geparkeerd, gaat mijn 1e nieuwsgierigheid richting paddocks. Alles ziet er tot in de puntjes verzorgd uit: schone stallen, schone paddocks en alles voorzien van namen en JCD logo. Voor een van de stallen staat een jongeman de boel nog eens extra aan te vegen. Helaas maken de paarden, voornamelijk QH en PRE, op mij geen diepe indruk.
JCD blijkt nog niet terug te zijn van een buitenrit met een van zijn hengsten en dus ga ik nog even verder op pad. In de roundpin, wordt een cursiste het grondwerk met hengsten geleerd, door een met Zwitsers accent sprekende jonge vrouw. Haar prachtige voorkomen wordt echter overschaduwd door de hengst. Ietwat in contrast met de overige paarden, staat hier werkelijk het schoolvoorbeeld van het Quarter stamboek!
Een kwartier later is JCD terug en stellen we ons wederzijds voor. Na enkele korte vragen betreffende mijn rijervaring en mijn kennis rond opzadelen, etc. gaat JCD’s zoon Rafael mij voor naar mijn paard en wijst mij de weg naar poetsplats, stal en zadelkamer. Ieder paard heeft zijn eigen tuig/dek/zadel en poetsspullen.
Mijn paard blijkt een QH namens Smartey te zijn. Bij het borstelen merk ik dat Smartey rugproblemen heeft. Dat komt waarschijnlijk voor een groot deel door zijn leeftijd, die de 20 zeker voorbij is; zijn flanken zijn al aardig ingezakt en zijn ruggengraat ligt boven op zijn rug. Na het poetsen en zadelen, voeg ik me bij JCD en zijn paard in de grote rijbak.
In de enkele rondjes “warm” lopen – zeg maar gerust heet lopen, want de temperatuur heeft op dit middaguur de 33 graden al lang overschreden – geeft hij mij zijn visie op westernrijden en de balans van de ruiter. Hij laat daarbij zien wat hij daar in de praktijk mee bedoeld. Wat volgt, is een fantastische sessie westernrijles, van een geweldige meester, die perfect zijn leerling begeleid. JCD is een man die alle rust van de wereld uitstraalt en die zelf één is met zijn paard. Het doet me denken aan een Indianen verhaal van de Cherokee, waar de warriors en paarden één lichaam waren. Sturen zonder teugels, los werken van het paard en vooral de zit en balans van de ruiter worden stap voor stap uitgewerkt tot galop met rolbacks en halve cirkels.
Duidelijk is dat ik de komende lessen in Nederland met mijn trainer in de knoop kom, omdat haar visie op westernrijden, voornamelijk qua zit, toch wel sterk af wijkt van de visie van JCD, die de ruiters met de benen ver naar voren laat rijden. Hij legt daarbij ook heel goed uit waarom.
“Time flies when your having fun” in een geweldige sessie, met een unieke leermeester die zelf op zijn paard steeds heel goed uitlegt wat er van mij verlangd wordt. Het enige minpuntje is Smartey, die een aantal keren aan geeft wel wat lichamelijke problemen te hebben.Verder is de temperatuur, zeker voor een bleekscheet zoals ik, niet te doen; zelfs Smartey zoekt tijdens de les de schaduwkant van de rijbak.
Na het afzadelen gaat Smartey onder de douche, krijgt van mij zijn rug gemasseerd en gaat tenslotte weer op stal. Pas als ik achter mijn welverdiende cola zit, merk ik, dat mijn nieuwe cap met logo “TorOlee” helemaal doorweekt is.
Je kunt Sevilla qua verkeer vergelijken met Amsterdam. Gelukkig ontbreekt de tram, want anders was Sevilla gegarandeerd winnaar geworden op het gebied van scheurende taxi’s, ketterende brommers en ronkende bussen.
Achter de Kathedraal van Sevilla staan koetsen, waarmee je een uur durende rondrit kunt maken. Omdat we die dag met 5 mensen zijn en de koetsen maar 4 zitplaatsen hebben, mag ik mee voor op de bok. Mijn eerste veronderstelling dat de combinatie het koninklijke park als rijtoer zal nemen, gaat al snel onderuit, want de koetsier, stuurt Mannolo, een appelschimmel, al direct schuin de drukste hoofdstraat van Sevilla over. Het eerste wat bij mij op komt is: als dit ritje maar goed gaat….
Manollo en koetsier blijken een team te zijn. Op kruisingen waar we links af moeten, weten ze zich zonder veel moeite zo te positioneren, dat er geen moment een probleem ontstaat. Zelfs het tegemoet komende verkeer vormt geen enkel probleem. In de draf, die Manollo bij deze temperatuur zonder veel moeite schijnt te lopen, staan zijn oortjes vrijwel constant naar zijn baas, die met korte mondelinge signalen zijn paard werkelijk alle kanten op stuurt. In hele moeilijke situatie wordt de zweep met de punt op de achterhand gelegd, zodat er als het ware een directe verbinding tussen de twee ontstaat. Of er nu grote bussen tegemoet komen, of dat er van links en rechts jankende brommers, die men in Spanje uitgevonden lijkt te hebben, voorbij vliegen, Mannolo wordt er niet warm of koud van. En toch is dit paard niet afgestompt of kort gemaakt; hij schijnt zelfs van zijn rit, die hij zeker al honderden keren heeft gelopen, te genieten.
Om het koninklijke op park in te komen, moeten we op één van de hoofdaders van Sevilla, scherp rechts afbuigen en vervolgens door een hele nauwe poort. Bij wedstrijden met ingespannen paarden, zie je dergelijke hindernissen vaak in fouten resulteren. Maar voor onze combinatie is het kinderspel. Koetsier en Mannolo tonen nog eens dat zij een team zijn. En zij zijn niet de enigen. Alle combinaties die we tegen komen, zien er niet alleen heel goed uit, ook de paarden op zich schijnen hun werk allemaal met perfectie te doen. Ik zie in het uur niet 1 combinatie in een benarde positie of in problemen.
De meeste paarden zijn zelfs erg mooi. Ze zien er goed gevoed uit en lopen allemaal met een uitstraling, die je bij een slecht behandeld paard zeker niet zo zou zien. Het is geen twijfel dat ze in dat uur, in de brandende zon van Andalusië, hard moeten werken en dat ze in het hoogseizoen menig ritje per dag moeten maken. Maar toch zegt een stemmetje mij, dat deze paarden het niet slecht hebben.
Aan het einde van de rit moet onze combinatie achter de Kathedraal een haast onmogelijke hindernis nemen. Scherp links af nadat de wielen net tussen een paar betonpaaltjes door passen, die verhinderen dat er auto’s door kunnen rijden. De wielen van de koets kunnen er maar net tussendoor. Net op het moment dat de achterwielen tussen de paaltjes staan, moet Mannolo vervolgens werkelijk 90 graden naar links. Het wordt een schoolvoorbeeld van een exact zijwaartse stap om de achterhand. Alstublieft, hier kan mening westernpaard nog een voorbeeld aan nemen. Dit paard en al zijn collega’s zouden bij iedere trail-wedstrijd gewoon alle prijzen mee naar huis nemen.
Nadat ik heb afgerekend en de koetsier een ruim extraatje heb gegeven voor zijn maag en die van Mannolo, loop ik het uur daarop na te denken, hoe men hier in godsnaam een paard voor kan trainen. 500.000 Spanjaarden die in 1 stad wedstrijdje doen wie het eerst bij het volgende stoplicht is, is nou niet bepaald een ideale trainingsplaats, waar men in rust zijn paard kan trainen om al dit geweld te negeren.
In de 14 dagen vakantie, lees ik op de dagen dat we een de swimmingpool liggen het nieuwe boek van Mark Rashid. In dit boek, “Life lessons from a ranch horse”, beschrijft hij de – levens - lessen die hij heeft gekregen van zijn ranchpaard Buck. Een heel apart boek, waarvan ik me na het lezen bijna af vroeg of het met mij en mijn dieren ooit nog goed komt. De gelijktijdige ervaringen in Andalusië hebben maar weer eens aangetoond dat ik er geen snars van begrijp.
MVG Louis
- spotless
-
- Berichten: 427
- Geregistreerd: 12-09-02
- Woonplaats: Bispgården, Zweden
Geplaatst: 12-10-04 15:54
Als je het zadelmaken zat wordt kan je ook nog wel reisverslagen schrijven voor je brood ofzo.sablou schreef:Duidelijk is dat ik de komende lessen in Nederland met mijn trainer in de knoop kom, omdat haar visie op westernrijden, voornamelijk qua zit, toch wel sterk af wijkt van de visie van JCD, die de ruiters met de benen ver naar voren laat rijden.
Ik vraag me ook wel eens af hoe mensen die ´van buitenaf´ aan de clinics bij ons meedoen dit naderhand doen
Wij krijgen het hele jaar door les volgens de basisprincipes van JCD, maar ik weet niet hoe anderen die basis ´bijhouden´ als hun instructeur er andere methoden op na houdt.Dank je wel dat we mee mogen genieten van je belevenissen daar!!
Gr. Marion
P.S.: Als dit smaakt naar meer dan ben je van harte welkom deze zomer bij WSW...
- Francis
-
- Berichten: 10665
- Geregistreerd: 17-11-01
- Woonplaats: Zutphen
Geplaatst: 12-10-04 19:54
Zo levendig en beeldend geschreven dat ik me direct naast je op die bok waande.
Je verhaal deed me direct weer terug dromen naar mijn vakantie in Egypte... helaas heb ik daar het tegenover gestelde gezien van wat jij beschrijft. Sindsdien ben ik nog kritischer gaan kijken naar dit soort 'touristen-vermaak', maar ik ben blij te lezen dat het ook anders kan.
Pagina 1 van de 1