Misschien kennen een aantal van jullie mij nog wel van het volg topic met Pharon.
Na een paar lelijke vallen de afgelopen jaren, en na de meest recente val van vorig jaar van Pharon (en het gezeik wat dat met zich meebracht), was ik wel klaar met paardrijden. En zeker met het rijden voor anderen. En mijn zelfvertrouwen was kwijt.
Maar ja wat dan?
Helemaal stoppen voelde ook niet goed, zeker niet omdat mijn laatste ervaring, dan een slechte zou zijn. Maar een eigen paard wil ik niet vanwege de kosten en de tijd die het kost.
Zo ben ik uiteindelijk via een kennis ergens terecht gekomen, een super lieve merrie die ZZ dressuur heeft gelopen en waar ik dus veel van kon gaan leren. Ze liep echter niet helemaal rad. In de tussentijd dat we via de fysio die merrie weer aan het opbouwen waren, kenden mijn ouders ook mensen, die aangaven iemand te zoeken voor hun toen 19-jarige Haflinger merrie. Gewoon om lekker recreatief een paar keer in de week mee te gaan buitenrijden. Dat klonk ook als muziek in mijn oren. En toen ben ik vorig jaar september gaan kijken. Ik was meteen verlief op dat beestje


Ik moest dus een keuze maken, en dat is uiteindelijk de Haflinger geworden.
Nu zijn we bijna een jaar verder.
Bo heeft mij zoveel geleerd! Maar heeft mij vooral weer vertrouwen gegeven in paarden, in mijzelf als ruiter en ook weer echt plezier in paardrijden gegeven. Het maakt haar allemaal niet uit; grote tractors, auto's, grasmaaiers, sproei installaties...
Alleen op pad. Samen op pad. Alleen naar de bossen en dus een druk viaduct oversteken...
Ongeveer twee weken geleden is een goede vriend mee geweest naar de bossen om met zijn camera foto's van ons te maken.
Ik heb toestemming van de eigenaar om foto's van haar hier te delen.

Lieve Bo,
Je bent goud waard en bedankt voor al het plezier samen



Even lief samen poseren




En dan tijd voor actie!






