Geplaatst 
En ongetwijfeld ben ik niet de enige! Dus werd ik toch wel erg nieuwsgierig hoe anderen met (ernstige of complexe) psychische problemen hun weg weten te vinden tussen de paarden, de positieve en negatieve ervaringen die je tegenkomt tijdens het combineren van de twee, en hoe je het voor jezelf zo passend mogelijk ingericht hebt.
Loop je tegen dingen aan? Word je soms raar aangekeken, of juist even extra ondersteunt als het nodig mocht zijn? Is er begrip vanuit de omgeving? Wordt er rekening gehouden met jouw mogelijk net iets andere behoeften, of heb jij je juist moeten aanpassen aan de buitenwereld? Heeft het deuren voor je dichtgedaan, of geopend? Of heb je gewoon even wat leuks op stal meegemaakt wat jouw dag net weer een beetje beter gemaakt heeft? Ik wil het weten!
De droom van een eigen paard, die langzaamaan ook steeds dichterbij komt, houdt mij op dit moment echt op de rit, en heeft me uit mijn diepste dal tot nu toe geholpen. Maar voordat ik, met hulp van het geweldige zorgnetwerk om mij heen, deze droom kan gaan realiseren, willen we ons echt zo goed als maar kan voorbereid hebben, om het voor mij zo haalbaar (en leuk!) mogelijk voor elkaar te krijgen. Dus ik ben benieuwd of, en hoe, het gelukt is om jouw dromen waar te maken.
Wie weet zijn er nog wat goede tips om uit te wisselen, of gewoon even een verhaal wat je graag zou willen delen. The good, the bad, and the ugly; alles is welkom!
Iedereen is natuurlijk van harte welkom, ook als jezelf geen (directe) ervaring hebt met psychische problemen en het gewoon een interessant topic vindt. Of bijvoorbeeld als naaste van iemand die er wel mee te maken heeft.
Ik vind het ook vaak nog moeilijk om die balans te vinden tussen in- en ontspanning, door het zo weinig energie hebben, prikkelgevoeligheid, en dat ik vanuit mijn eigen enthousiasme toch heel snel nog over mijn eigen grenzen wil gaan. Dan krijg ik achteraf de klap en weet ik dat het weer even te veel van het goede was. :’)
Dan merk je toch ineens weer hoe intensief paardrijden is, haha! Het was best inspannend, ik moet er lichamelijk echt weer inkomen, meer dan die twintig minuten had ik ook echt niet moeten doen. 
Ik wil weer lekker kletsen met m’n vrienden, en ook actiever zijn hier op Bokt, maar het lukt me steeds maar niet. Ik zit maar een beetje passief naar m’n schermpje te staren…
Ik ben er nu nog moe van en heb vandaag echt moeite om de dag door te komen. 
Ik pingpong dan ook continu tussen “Het moet toch ook voor mij mogelijk zijn! Ik ga dit halen, ooit, op mijn manier!” en “Oh god, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik blijf wel lekker bij cavia’s…”. Ook zo lekker vermoeiend. 