Geplaatst 
Zaterdagochtend ging de wekker om kwart over vier.
Lei had de paarden al gevoerd en om half zeven zouden we starten.
Om zes uur zaten we erop om warm te rijden.
Liselore ging vooraan mee met de groep, Jorrit, Ijjou en ik startten in alle rust achter de groep aan.
De eerste lus (40km) verliep eigenlijk heel fijn.
We reden met zijn drieën bij elkaar. Eerst helemaal achteraan maar in de loop van de ronde haalden we een aantal ruiters in.
Conner en Akis draafden iets harder dan Sjacour dus wij moesten af en toe even bijgalopperen. Achja, een beetje variatie
. Gelukkig was het zo vroeg nog prima te doen qua temperatuur en zelfs een beetje mistig waardoor we onderweg steeds gekoeld werden haha.
Tijdens de tweede lus (30km) gingen Ijjou en Jorrit eerder van start dan mij omdat wij iets meer tijd nodig hadden bij de vetcheck.
We besloten om weer bij te galoperen en nog een lus samen te rijden.
Ik geloof niet dat het voor de andere twee ruiters veel uitmaakte maar goed, voor Sjacour en mij was het wel fijn om toch nog een beetje samen te kunnen rijden.
Goed voor de motivatie, vooral nu het ook steeds warmer begon te worden.
In de tweede vetgate (na 70km) liep Sjacour nét iets minder lekker tijdens de vetcheck waardoor we besloten om de derde ronde toch maar wat terug te nemen in tempo.
Het was ondertussen ook boven de 36 graden en omdat Akis en Conner iets boven zijn tempo gingen leek dit de beste optie.
Helaas waren alle andere ruiters die achter mij reden al afgekeurd.
Dit betekende dus dat we de laatste 50km in de hitte alleen verder zouden moeten.
Het parcours was (tot mijn verbazing) best wel gevarieerd.
Gelukkig maar, dat maakte het écht een stuk minder saai om alleen te rijden.
Af en toe reden we tussen de koeien, soms lagen ze midden op de weg en moesten we ze eerst wegjagen voordat we er langs konden
. Al die gekke koeien hielden het voor Sjacour ook een beetje interessant .
Het zand was op sommige stukken best mul maar dat viel mij eigenlijk nog best wel mee. Het had zeker erger gekund!
De route ging langs rijstvelden, door het zand langs alle kurkbomen en langs meerdere meertjes.
Ik vond het echt een mooie wedstrijd!
De laatste vetgate (na 100km) liep Sjacour gelukkig weer veel beter.
Hij was wel wat moe aan het worden maar goed, het was dan ook wel heel erg warm haha.
We besloten om de laatste ronde ook rustig verder te rijden.
Ons doel was uitrijden, winnen was toch al niet meer mogelijk aangezien de Spanjaarden mij tijdens binnenkomst bij de laatste vetgate voorbij raceten voor de eindsprint.
Respect hoor, die paarden liepen er nog super bij!
Daar gingen we dan, de laatste lus in.
Wat een raar gevoel en wat gaat zo'n dag toch snel voorbij.
Alleen de laatste ronde lijkt dan weer oneindig.
"Je hoeft nog maar een kennismakingsklasse, een trainingsrondje van 20km" vertel ik mezelf en Sjacour dan.
5km.. Ja! Miranda en Laura in zicht!
Nog even de bocht om langs de rijstvelden en dan zijn we er.
Sjacour krijgt wat flessen over zich heen, een emmer water tegen zijn kont aangegooid en we zijn weer onderweg.
10km.. Grooms!
Dat werkt toch echt wel motiverend hoor tijdens zo'n laatste, warme ronde
.15km.. Sofie staat naar ons te zwaaien met de camera in haar hand.
Sjacour en ik krijgen allebei nog wat te drinken en een fles koud water in onze nek en dan gaan we op weg naar de finish.
Tijdens de laatste 5km begin ik pas te beseffen dat het nu toch écht bijna voorbij is.
Ons eerste EK.. We zullen het in ieder geval redden tot de finishlijn.
Ja, we waren de laatste combinatie in het parcours en iedereen moest op ons wachten maar dat maakte mij gek genoeg niet zo heel veel uit.
We hadden er het beste van gemaakt, dat wist ik zeker.
1km tot de vetgate/finish.
Alle beelden van vandaag flitsen nog even door mijn hoofd.
Rustig ademhalen, blijven lachen en hopen op het beste.
Ik kom de bocht om en hoor dat er mensen staan te juichen.
Veel mensen. Dat had ik niet verwacht haha.
Ik ging er vanuit dat iedereen met zijn eigen paard en andere dingen bezig zou zijn en dat alleen mijn groomteam aanwezig zou zijn.
Joyce stond al klaar met de Nederlandse vlag in haar hand.
Vanuit een drafje pakte ik hem aan en Sjacour sprong uit zichzelf aan in een vlotte galop, zo gemotiveerd had ik hem nog niet meegemaakt tijdens de laatste lus.
Hij wist dat hij er bijna was.
Aangemoedigd door heel veel Nederlanders kwamen we over de streep.
Wat een gaaf gevoel, we zijn er.
We hebben het gedaan.
Koelen. Door naar de keuring.
En dan wordt het toch stiekem wel weer een beetje spannend.
Ik had onderweg niks raars gevoeld maar toch.. Je weet het maar nooit.
Hartslag. Goed.
Voordraven. Oké, ik geloof dat hij goed loopt.
Hij sjokt een beetje, maar hij loopt goed.
Een van de dierenartsen loopt naar mij toe en haalt alle briefjes van die dag uit zijn zak.
"Ja je moet me wel even helpen, ik weet niet meer welke nou de goede is" zei hij.
En toen wist ik het. Zulke grapjes maak je niet als het mis is.
En ja hoor, goedgekeurd!
Wauw, wat een paard en wat een geweldig team.
Dankjewel Sjacour en ook bedankt aan iedereen die ons geholpen heeft.
Zonder jullie was dit niet gelukt!
Foto's door: Daphne Leers & José Augusto Ramos Rocha
).
) net begonnen met de HBO-opleiding Bedrijfskunde MER. 
. Maar ik geef toe, soms is het wel érg veel en voelt het een beetje aan als een verplichting. Je moet nou eenmaal ook trainen op dagen waarop je zelf niet helemaal lekker in je vel zit. Gelukkig krijg je er uiteindelijk wel wat voor terug, het is dus zeker de moeite waard 
