Beetje achtergrond:
Mijn vader heeft vroeger paarden gereden voor de eigenaar van een stal (in zijn 'jeugdjaren').
Hij heeft heel zijn leven lang paardgereden, zonder stop.
Met onze vorige merrie deed hij 'military' (wat nu 'eventing' heet). Hij kan erg goed rijden.
Hij is wel opgegroeid in de tijd dat er van grondwerk nog niet echt sprake was, dus daar heeft ie geen kaas van gegeten.
Hij is wel erg correct in de omgang met de paarden (hij heeft géén harde hand) en ik vertrouw hem mijn Dixie voor de volle 100% toe.
(Hij zal ook eerder naar de veearts lopen/bellen, dan zelf naar de dokter te gaan.)
Aangezien we al heel lang met dit probleem kampen (maar hij vond dit vroeger niet zo'n immens probleem, helaas brengt de leeftijd ook wat sleet mee bij de mens en werkt het lichaam niet meer zoals een 18-jarige), is het zadel begin dit jaar nog nagekeken.
De tandarts is in juni nog geweest.
Ik zeg altijd: "Pa, je moet het eens proberen, op de mijne... Je zal meteen verkocht zijn."
Zijn antwoord is steevast: "Neen... Want ik WEET dat het me erg zal bevallen... en dan wil ik misschien niet meer terug. En wat dan met Lya...?"
(Verkopen / weggeven is niet echt een optie, want het is geen beginnelingenpaard.
Iemand die een paard van tegen de 20 aan koopt, wil een rustig leerpaard.)
Eén van z'n vrienden geeft westernles en daar zouden ze met een aantal een basisje willen aanleren.
(Al weet ik niet goed hoe hij dat met zijn merrie zal aanpakken...) Een paard van tegen de 20 zet je niet even nog in training om om te scholen.