Geplaatst Na lang dubben heb ik besloten toch een topic te plaatsen. In de hoop mensen te vinden die in een soort van zelfde bootje zitten als ik.
Ik ben een 20 jarige dame (morgen 21) die sinds 2 jaar terug plots ziek geworden is. Ik kreeg ligte rugklachten waarvan wij dachten dat het kwam omdat ik op een boerderij werkte. Dus misschien vertilt... echter 2 week later verloor ik compleet controlle over mijn benen en is mijn lichaam voor het eerst in een soort van beschermende verlamming gegaan. Dit heeft 17 uur geduurt tot nu toe nog altijd de langste aanval die ik gehad heb. Niet lang daarna is de pijn hard omhoog gelopen.
Ik kan niet geloven dat dit nou al weer 2 jaar geleden is dat ik van kern gezond naar een heel stuk minder gegaan ben. Inmiddels is al weer een half jaar duidelijk dat ik een rugafwijking heb. Waarom dit pas laat is op komen zetten of hoe het nou eigenlijk precies is gebeurt is niet duidelijk. En ik heb mij er bij neer gelegd dat het hoog waarschijnlijk nooit duidelijk zal worden en dus niet meer goed komt.
Dit is wat de symptomen op het moment zijn,
ik heb 24/7 pijn en hiervoor slik ik zo nu en dan medicatie. Ik ben hier mee gaan afbouwen omdat ik het niet fijn vond voortdurend onder de zware pijnstillers te zitten. Ik was mijzelf niet, en de pijn is op deze manier op zich wel hanteerbaar. Na een lange tijd ben ik er op zich ook wel aan gewend geraakt, het is niet goed en dat weet ik. Maar ik weiger nog langer aan die troep te zitten. Alleen als het echt nodig is neem ik pijnstillers in en verder blijf ik er het liefst uit de buurt. en probeer ik het op te lossen met oefeningen, rust en een masseur. Ik ken mijn lichaam nu een stuk beter en weet wanneer ik moet stoppen en wat ik wel en niet kan doen op dat soort momenten.
Mijn lagerugspieren zijn voortdurend in beweging hier heb ik geen controle over. Dit varieert tussen samen trekken en aanspannen tot trillingen en spasmes. Dit zorgt er weer voor dat ik op slechte dagen (als ik veel pijn heb) slecht loop. Over het algemeen heb ik ook krachtverlies in mijn benen. Ook heb ik nog steeds zo nu en dan been uitval. De dokter gaat er van uit dat dit een zelfverdedigingsreactie is gezien ik ook 2x helemaal knock out gegaan ben zonder echt duidelijke reden. De enige overeenkomst is dat ik er vlak voor een extreme pijn verhoging had. Dit zorg ook voor de been uitval dus. Het is mijn lichaam manier om te zeggen 'stop nu alsjeblief' al kan je dat alsjeblieft wel weglaten... want het is net of iemand mijn benen onder mijn lijf wegschopt.
Niet bepaald een fijne ervaring en in het begin vond ik dit ook extreem eng, bang dat ik nooit meer zou lopen.
Nu ben ik er niet minder paardengek van geworden. Ik rijd op het moment vrijwel niet zo nu en dan een beetje hobbelen bij vriendinnen in de bak. Maar geen vaste les dus of vast rijpaard.
Ik weet heel goed wanneer ik mijn lichaam met rust moet laten en wanneer ik wat kan doen. En dus wil ik eigenlijk het rijden weer meer oppakken.
Ik zit nu ook met mijn lichaam in het stadium van leren opnieuw mijn leven op te pakken zeg maar. Ik wil zo veel mogelijk weer onder de knie krijgen. Al zal dit voor mij dus niet de makkelijkste zaak zijn.
De tijden dat ik wel paard rij heb ik al ontdekt dat ik vooral links erg veel moeite heb mijn been aan te leggen. En de laatste keer dat ik reed (afgelopen week) heb ik ook ontdekt dat ik soms on willig mijn been fout aanleg. Dus dat hij dan vanzelf aanspant of dat ik hem niet normaal aandruk en hem dus verschuif.
Vreemd genoeg heb ik geen moeite mijn benen netjes stil te houden.
Ik wil hier nog even aan toevoegen dat paardrijden mij geen schade kan aandoen, het is iets wat niks te maken heeft met een beschadiging. En mijn dokter raad mij zelfs aan dingen proberen op te pakken die ik leuk vind. Vooral omdat mijn conditie hard omlaag gegaan is sinds ik helemaal niks meer doe.
Ook denkt hij niet dat een val of rijden zelf een gevaar voor mij zou hoeven zijn. Mits het in de juiste omgeving gedaan wordt en ik mezelf niet overhaast.
Ik wil hierom dus weer op les gaan, maar goed het wordt eerst zoeken naar een goeie manege of misschien particulier die de tijd en geduld heeft mij de vaardigheden weer op te kunnen laten pakken. Al is het maar 10 minuten per week voor de eerste tijd.
Nou was ik benieuwd of hier op bokt ook mensen zijn die rijden met een beperking? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en over risico's en dingen die jullie toegevoegd hebben voor jullie veiligheid. Zelf rijd ik bijvoorbeeld ten alle tijden met veiligheidsbeugels. Ook ben ik wel benieuwd naar wat jullie omgeving er van vindt dat jij paardrijd, ik heb namelijk weinig positieve reacties gehad in mijn omgeving.
Hierbij gaat het voornamelijk om mensen die bang zijn dat ik mijzelf bezeer, maar goed ik voel amper andere pijnen naast mijn rug dus eigenlijk maak ik mij daar weinig zorgen over. Dat en ik ga natuurlijk niet op een wild monster zitten
respect als je alles gelezen hebt
en ik hoop dat er mensen zijn met ervaringen over het rijden met een beperking. Ik zou heel graag hier dingen over horen. Of als jullie tips of ideën hebben zijn die ook zeker van harte welkom! 
