Geplaatst 
Ik werd zaterdagmiddag, toen ik in de ruiterzaak stond om nog even op het laatste nippertje een bontshabrak te kopen, opeens ziek. Misselijk, draaierig, hoofdpijn, buikkrampen, koud/warm en de hele mikmak. Mijn eerste idee was een tekort aan eten
Ik had de avond ervoor wegens mijn werk niks gegeten, en ´s morgens kreeg ik er bijna niks in. Maar, ook na het eten en drinken en meerdere aspirines voelde ik me niet beter. En ik moest Navy nog helemaal klaarstomen voor de grote dag..Toch maar vroeg naar bed, onder het motto van "Morgen is het over". Niet dus.. De hele nacht wakker gelegen, ik geloof dat ik eens in het uur naar de wc rende om over te geven, hele nacht lopen woelen en draaien. In plaats van om 5 uur weg te rijden van huis, besloten we dus pas om half 6 pas dat we toch wel zouden gaan.. Flink gehaast, maar uiteindelijk nog op tijd voor de voorkeuring aangekomen.
Ze gedroeg zich super, stond heerlijk stil bij de voorkeuring en vond het dit keer eens niet irritant dat er overal getrokken en geknepen werd
Alleen.. Tsja.. Weer een Btje.. Toch wat kort voor. Een punt om in de gaten houden, maar zeker geen reden om niet te starten. Zodra het kouder wordt heeft ze gewoon meer tijd nodig om soepel te lopen.Een heel gedoe nog: mijn singel leek te kort met mijn nieuwe bontshabrak... Mijn vader heeft me erop getild, en als ik heel hard in het zadel perste, wou ´ie nog wel een gaatje. Later bleek dat Navy zich oppompte, want in de vetgate had ik ´m zo op de juiste gaatjes
Negen uur: we vertrekken. Beter dan verwacht, zo op het eerste gezicht. Ze was goed in te houden en bleef in een nette draf naast Rakada, van Geke, lopen. Tot ze meer ruimte kreeg.. Zoeff.. Uiteindelijk liepen we achterop bij Saskia en Latoya, waar de rest van de rit gezellig mee samen hebben "gestrompeld". Want tja: 2 zieke baasjes en 2 slachtpaarden.. Dat is wel een kneusjesteam te noemen..
We hadden gerekend op een snelheid van 10 á 11,5 km/u. Dus rustigaan. Dat wierp zijn vruchten af: bij de vetgate was Navy nog helemaal in orde en zag er volgens de vet nog net zo goed uit als vamorgen. Ze scheen de laagste hartslag te hebben tot dan toe
Ja.. Navy wel ja.. Maar wij moesten ook nog dat rondje nog een keer: de baasjes.. En wat een end was dat nog..Saskia had heel lief even op me gewacht; zij had 4 minuten eerder aangeboden dan ik. En tsja.. Toen gingen we verder, onszelf meerdere malen afvragend waarom we dit eigenlijk deden
De laatste kilometers leken eindeloos te zijn. Latoya was d´r motivatie kwijt, Navy had geen zin meer en ik had na het eerste rondje al weinig puf meer
Elke witte paal zagen we aan voor grooms, elk lichtgekleurd blaadje in de verte zagen we voor een kilometerbordje aan.. Behoorlijk wat geijlt, fatamorgana´s.Maar.. we kwamen steeds dichterbij.. In de verte zeggen we nu toch echt grooms, en het "2km v/d finish"-bordje. Godzijdank, we waren er bijna. Nog wat gekoeld, en ja.. Zelfs gedronken, want die stomme paarden van ons doen dat alleen ná de vetgate.. En op 1 km gaan stappen.
Vlak voor ons finishte er een, Latoya ging erover en Navy ging 2 meter voor de finish opeens in het verzet.. Dacht ik. Ein-de-lijk, na 74 km, plastte ze. Eindelijk.. Ik had het idee dat dat al 20 km dwars zat, maar ze deed het gewoon niet.
Bij de trailer was de hartslag binnen een kwartier 38. Supernetjes dus, we kwamen binnen met 76. Maar ja, waarschijnlijk door dezelfde fout als Saskia hier en Annalyn in Katwijk maakte, kroop die al gauw weer op naar 48, 50, 52.. Uiteindelijk wel goedgekeurd, 56 dus op het randje, en met een Btje, wel met de opmerking dat ze duidelijk beter liep als voor de wedstrijd. En god, we hadden het gehaald...
Wat een heerlijk gevoel.. Ik realiseer het me vandaag pas. Ik, ziek en misselijk, Navy met d´r hoefkatrol, we hebben het gedaan. 74 km.. Een rot-end, ontzettend zwaar, oneindig haast. Maar het is de moeite niks minder dan waard geweest. God, ik kan janken. 3 jaar geleden zou ze volgens de D/A afgemaakt moeten worden, ik had nooit gehoopt dat we ooit een klasse I zouden rijden. Dit jaar had ik niet durven dromen dat we een korte klasse II zouden redden, en nu.. 74 km. Ik geloof nu dat alles mogelijk is; we hebben enthousiast eindelijk een doel.. Volgend jaar de fasna!! 81 km, als we dat redden kunnen jullie me wegdragen
Ik wil iedereen hierbij bedanken die me gisteren en op alle andere wedstrijden dit seizoen, heeft gesteund, moed ingepraat, heeft geholpen.. Zonder jullie waren we nu nog droomloos in klasse I. Wat een heerlijk gevoel om een doel te "durven" stellen. Wat een onbekend fijn gevoel om zó trots te kunnen zijn.
Hey, She made it, She´s te world´s greatest!!
Groetjes, een trotse, moeie, zieke maar vooral gelukkige Mandy die met plezier terugkijkt op een seizoen met grote up´s en helaas ook veel down´s, maar met een kanjer van een afsluiter.
Allemaal gefeliciteerd (ook degene die er gister niet waren; gefeliciteerd met dit superseizoen, want ik heb alleen maar positieve verslagen gezelen), en in het bijzonder Saskia en Latoy, bedankt, zonder jullie waren we na 37 km al gestopt..
Gefeliciteerd!! 
Maar jullie hebben gelijk; dat zijn ze allang niet meer. Toppers!! 