Geplaatst Ik kon rustig aan doen 's ochtends, omdat ik pas laat ( tegen half twaalf) hoefde te starten. Monica kwam netjes door de voorkeuring, hoewel ik haar niet helemaal "Monica" vond: normaal staat ze te springen en gilt ze de hele boel bij elkaar, nu was ze de rust zelve. En dat vond ik eigenlijk helemaal niet leuk....
De start was dan ook twijfelachtig. Ik vroeg me echt af of het wel zo verstandig was dat ik haar vandaag aan het werk zette, want ze voelde op de één of andere manier gewoon niet zo "gretig". Dat had ik nog nooit meegemaakt. Maar omdat ze wel steeds heftig van omgevallen bomen en plukken varens kon schrikken, was er iets in me wat zei, dat het niet zozeer een lichamelijk iets kon zijn. Ze had gewoon niet zo'n zin. Maar ja, als het tussen de oren niet goed zit... ook dan kan je eigenlijk geen goede rit rijden....
Goed, dacht ik, ik ga gewoon tot de P/A en daar zie ik wel verder. Als er reden is om op dat moment te stoppen, dan doe ik dat. Jammer maar helaas.
We kwamen op een heel lang recht pad. Tijd voor een lange, rustige galop. Die ging heel goed, zelfs zonder problemen iemand ingehaald, terwijl ik normaal gesproken toch even moet roepen dat ze er toch écht voorbij moet...
En kort na dat pad begon de Grote Zandvlakte. Dit was erop of eronder.... en het was duidelijk "erop" !!!! Het leek of er een knop omging. We stegen gewoonweg op! Echt, Monica kreeg vleugels, ze ploegde met enorme sprongen (zeker voor zo'n klein meisje) door het zand, ik kreeg kippenvel en een brok in m'n keel zo enorm deed ze haar best. Hoe had ik aan haar kunnen twijfelen??? Ik heb echt nog nooit zo'n fantastich gevoel gehad. Wat had ik een vreselijk knappe pony onder m'n billen....
Uitgebreid beloond, gekoeld (pluim voor mijn grooms die met de fiets het zand hebben weten te bereiken!) en even rustig stappen. Ja, nee, niks stappen, mijn pony wilde draven! Dus nog lekker gedraafd tot 1 km voor de P/A en daar ernaast gaan lopen.
Hartslag was keurig en zoals gewoonlijk wilde madammeke geen slok drinken, dus maar weer op weg. En eigenlijk begon daar mijn wedstrijd pas: Monica liep lekker in haar eigen tempo, de oortjes stonden erop, mijn horloge vertelde me dat het met de tijd meer dan prima in orde was... eigenlijk kon het vanaf dat moment al niet meer stuk.
Fluitend het tweede deel van de rit afgelegd, met een pony die deed alsof die eerste 18 kilometers er helemaal niet geweest waren. Ik heb haar zowaar nog fors tegen moeten houden af en toe, want anders waren we wel érg snel binnen geweest! Ze liep gewoon zó ontzettend lekker... ik blijf me afvragen wat er de eerste 3 kwartier aan de hand geweest is....
De finish gepasseerd na 2 uur en 41 minuten... volgens mij exact 1 minuut te vroeg, dus "officieel" iets te snel gereden. Maar ik was volledig gelukkig. De hartslag was 52 bpm, ook erg netjes naar mijn idee, dus voor mij stond mijn pony al bovenaan het erepodium. Ik was zó trots op haar!
Bij de nakeuring viel de drafproef helaas een beetje tegen. Ze wilde niet meer zo vrolijk draven en dat wordt bij een paard op blote voeten al snel uitgelegd als "gevoelig" (wat misschien ook wel terecht is, dus ik moet toch maar eens na gaan denken over hoefschoenen.... tips zijn welkom!) en ik kreeg een B op m'n kaart bijgeschreven. Goh, dat had ik nog niet eerder meegemaakt... viel mee ook eigenlijk een beetje tegen. Maar helaas, niets aan te doen.
Helaas helaas helaas zou de prijsuitreiking nog wel een paar uurtjes op zich laten wachten. En met name mijn vriend heeft daar een enorme hekel aan. Daarbij opgeteld dat we niet precies wisten hoeveel "straftijd" ik zou krijgen voor die minuut te vroeg finishen (zou ik die zelfs wel krijgen? Afgerond zat ik op exact 13km per uur, zo bleek later, nl. 13,04....). Maar goed. Er was dus iemand die graag naar huis wilde. En die "iemand" hou ik graag tevreden, omdat hij de meest trouwe chauffeur en groom is die je je maar kan wensen. Dus maar naar huis...
En nu wacht ik dus op de uitslag, die nog niet op de DER-site staat... en ik ben zo nieuwsgierig!!!!! Nou ja, had ik maar moeten blijven wachten. En wat telt, is dat mijn pony het zo ontzettend goed gedaan heeft, dus wat dat betreft zal die klassering me ook eigenlijk worst zijn.
Mijn beest heeft gisteren laten zien klaar te zijn voor een stapje hoger, volgend jaar klasse II!!
, is weer eens wat anders!