Geplaatst 
Gisteren had de bazin nogal een verrassing voor me in petto. Ik had al een vaag vermoeden dat er iets raars stond te gebeuren, want ik moest opeens iedere keer naast haar meehollen. Daar snapte ik helemaal niets van. Niet van dat ik moet hollen, dat kan ik wel, maar dat zij dan ook mee ging hollen. Ik vond dat zo raar, de bazin is nooit zo actief, die zit liever boven op me ipv dat ze zelf loopt
Maar waar dat nuttig voor was werd me al snel duidelijk.Mijn nichtje Caprice en ik (ik ben haar tante) werden nl. ’s morgens uit de wei gehaald om samen in dat hok op wielen geparkeerd te worden. Daarna vertrokken we naar een plek waar wel honderd van die hokken op wielen stonden. Caprice vond dat heel gewoon, maar ik was daar toch wel wat van onder de indruk. De bazin kwam al snel met een geel jasje aan aanlopen, en de opzitter van Caprice was ook al gearriveerd. Meteen moesten we samen mee naar een groot plein, waar allerlei mensen rondhingen, maar verder geen paarden waren. En één van die mensen begon aan alle kanten aan me te voelen. Nou ja zeg, dat doet maar, en de bazin vond het nog goed ook.
Maar goed, Caprice was vlak bij me, dus dat vond ik wel fijn, en het viel gelukkig allemaal wel mee. En toen kwam ook de aap uit de mouw waar dat lopen goed voor was. We moesten om de beurt een stukje laten zien dat we dat wel konden. Maar dat betekende wel dat Caprice en ik opeens wel 40 meter uit elkaar stonden. Dát kon natuurlijk niet. Vooral niet toen zij van me wegdraafde. Ik wilde mee. Maar ja, de bazin vond dat niet goed. 
Gelukkig kwam Caprice ook weer terug. Maar ik werd daar knap opgewonden en ongeduldig van. De bazin besloot dat we daarom eerst maar eens op een andere plek een poosje naar de andere paarden gingen staan kijken. Daar stond een raar tentje, en er hing een spandoek, dus dat was ook al niet echt rustgevend. Maar Caprice ging gewoon een beetje staan grazen, dus dat deed ik dan ook maar. En toen ik eenmaal ontdekt had dat dat tentje niets deed, en dat dat spandoek ook geen paarden wilde opeten, was ik wel gerustgesteld dat het hier niet gevaarlijk was. Omdat ik lekker rustig was geworden heeft de bazin ons daarom bij het hok op wielen vastgezet met een hooinet voor onze neus, en hebben we een poosje staan slapen en eten.
Na een tijdje kwamen de opzitters met die stoelen aan die ze altijd op onze ruggen knopen, dus het was me duidelijk dat er ook nog wel een stuk gelopen ging worden. En toen bleek dat we ook nog gezelschap kregen van een paar echte biertjes, mijn halfzusje Cenny en Caprice haar halfzusje Czeresnia. Dat was gezellig. Caprice heeft het niet zo op gezelschap, maar wat mij betreft hoe meer zielen hoe meer vreugd.
En al snel gingen we op pad. Eerst een stuk langs de weg, en daar stonden allemaal rare emmers en flessen in de berm, raar, dat zie je anders nooit
Toen nog een drukke weg over, maar eigenlijk vond ik dat niet eens zo boeiend. Die witte strepen op de weg en die grote betonblokken in de berm waren veel spannender. En daarna lekker de hei op. Leuk, want ik was hier nog niet zo lang geleden ook al eens geweest. Ik liep lekker achter de billen van Cen en Chess aan, met Cappie schuin achter me, dus ik voelde me lekker veilig. En na een tijdje kwamen we opeens de baas tegen, goh, die was ook in het bos? En zonder de honden? Apart hoor. Maar hij gooide wel een hoop water over me heen, en dat was best lekker, want het was heet, en met mijn zwarte kleur en toch wel wat stevige lichaamsbouw had ik het best al flink warm.
Daarna weer lekker doorgedraafd, nog een stukkie gegaloppeerd, en toen opeens een soort woestijn overgestoken. Ja zeg, ik ben geen woestijnarabier, dat is zwáár, daar doorheen ploegen!
Gelukkig stond aan de andere kant van die woestijn de baas weer (hoe kwam hij daar nou zo snel? Hij was die woestijn niet overgestoken
dat weet ik zeker) met een hoop water, dus dat was weer fijn. Daarna kwamen we bij een soort rustplek, en kreeg ik weer liters en liters water over me heen. Maar ik bleef wel een beetje opgewonden, want ook hier stond weer zo’n stom tentje, en er kwamen iedere keer paarden aan, en die gingen ook weer weg, dus het duurde even voordat ik voldoende was afgekoeld (zowel letterlijk als figuurlijk). Maar gelukkig mochten we wel weer verder. De twee echte biertjes waren al eerder vertrokken, dus het laatste stuk gingen Caprice en ik samen op pad. En toen kwam ik pas echt lekker in m’n ritme. Had wel eerst nog even ruzie met de bazin omdat ik achter twee Duitsers aan wilde (dáár laat je je toch niet door inhalen?
), en dacht nog, ik gooi er net als Salinero even wat passage en piaf in, dan begrijpt ze de boodschap wel, maar nee, het mocht niet. Maar het laatste stuk over de hei, goh, wat liep dat lekker. Ik mocht eindelijk een lang teugeltje van de bazin, waar ik meteen misbruik van maakte door nog een keer linksaf de hei in te duiken bij een onverwacht van rechts overstekende boomstronk
, en mocht lekker met 15 km/u doorstampen. En voor we het wisten waren we weer terug, weer uitgebreid water over me heen gekregen, en na de finish had de bazin eindelijk door dat het even duurt voordat ik afgekoeld ben en nam ze de tijd om me goed te koelen. Op de laatste keuring wilde ik bij het draven even laten zien dat ik dat ook met 20 km/u kon, dus de bazin mocht ook nog even werken 
Eerlijk is eerlijk.Maar het was toch wel een leuk avontuur. Cappie en Gorino hebben gelijk, denk ik, dit is wel leuk om te doen. Alleen best nog wel een beetje spannend.
Was gezellig, moeten we vaker doen! 
