Het valt mij op dat ik best veel paarden vrouwen ken zonder kinderen. Of lijkt dat zo, omdat ik vooral veel paarden vrouwen ken?
Ik vond zelf de zwangerschap vooral niet leuk. Ik hou niet van beperkingen, was misselijk en moest rust houden.
Ondanks dat ik niet een type ben die graag baby's vasthoudt of aan kinderen van anderen zit, vond ik mn zoontje vanaf het eerste moment heel mooi. Het was lange tijd voor mij echt onwerkelijk en kon mn gevoelens niet eens goed plaatsen. Zo een grote roze wolk. Of babyblauw dan.
Om je heen zie je mensen het op verschillende manieren doen. Soms snap ik mensen niet. Meteen je paard verkopen omdat je zwanger bent hoeft niet altijd, maar soms vinden mensen dat de beste oplossing.
Andere uiterste vind ik weer dat mensen koste wat kost tijd voor hun zelf moeten hebben en de kinderen pech hebben of zich maar aanpassen.
Je moet er een beetje flexibel in zijn denk ik. Het vraagt wat organiseren soms, maar dan kan heel veel.
Ik ben nooit zo precies geweest met tijden. Pas toen hij naar school ging kregen we echt een bed tijd en probeerden we op tijd te eten. Dan moet iemand thuis blijven. Ik zou hem nooit alleen hebben thuis gelaten.
Maar goed, als het een keer niet uitkwam reed ik niet. Kwam het spontaan goed uit, reed ik wel.
En onze zoon had een oma waar hij vaak was. Wel een werkende oma, maar 's avonds wel thuis en ook mogelijkheid om daar te slapen.
Iets anders dan paardrijden, maar weet wel dat ik hem naar bed bracht bij mn moeder. Dan gingen we uit en een paar uurtjes slapen. Zoonlief moest voetballen en mn moeder werken, dus was ik er weer met het ontbijt. Dat red je niet elke week, maar voor een keer moet dat kunnen.
Ik ben nooit zo stug geweest met afspraken en tijden, dat scheelt wel.