Sonja haalt inderdaad een gigantisch probleem aan indertijd. Een probleem dat ik me nooit had gerealiseerd, want Lan deed het alleen als ze met haar ponymaatje op stap was. En dit was de eerste keer dat we ze beiden mee hadden op wedstrijd. Het overkwam me gewoon. Mijn meestal zo brave Lan ging stampen als een gek. En ze voelde of ze over de bakrand zou gaan dat moment. Ik wist niet wat ik moest doen toen. Gelukkig stond ik naast Romkabouter. Zijn paard keek niet op of om. Ik heb er toen voor gekozen om wel te proberen in de line up te blijven, maar dan in het uiterste hoekje. De bak uitgaan betekende dat Lan haar zin zou hebben gekregen. En het is een paard dat dat soort dingen onthoudt

Die gezamenlijke training heeft geweldig geholpen. Het idee haar aan het werk te zetten als ze stampte (Seven stond bewust op de trailer, dus de omstandigheden hadden we nagebootst) kwam van Blaze. Daarvoor nog altijd veel DANK! En nog steeds veel dank aan die groep ruiters die geduldig in de line up hebben staan wachten tot dat kwartje viel bij Lan.

Dat is ook mijn allerbeste tip: vraag je meer ervaren mede-ruiters. Vrijwel iedereen is bereid om je dingen uit te leggen. Of je te helpen. Een paard dat altijd versnelt als hij ingehaald wordt, is oplosbaar op een gezamenlijke training o.i.d. Gewoon die situatie nabootsen. Zoiets oefen je niet in je eentje... Mensen willen je ook wel iets te vertellen over een voor jou onbekende hindernis o.i.d. Gewoon vragen! Wat dat betreft is de sfeer bij westernwedstrijden (tot nog toe i.i.g.) vriendelijker dan bij dressuur.

En start gewoon. Ook als je onzeker bent. Ik heb er jaren over gedaan om trail te durven starten. Lan is nu eenmaal behoorlijk groot. Toen ik eenmaal ingeschreven had de eerste keer, kreeg ik onmiddellijk weer de bibbers. Maar het commentaar van de mensen bij mij uit de klasse deed enorm goed. Dat was juist heel bemoedigend en positief. Dus eh... niet zolang wachten als ik hoor