musiqolog schreef:Ik heb zelf ook het syndroom van Asperger, en stom toevallig (toevallig, omdat ik dit topic nu net voor het eerst zie langskomen) heb ik het er vandaag over gehad met mijn lerares (loop nog privélessen op een manege).
Ik ben niet de stereotiepe autist die nooit een woord zegt maar tussen de dolfijnen (of paarden natuurlijk, maar het cliché met die dolfijnen is net ietsje sterker) helemaal opbloeit. Ik heb geen natuurtalent om dieren helemaal te begrijpen; zoals mensen die mijn posts lezen kunnen weten, heb ik nog flinke moeite om goed met een paard contact te maken. Daar staat tegenover dat ik nog relatief goed met mensen overweg kan (tenminste, ik kan goed met ze communiceren); contact met dieren hoeft dus niet te compenseren wat ik in menselijk contact laat liggen.
In mijn specifieke geval loop ik ook wel tegen kleine beperkingen aan. Ik kan wel weten welke houding ik moet aannemen bij het rijden, maar praktijk, motoriek, dat is zelden "ons" sterkste punt. Elke keer hakken naar beneden, bekken kantelen, recht omhoog komen - het kost verschrikkelijk veel moeite, je moet er nog heel lang constant bij nadenken (voor de zekerheid: ik rijd pas een paar maanden). Daar raak ik ook gefrustreerd door, want mensen met Asperger maken in het dagelijks leven aldoor mee: dingen die anderen heel gemakkelijk afgaan, kosten ons verschrikkelijk veel moeite. Mijn lerares begreep vaak niet dat ik zo moedeloos kon worden als, bijvoorbeeld, mijn paard een keer ongevraagd van de hoefslag afliep. Als je mensen uit het autistisch spectrum in reguliere lessen laat rijden, moet je daarmee rekening houden: als ze niet doen doorzetten.
Maar natuurlijk is dat het waard. Ik ben gaan paardrijden juist omdat machines me niet aantrekken (te voorspelbaar) en veel geef voor een bijzondere band met een dier. In vier van de vijf gevallen gaat het allemaal goed en geniet 'mijn' paard zichtbaar; daar word ik heel gelukkig van. En wie weet zij dit ook maar beginnersproblemen en vertel ik over een paar jaar een heel ander verhaal.
Tot slot: ik weet dat dit egoverhaal over mijn afwijking niet sexy is. Maar hopelijk is het wel een zinvolle bijdrage aan deze discussie.
Ik vind dit heel grappig om te lezen van je.. want herken wel erg veel in jou post. Ook het feit wat je zegt over de theorie en praktijk en alles combineren, dat is soms nog best lastig. Helemaal om daar nieuwe dingen in te leren of te veranderen.
Bij mij is pas op latere leeftijd geconstateerd dat ik asperger heb (bij mijn vader zijn ze pas op z'n 50e achter gekomen dat ie klassiek autisme heeft, omdat ik veel op hem lijk qua gedrag etc. hebben mij ouders mij toch ook maar laten 'testen' omdat voor mijn vader een hoop dingen voorkomen hadden kunnen worden als er simpelweg een beetje rekening met zijn autisme was gehouden). Nooit heeft iemand mij afgeschilderd als een autistisch kind, of iemand ook maar een vermoeden gehad. Contact met mensen maak ik gewoon en ik val gewoon niet zo op, maarja mensen met Asperger staan er ook om bekend dat ze erg veel dingen 'compenseren' door zichzelf 'trucjes' aan te leren. Ik denk dat ik dat ook veel doe, daarbij heb ik het ook gewoon in een lichte vorm. 
Annyway, ik ben op m'n 9e begonnen met rijden, wel gewoon op een normale manege en gewoon groepslessen, maar ik bloeide vooral helemaal op toen ik echt een lievelingspony kreeg. Was geen makkelijk dier maar ik vond haar geweldig en ik kreeg uiteindelijk ook erg veel voor elkaar op haar, ik voelde gewoon een soort klik en ondanks dat het een hele rustige pony wel was was die behoorlijk 'eigenwijs'. Het grappige was dat je precies wist wat ie altijd ging doen, in de galop in de hoek omdraaien, standaard weigeren voor de hindernis etc. Of als je niet doorreed ging die gewoon stil staan in het midden. Dus eigenlijk toch ook wel best voorspelbaar. Ik kreeg het met die pony voor elkaar om gewoon netjes in de lessen mee te rijden, foutloos parcourtje te springen etc. Dat was voor mij echt een; "YES!" gevoel haha, terwijl anderen dit dus niet voor elkaar kregen.. 
Pony's die juist een stuk onvoorspelbaarder waren, of die juist altijd braaf waren en ineens een keer een les heel drammerig vond ik dan weer echt 3 keer niks...
Nu zijn we jaren verder, heel wat paardrijjaren al achter de rug en hetgeen ik nu doe had niemand ooit kunnen denken als ze eerder van mijn autisme af weten. Juist de zogenaamde onvoorspelbaarheid wat mensen met autisme natuurlijk allemaal (heb daar zo'n hekel aan, iedereen is anders en er zijn geen stickertjes op te plakken...) een enorme hekel aan hebben werkt niet in het paarden zadelmak maken, dat is eigenlijk bijna de grootste onvoorspelbaarheid die je kunt hebben bij paarden. Je weet gewoon niet wat zo'n dier gaat doen wanneer je er de eerste keren op gaat zitten, maar juist dit gaat mij echt super af! Vind het super leuk om te doen en het is zo mooi om te ervaren hoe je van elk paard zelf enorm veel kunt leren, hoe de paarden echt nog 'paard' zijn (ze reageren heel erg vanuit hun eigen paardeninstinct, ze hebben nog geen jaren een ruiter op de rug gehad, heel wat contact met mensen die ze helemaal heeft opgevoed en ze ook bepaalde reacties al heeft geleerd) Ze reageren gewoon heel erg puur, hier leer je enorm veel van, elke keer maar weer. Maar het is ook super om te ervaren hoe die paarden van jou leren, hoe ze op jou reageren en ze van een 'angstige waar ben ik nu weer beland en wat gebeurd er toch allemaal' veranderen naar echte knuffelkonten en paarden die de rust zelve zijn (ze komen veelal zo uit de opfok namelijk, amper tot niets mee gedaan).
De rust die de paarden mij geven geef ik hen ook weer terug. Dat is mooi en heel bijzonder om te mogen ervaren.
Geplaatst: 14-12-12 11:56 
. 
