Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 10:27

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 10:27

Handig he, zo'n topic.

Over je 2 grote angsten: UWV is pas over 1 jaar, spaar je energie. Volgend jaar is er misschien wel helemaal geen UWV meer en het is duidelijk dat de intergatie 1 groot fiasco is.
Zeker als je er al een tijd uit bent qua werk, zullen de echt niet zeggen: ga maar 40 uur achter de kassa zitten.
Op de een af andere manier zien sommige keuringsartsen ook als het menens is.
De laatste keer dat ik op keuring was, heb ik die man comtact laten opnemen met de psychiater, die vind werken in mijn geval onverstandig. Dan zal een ekeuringsarts je niet aan het werk zetten.
Dus deel je zorg met je behandelaar.

En ja, een kind krijgen..... ik heb her ook gedaan (2 jongens) en het was heel, heel zwaar. Nu ze wat ouder zijn, gaat het beter, maar het vreet je leeg.
Natuurlijk voegt het ook veel toe en ik zou het zo weer doen. Maar je relatie moet wel heel stvig en goed zijn met je partner. Want die moet toch een groot deel van de zorg op zich nemen. Mijn man zorgt in het weekend bijna alleen voor de kinderen, omdat ik dan heel moe ben en moet bijslapen. Terwijl hij ook gewoon de hele week werkt.

Ommdat ik niet werkte kregen we geen kinderopvang vergoed. Maar ik kon ook niet lang met de kinderen alleen thuisblijven want ik kon ze niet goed verzorgen. Tot ze naar de basisschool gingen hebben wij alle kinderopvang uit eigen zak betaald- die middelen moet je dan wel hebben natuurlijk!

**Geplaatst**: 13-10-11 10:36

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 13-10-11 10:36

mijn psychiater zegt dat als ze me weer aan t werk zouden zetten dat ik binnen 3 maanden weer thuis zit en dat ik echt niet kan werken en dat het ook niet beter zal worden.
maar wat je verder schrijft over uwv is wel geruststellend.

ik weet idd bij voorbaat dat het zwaar zal worden, daarom heb ik voor mezelf gezegd hou het bij 1 kind...dan weet ik in ieder geval zeker dat ik die alles kan geven wat ik in me heb. En daarbij heeft mijn vriend nog een zoontje die om het weekend en in vakanties bij ons is. Kinderopvang, zou ik wel willen voor 1 of 2 dagdelen, wat we dan kunnen betalen en de rest tjah dat is dan maar afwachten en het zal ook wel goed komen. Het is iets wat ik gewoon zooo graag wil, dat ik/wij vast wel een oplossing zullen vinden. We hebben een heel goede relatie en daar zal ik me dan ook geen zorgen over maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 10:56

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 10:56

Wij gingen ook voor 1 kind. Maar hij was zó leuk..... toen dachten we : Doe nog maar 1.....

Voor iedere ouder is het zwaar en er zijn altijd leuke en minder leuke periodes. Ik heb ook PIT begeleiding gehad voor de kinderen en dat ging heel goed, ik heb er veel aan gehad.
Voordeel is, als je onder behandeling bent, dat ze je niet aan je lot overlaten met je kinderen. Via de behandelaar kan je altijd begeleiding zoeken.

Als er hier ook maar IETS mis gaat, staat de begeleiding meteen klaar. Maar als de kinderen op school zitten is het al een stuk makkelijker.

**Geplaatst**: 13-10-11 11:02

Geplaatst: 13-10-11 11:02

zo mag ik me hier ook melden ook ik ben helaas 80 tot 100% afgekeurd door psychiater vanwege ps problemen op werk en thuis...nu ik samen woon en getrouwd en een kindje heb gaat t wel wat beter(dan heb ik t enkel tussen de band met mijn man en kind en me diertjes en me ouders) maar verder heb ik eigenlijk bar weinig echte vrienden en kom ik ook liever niet graag buiten.
probeer mezelf naar buiten te trekken dmv me pony en me hond en me andere hobby waar ik momenteel mee bezig ben. soms lukt dat wel, maar dat is voor mij dan echt een enorme drempel.
Bij de dieren voel ik me thuis vind t altijd leuk om dingen te laten zien of om informatie erover te geven aan andere mensen die er niet zoveel van snappen.
Dat is dan mijn band naar buiten toe naar de mensen toe maar anders nee hoor dan zit ik liever in een donker hoekje en kom ik er niet meer vandaan.

Als je mensen verteld waarom je afgekeurd ben krijg je vaak te horen van ja maar je kan nu toch ook praten en je kan vast wel iets goed doen enzo soms breekt mij dat echt in tweeën.
ik heb al 3 of 4 jaar ben t alweer kwijt hoelang

zit ik in groepstherapieën, gesprekken met de psyche en iemand die op huis bezoek komt om de week die mij helpt met de problemen waar ik tegen aan loop.
ook heb ik in die tijd een baantje geprobeerd maar het tempo kon ik toen gewoon totaal niet volgen en ik had al heel snel bonje met de mensen daar. Ook heb ik vrijwilligerswerk gedaan bij een zorgboerderij maar daar kom ik nu gewoon niet meer aan toe omdat me kindje al me tijd opslokt, en ik soms dus ook gewoon af en toe uren moet bijslapen omdat ik gewoon zo moe word.

mijn pony is gelukkig nog een jaarling en die staat heerlijk op t land ouder te worden bij wei genootjes daarvoor probeer ik vaak tijd te maken in de middag als er iemand op kan oppassen.

maar pff soms is t echt heerlijk om dan even bij je paard gewoon te kunnen zitten en knuffelen en tegen hem je zorgen te bepraten zonder dat je gemene woorden terug krijgt

**Geplaatst**: 13-10-11 15:28

Geplaatst: 13-10-11 15:28

Ik ben niet afgekeurd ofzo, maar ik herken wel dingen dit hier worden geschreven en vraag me weleens af hoe ik het zou doen zonder paarden. De verzorging van m'n dieren garandeert een ritme en ik ben wel iemand die - zonder dagelijks terugkerende activiteiten - de neiging heeft om steeds minder te doen tot en met me 's morgens afvragen waarom ik eigenlijk uit bed zou stappen.

Ik vind het mooi om te lezen en te herkennen wat paarden voor anderen betekenen, dus heb het hele topic met veel interesse gelezen. Daarbij kwamen ook vragen bij me op en ik hoop dat iemand die wil en kan beantwoorden?

Helemaal in het begin staat een post waar ik dit uit citeer:

jamiroquai schreef:
En ook vaak: jij boft maar. De hele dag lekker niksen en een beetje paardrijden! Luxe paard!

Maar waarom dat zo is, weten ze niet. Ik ben volledig afgekeurd en dat zien mensen als een luxe, of als aanstellerij.

Mijn vraag is: maak je het misschien jezelf en anderen niet moeilijker dat nodig door een verkeerde interpretatie? Ik bedoel, ieder nadeel heb ze voordeel. Er zijn vermoedelijk niet veel mensen die graag volledig afgekeurd worden vanwege psychische problemen, maar het is wel zo dat het feit dat je bent afgekeurd je in staat stelt om tijd aan je paard te besteden om momenten dat andere mensen moeten werken. Zeker als die andere mensen niet bepaald een droombaan hebben, kan ik me voorstellen dat ze als het ware een beetje jaloers zijn en dan zeggen dat je lekker de hele dag kan niksen en een beetje paardrijden. Vinden die mensen dat echt alleen maar luxe of aanstellerij of dénk jij alleen dat zij dat vinden? In zekere zin is het ook luxe, want het kan omdat we hier in een welvarende verzorgingsstaat leven. Daar is in mijn ogen ook niets mis mee, integendeel. Ik vind dat alle 7 miljard mensen op de hele wereld de mogelijkheid zouden moeten hebben om door de maatschappij opgevangen te worden als het lichamelijk en/of geestelijk niet goed met ze gaat. Misschien helpt dit een beetje om makkelijker om te gaan met zo'n opmerking, het is allesbehalve prettig dat je afgekeurd bent, maar gelukkig heb je wel de mazzel dat je hier woont. Maar misschien ook begrijp ik het zelf helemaal verkeerd en is het probleem niet zozeer wat er gezegd wordt, maar dat het jou niet lukt om daar een positieve interpretatie aan te geven? In elk geval is deze vraag goed bedoeld en ik stel 'm alleen omdat ik het graag wil begrijpen.

Nog zo'n vraag, en da's vermoedelijk een hele gevoelige, gaat over kinderen. Ik zou het eigenlijk niet durven vragen, maar ergens stond ook dat in dit topic niets hoeft te worden uitgelegd over 'rauwe verhalen'. Daarom ga ik ervan uit dat een serieuze en misschien wel wat filosofische vraag gesteld mag worden. Ik ken een hoop dames in de dertig die in de afgelopen 5-10 jaar aan kinderen zijn begonnen. Allemaal hoog opgeleid, prima baan, prima secundaire arbeidsvoorwaarden dus part-time gaan werken was geen probleem. Allemaal stabiele relaties en mooie woningen. Allemaal een flinke klap gehad van het kinderen krijgen. De één had een afschuwelijke zwangerschap, 9 maanden ziek en dus al uitgeput voordat de slapeloze nachten begonnen. De ander had een huilbaby en kon je drie maanden na de bevalling opvegen, een derde en een vierde eindigden na uren weeën op de operatietafel voor een spoedkeizersnede (en dat geneest niet in een paar dagen), een vijfde kreeg drie miskramen voor ze een zwangerschap uitdroeg en dan heb ik nog niets gezegd over de ellende met borstvoeding en de ziektes en bijna-ongelukken met de kinderen zelf en de geheel nieuwe serie problemen die zich voordoen als de kinderen naar een opvang en naar school moeten. En dat met ouders waar 'niks' mee is. Ik heb nogal moeite met begrijpen waarom je daaraan zou willen (of durven?) beginnen als je onder 'normale' omstandigheden alles op alles moet zetten om overeind te blijven? Wat verwacht je dan van het hebben van een kind, en wat verwacht je dat je zelf aan een kind kunt meegeven? Een paard blijft na het rijden, wandelen of knuffelen gewoon in z'n wei of stal bij z'n soortgenoten staan. Een paard kan (wel afhankelijk van leeftijd en achtergrond) uitstekend onderscheid maken tussen z'n eigen bestaan en de emoties waar een mens mee kampt. Een paard leeft 100% in het hier en nu, is absoluut niet haatdragend en zelfs als een mens hem emotioneel uit balans haalt, zal een paard meestal prima in staat zijn om die balans terug te vinden voor het volgende bezoek van die mens. Maar een kind heb je 24/7, is jarenlang emotioneel volledig afhankelijk van z'n ouders, is in staat om z'n ouders van alles kwalijk te nemen en zou in mijn ogen door z'n ouders in de allereerste plaats voorbereid moeten worden op zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Ik begrijp volkomen de gigantische steun en verrijking die een paard kan zijn als je beurse plekken op je ziel hebt, maar het lijkt mij een enorm risico om onder die omstandigheden aan een kind te beginnen. Ben ik dan te rationeel of te negatief, of zie ik iets helemaal over hoofd?

**Geplaatst**: 13-10-11 15:31

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 13-10-11 15:31

Hoihoi, ik heb hier in het begin ook al meegekletst maar ik ben het topic een beetje kwijtgeraakt... Mag ik hier weer mee praten?

Ik kan wel melden dat ik sinds kort weer op het paard zit, na vooral mijn faalangst te hebben overwonnen $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 15:53

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 15:53

Ha ha Maura schrijft gelijk maar de hele pagina vol!!!

Ik zal zo goed mogelijk en naar mijn situatie antwoorden. Sorry als het er een beetje raar staat, het is moeilijk te verwoorden.

Natuurlijk maak ik het mezelf moeilijk, het verkeerd interpreteren van andermans uitspraken is vrij normaal in een depressie. Het Übrich in je hoofd stelt hoge eisen: werk, carriere, sociaal leven, opleiding en noem maar op. Omdat ik daar niet aan voldoe, ga ik de verdediging in. Als iemand zegt: wat een luxe, jij kunt toch best werken, zegt mijn hoofd ook: Zie je wel? Die zegt het ook! Je kunt best werken!! Als je niet gaat werken, stel je je aan!En dan begint de zelfvernietiging en het lage zelfbeeld. Daar word je weer depressiever van. Zo kom je in een vicieuze cirkel.
De kunst is dus, om die cirkel ergens te doorbreken, maar waarom is dat dan niet mogelijk bij mij? Voelt voor mij weer als aanstellerij. Als ik me niet zou aanstellen zou ik gewoon weer kunnen werken. Ofwel: ik werk niet omdat ik me aanstel. Dus is het luxe: ik stel me aan en kan niet werken.

Het hebben van een paard is bij mij geen doel op zich. Het is een middel om te overleven en in die zin geen luxe, maar een 'medisch hulpmiddel'

Wat kinderen betreft, kan ik vrij ort zijn. Het is het broedgevoel, instinct en daar kun je heel moeilijk tegenin gaan.
Als je geen kind hebt en je wil dat heel graag, kun je je ook 'zieker'voelen. Je weet nooit hoe het uitpakt om een kind te hebben. Een kind geeft je ook vaak de wil om juist door te leven, ze zijn immers afhankelijk van je.

Zoiets?? $*\o/*$

**Geplaatst**: 13-10-11 16:06

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 13-10-11 16:06

hoevaak moet men eigenlijk bij het uwv (las dat uwv weer weg gaat) opnieuw gekeurd worden..mij is altijd verteld 2 jaar maar heb niks van ze vernomen...is het dan toch langer?

Tis altijd eng natuurlijk die herkeuring, vooral als je zelf weet dat het nog niet kan. Ik heb er soms ook moeite mee, de afwijzende blik als de vraag komt over werk/studie en ik mn verhaal heel kort moet doen. Ja maar ik kan wel naar stal bv... mensen snappen het dan niet, kan het ze ook niet kwalijk nemen want snap er zelf soms ook niet alles van. Maar je krijgt idd het gevoel dat je het bij die mensen moet goedpraten om jezelf te verdedigen en dat is vermoeiend en lukt meestal niet heel goed. Een van mn beste vriendinnen had er ook totaal geen begrip voor, zelfs mn 2 neven die heel lief zijn hebben steeds weer ergens een momentje dat ze het gewoon niet snappen. Begrijpen hoeven ze eigenlijk niet eens maar tis zo fijn als iemand je gewoon zo accepteerd en niet gaat lopen pushen op iets wat je toch niet duidelijk kan maken en iemand die geen last van zoon dingen heeft.

Ach ja

ik heb gelukkig nog steeds dat paard, enige nadeel is dat het maar 3x in de week is, ze buiten niet echt te rijden is en het een drukke stal is wat voor mij onwijs moeilijk is.

Kinderen kunnen idd een positief effect hebben! zeker in bepaalde gevallen. als je ergens heel erg naar verlangt maar idd niet hebt of kunt hebben kan je dat best naar onder trekken, vooral op de slechte dagen.. Ken het zelf maar al te goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 16:22

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 16:22

Tegen mij hebben ze gezegd: u wordt niet meer opgeroepen. Als u denkt dat u kunt gaan werken, kunt u zich melden. Die man zag het zelf ook wel in.
Totdat die man met pensioen gaat natuurlijk, dan zal zijn opvolger me wel oproepen.

Moet je in principe niet ieder jaar? Volgens mij wordt dat hele ding wegbezuinigd, toch?

**Geplaatst**: 13-10-11 16:26

Geplaatst: 13-10-11 16:26

[quote="jamiroquai"]Ha ha Maura schrijft gelijk maar de hele pagina vol!!!

[quote]
Sorry

Dank voor het ingaan op mijn vragen. Ik denk dat ik best stukjes kan begrijpen. Ik wordt bijvoorbeeld zelf getriggerd door uitspraken hier als: "mensen begrijpen het niet". Dat is ook vast helemaal waar, maar voor mij persoonlijk geldt in elk geval dat ik het wel graag wíl begrijpen. Graag willen is niet hetzelfde als kunnen, maar het kan geen kwaad om een poging te doen toch?

Soms denk ik dat ziektebeelden als depressie, autisme, angststoornissen etc. niets meer zijn dan een 'overdrive' van volstrekt normale mechanismen. Een net zoals allergie een overreactie is van het afweersysteem, zijn die dingen een overreactie van een emotionele systeem. Ik ben niet dol op (groepen) onbekende mensen, maar mij lukt het om daar rationeel mee om te gaan en dan toch contact te maken. Ik zie dat niet als mijn verdienste, maar als toeval, of mazzel.

De cirkel die je beschrijft snap ik ook goed (en herken ik ook wel, mezelf 'lekker' de grond inpraten kan ik ook, maar dan vooral onder invloed van bijvoorbeeld de maadelijkse ellende). Wat ik me hierbij dan weer afvraag: voor jezelf voelt het niet kunnen werken als aanstellerij. Hoe kijk jij zelf dan naar lotgenoten? Vind je dat diep van binnen ook aanstellers? (dat vraag ik vooral omdat ik mezelf er vaak op betrap dat ik aan mezelf hele andere eisen stel dan aan anderen, als ik me probeer voor te stellen hoe het er in mijn hoofd uit zou zien als ik me daarvan niet bewust was en het dus ook niet rationeel zou kunnen doorbreken, dan geeft dat geen gezellig beeld).

Nogmaals dank voor de openheid, ik moet nu de file in, maar blijf dit volgen.

**Geplaatst**: 13-10-11 17:06

Geplaatst: 13-10-11 17:06

jamiroquai schreef:
Tegen mij hebben ze gezegd: u wordt niet meer opgeroepen. Als u denkt dat u kunt gaan werken, kunt u zich melden. Die man zag het zelf ook wel in.
Totdat die man met pensioen gaat natuurlijk, dan zal zijn opvolger me wel oproepen.

Moet je in principe niet ieder jaar? Volgens mij wordt dat hele ding wegbezuinigd, toch?

Mm oke ja ik weet het dus echt niet, ieder jaar was het zeker niet (althans voor mij niet.) Ik weet dat ze int begin met me naar de werkmeester wilde, maar daar werd het hun pas duidelijk hoe ernstig het was. Dat wat ze bij de werkmeester voor me in de planning hadden zou dus niet gaan werken en er was dan nog 1 mogelijkheid die misschien iets zou zijn (weet niet wat) maar dit was duurder en zou ze dus met het uwv overleggen of ze daar toestemming voor kreeg, ze zou nog bellen. vervolgens (nu bijna 3 jaar verder) niks meer van alle 2 de partijen gehoord. Ik word tot nu dus gewoon met rust gelaten. elke brief maak ik dan wel open met kloppend hart want ja wie weet is dit een uitnodiging voor de herkeuring. Nou goed ik wacht maar af dan

**Geplaatst**: 13-10-11 17:29

Geplaatst: 13-10-11 17:29

jamiroquai schreef:
Tegen mij hebben ze gezegd: u wordt niet meer opgeroepen. Als u denkt dat u kunt gaan werken, kunt u zich melden. Die man zag het zelf ook wel in.
Totdat die man met pensioen gaat natuurlijk, dan zal zijn opvolger me wel oproepen.

Moet je in principe niet ieder jaar? Volgens mij wordt dat hele ding wegbezuinigd, toch?

ze hebben me in 2010 gekeurd en zeiden over 2 jaar wordt je weer opgeroepen, is trouwens voor de WAHJONG (voor extra duidelijkheid)

wat bedoel je met dat hele ding precies?

ik waardeer het wel wanneer mensen het proberen te begrijpen!! $_/-\o_$

ik denk zelf ook vaker dat ik geen kinderen zou moeten nemen, maar het is inderdaad ene broedinstinct en een hele grote wens.
Ik denk juist dat het """makkelijker"'" " is als je van te voren iets hebt dan wanneer het ontstaat wanneer je je kind hebt. In de jaren naar het moederschap toe heb je er al mee kunnen leren leven en je weet dan wat je zwakke punten zijn, waar je extra steun bij nodig hebt. het is natuurlijk dubbelop als je net moeder bent en dan "ziek" wordt.

Laatst bijgewerkt door Frie87 op 13-10-11 17:37, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-10-11 17:37

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 13-10-11 17:37

Toevallig ben ik afgelopen week opgeroepen door het uwv, niet voor een herkeuring maar door de werkbegeleidster om te kijken waar ik nu sta. Ik had zelf een hele andere uitkomst van het gesprek verwacht.

Maar ze zijn nu met terugwerkende kracht mensen aan het oproepen om bij te komen, ze hebben ook externe arbeidsdeskundigen aangetrokken om dit op te knappen want het is heel veel werk. Bij mij was het ook twee jaar geleden dat ik opgeroepen was voor de keuring, nu moet ik als het goed is over een half jaar weer terugkomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 17:41

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 17:41

Maar: stel, je moet op herkeuring, en ze zeggen: oké, je moet werken.
Dan zullen ze je toch moeten helpen. Dan gaan ze mee op gesprek of ze sturen je op gesprek en dan vragen ze : waarom heb je niet gewerkt?

Dan moet je toch eerlijk antwoord geven. Geeneen werknemer die de onzekerheid en ellende van een psychisch belast persoon op zich neemt hoor! Er zijn zat anderen.

Eerst zeggen ze dat je moet gaan werken,en als er dan eindelijk een mogelijkheid is, dan is het te duur om je te laten werken

en krijg je geen toestemming....... Wie is hier nou de gek??? 8)7

Het kan alleen als het voor de overheid goedkoper is.

Maura, andere mensen zijn wel echt psychisch ziek,maar ik niet in mijn ogen. Dat is het verschil... O:)

Frie, ik bedoel inderdaad ook de Wajong en de WAO en alle aanverwante 'artikelen'. Maar ik zal het eens aan mijn man vragen.Die heeft er meer verstand van....

Bromfiets: ik ben benieuwd :)*

, ik zal dan ook wel opgeroepen worden als ze dat met terugwerkende kracht gaan doen. :list:

**Geplaatst**: 13-10-11 17:48

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 13-10-11 17:48

Dat is iig wat die vrouw tegen mij zei, dat ze een flinke achterstand hadden opgelopen en dat ze die nu aan het wegwerken zijn. Dat is wel in Brabant, weet niet precies hoe dat in andere provincies zit

Ik had ook echt verwacht dat ik moest gaan werken, ik mankeer tenslotte lichamelijk niks en ik was dan ook heel erg gespannen voor het gesprek. Maar ze was eigenlijk heel begrijpend, mijn begeleidster was mee en die heeft uitgelegd dat ik me zonder werk al amper staande kan houden en daar nam ze genoegen mee. Nu maakte ik door de spanning ook een enorm slechte indruk hoor. Ze heeft meerdere keren gevraagd of ik alles wel begreep, dat ik duidelijk zwaar onder de medicatie zat (Is helemaal niet, ik heb momenteel een hele lichte dosering

) en dat ik duidelijk nog helemaal aan het begin van mijn traject stond... Niet echt leuke dingen om te horen, maar het gaat om de uitkomst.

Ik heb op dit moment vrijwilligerswerk, 4 uur per week en dat valt me al best wel zwaar. Laat staan dat ik de druk en verantwoordelijkheid voor een echte baas heb. Daarnaast zal geen enkele baas die goed bij zijn verstand is, mij aannemen. Ik ben wat dat betreft te onbetrouwbaar, want ik kan door de gekste dingen een terugval krijgen en dan zou ik het ook niet op kunnen brengen om te gaan werken, denk ik. Herkenbaar?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 17:57

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 17:57

HEEEEEEEEEL, bromfiets!!! +:)+

Mijn psych zegt ook dat een werkgever niet van mij op aan kan, in het begin ben ik heel hyper :):)

en kom heel sterk over. Maar dan val ik door de mand.

Ik ben begonnen als groepsleerkracht op de basisschool -:)

, naar administratief medewerkster bij de Gemeente (helemaal een ramp...) en eindigde als kopiéermiep :o?

en ik wist niet eens hoe ik dubbelzijdig moest kopiëren...

Werkgevers willen ook niet een hoog opgeleide voor een baan op LBO nivo. (Ben helaas uni) Ze zijn dan bang dat het geen uitdaging is. NEE MAAR IK WIL OOK HELEMAAL GEEN UITDAGING!!!!!! _-:(

**Geplaatst**: 13-10-11 17:58

Geplaatst: 13-10-11 17:58

herkenbaar idd.... zodra ik ook maar een beetje belast wordt, begint het weer...

wie zou dat nou denkeen dat je in je leven zou moeten zeggen : helaas uni gedaan... iedereen is altijd bezig over studeren, nou het helpt dus ook niet altijd

**Geplaatst**: 13-10-11 18:03

Geplaatst: 13-10-11 18:03

Dat door de mand vallen ken ik ook

Alleen gaat dat bij mij niet langzaam, maar héél snel

Ik kan werk volhouden door te dissocieren, soms wel jaren lang. Maar dat is natuurlijk geen manier van leven en er komt geheid een inzinking en die gaat snel... Van de ene op de andere dag kan ik gewoon niks meer

Aan mijn intelligentie ligt het idd ook niet, ben zogenaamd hoogbegaafd volgens de testjes. Niet dat dat verschil maakt

Maar ik zoek dan eigenlijk juist wel een beetje uitdaging. Als ze mij bv laten schoonmaken ga ik de kantjes er van aflopen omdat er geen uitdaging in zit. Aan de andere kant kan ik de uitdagingen en de bijbehorende druk niet aan. Ik kan me wel voorstellen dat je een baantje zoekt wat een beetje makkelijk past, maar dan loop je idd weer tegen de bazen aan die je niet aan willen nemen... Dat ligt niet aan de uitdaging, je bent gewoon te duur...

**Geplaatst**: 14-10-11 10:15

Geplaatst: 14-10-11 10:15

jamiroquai schreef:
Maura, andere mensen zijn wel echt psychisch ziek,maar ik niet in mijn ogen. Dat is het verschil...

Hiervan kan ik alleen maar zeggen dat ik dat helemaal begrijp. Ik voel me eigenlijk tamelijk dom dat ik dat zelf niet had kunnen bedenken. Bij fysieke klachten is het vaak al de vraag in hoeverre iemand 'ziek' is, bij geestelijke problemen is dat nog veel lastiger. Ik denk dat ik het zelf ook niet zou geloven als iemand mij zou gaan vertellen dat de draadjes in m'n hoofd niet goed zitten.

Als ik een gedachtensprong mag maken, is iemand hier bekend met het werk van Ken Robinson? (http://sirkenrobinson.com/skr/). Ik vind zijn ideeën inspirerend, omdat ik me ergens in m'n middelbare-schooltijd ben begonnen af te vragen of wanneer iemand niet in 'het maatschappelijk systeem' past, die persoon zich zou moeten aanpassen of dat de maatschappelijk systeem zou moeten worden verbeterd. En als één van de grootste verbeterpunten in de huidige maatschappij zie ik het herkennen, inzetten en waarderen van talent. Nu is het zo dat wie goed kan leren vrijwel automatisch op de universiteit belandt, waarbij het eigenlijk niet veel uitmaakt waar iemand blij van wordt. Opleidingen zijn gericht op een beperkt aantal beroepen, omdat er dagelijks nieuwe beroepen worden uitgevonden en daar komt dan jaren later pas een opleiding achteraan. Tegelijk vallen er ook regelmatig opleidingen weg, omdat die achterhaald zijn en niet meer aansluiten op de arbeidsmarkt. Iedereen doet maar wat, en dat is op zichzelf niet erg maar ik kan me er wel over opwinden dat er mensen zijn die doen alsof ze weten waar ze mee bezig zijn en door die houding andere mensen in de verdrukking brengen. Los van de vraag of mensen wel of niet psychisch ziek zijn, wordt het naar mijn idee ook steeds lastiger om alsnog een plekje te vinden als je om welke reden dan ook niet met je leeftijdgenoten in dezelfde stroom bent meegekomen (een dame die ik ken besloot haar hart te volgen en op latere leeftijd een ander vak te leren. Rond haar veertigste was ze klaar met haar nieuwe - universtitaire - opleiding, maar vond geen baan omdat werkgevers het niet vertrouwden. Wie kon garanderen dat ze met haar tweede keuze wel tevreden genoeg was om dat vak tot haar pensioen te blijven uitoefenen? Dan namen ze liever een twintiger aan, die net van school kwam en waarvan je je net zo goed kunt afvragen of die de juiste studiekeuze had gemaakt. Uiteindelijk is deze dame voor zichzelf begonnen, en met groot succes. Want werkgevers willen zekerheid, maar opdrachtgevers willen vastberadenheid en lef).

**Geplaatst**: 14-10-11 10:59

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 14-10-11 10:59

Ik denk dat je van jezelf al snel denkt dat je je aanstelt, zeker als je psychisch niet lekker in je vel zit. Dan ga je jezelf ook dingen aanpraten die er niet zijn en omdat je je al nutteloos voelt ga je je eigen gevoel bagatelliseren.

Wel een interessant onderwerp over Ken Robinson, ik had er nog niet van gehoord. Maar zeker waard om over na te gaan denken. Alleen, in hoeverre kun je een maatschappij veranderen? Dan is het nog makkelijker om jezelf te veranderen en andere keuzes te maken.

**Geplaatst**: 14-10-11 11:26

Geplaatst: 14-10-11 11:26

bromfiets schreef:
Ik denk dat je van jezelf al snel denkt dat je je aanstelt, zeker als je psychisch niet lekker in je vel zit. Dan ga je jezelf ook dingen aanpraten die er niet zijn en omdat je je al nutteloos voelt ga je je eigen gevoel bagatelliseren.

Ik denk dat ik het al beter begin te begrijpen. Kan het zijn dat bij 'zieke' mensen die neerwaartse spiraal sneller gaat dan bij anderen? Ik herken die gevoelens namelijk wel, kan ook vinden dat ik niets kan, niet nuttig ben, me aanstel, niets waard ben etc., maar ik herken het als dat gebeurt en kan dan aan de rem trekken en mijn gedachten gaan bijsturen. Blijkbaar lukt dat laatste gewoon niet als je een terugval hebt?

bromfiets schreef:
Wel een interessant onderwerp over Ken Robinson, ik had er nog niet van gehoord. Maar zeker waard om over na te gaan denken. Alleen, in hoeverre kun je een maatschappij veranderen? Dan is het nog makkelijker om jezelf te veranderen en andere keuzes te maken.

Andere keuzes maken kan wel helpen natuurlijk. Toch denk ik dat er meer mensen zijn die de maatschappij willen veranderen dan je denkt. Ik denk zelfs dat de maatschappij elke dag verandert, alleen zo traag dat het lastig waar te nemen is. Maar als je 50 of 100 jaar terug kijkt was de maatschapij wel degelijk heel anders. In DWDD zijn ze bezig met een lijst van 'veranderaars', geïnspireerd door het overlijden van Steve Jobs en een beroemde Apple reclame: "Think different". Het idee is dat beroemde mensen die allemaal de maatschappij waarin ze leefden hebben veranderd, dat min of meer per ongeluk deden. Het enige dat ze bewust deden was hun eigen manier van denken volgen. Einstein, M.L. King, Ghandi, dat soort beroemdheden.

Dit soort gefilosofeer helpt vermoedelijk geen steek als je midden in een depressie zit en je onwaarschijnlijk eenzaam voelt. Toch vind ik het wel een boeiende gedachte dat - wanneer je 'psychisch ziek' definieert als: anders denken dan 'normale' mensen, een hoop markante en invloedrijke mensen psychisch ziek waren. Misschien is iemand als Ken Robinson ook wel psychisch ziek, maar dat lijkt mij in elk geval een stuk leuker gezelschap dan een willekeurige 'normale' mens.

**Geplaatst**: 14-10-11 11:38

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 14-10-11 11:38

Als je in de neerwaartse spiraal zit is de weg terug moeilijker dan bij "normale" mensen, wij zijn natuurlijk ook normaal. We denken alleen anders

Je moet ook in gedachten houden dat zieke mensen ook daadwerkelijk anders zijn, we maken andere, meer of juist minder stofjes aan in onze hersenen die het goede (rationele) gevoel aansturen. Dat maakt het moeilijker om anders te gaan denken of jezelf de spreekwoordelijke schop onder de kont te geven, omdat die stofjes er juist voor zorgen dat je slechter in je vel komt te zitten. En hoe slechter je je voelt, hoe meer van die stofjes je aanmaakt. Dus in die zin kun je wss wel zeggen dat de neerwaartse spiraal bij zieke mensen ook sneller gaat wanneer je er eenmaal inzit. Dit is met medicatie wel onder controle te houden, maar dan moet je ze wel al slikken. Dan kun je eventueel met de dosering gaan spelen om dat stofje op peil te houden. Als je echt nog moet beginnen met medicatie kan dat pilletje de eerste zes weken juist voor een nog grotere terugval zorgen.

Daarnaast is het idd ook een kwestie van je gedachtengang veranderen, maar dat kan pas als je geaccepteerd hebt dat je ziek bent. Als je het niet accepteert, kun je ook niks veranderen. Je moet aanvaarden dat je je slecht voelt anders blijf je er voor weglopen en wordt het alleen maar erger. Dat is een moeilijk en langzaam proces waar meestal jaren van gesprekken overheen gaan. Ik denk dat de meeste zieke mensen het niet accepteren en daardoor in het slechte gevoel blijven hangen of juist slechter worden.

De maatschappij zal idd wel veranderen, ook elke dag. Maar ik denk niet ten goede, mensen gunnen elkaar steeds minder en uit eigenbehoud moeten ze zieke mensen wel min of meer uitstoten om zelf hun hoofd boven water te kunnen houden. Dit proces zie ik al jaren en het wordt naar mijn bescheiden mening steeds heftiger. Ik zie idd ook een aantal mensen die anders denken en die krijgen misschien een kleine groep mee, maar de meerderheid zal altijd voor zichzelf blijven kiezen. Niet zo'n positieve mening als ik het zo bekijk

Ik ben het wel met je eens dat zulke mensen, die misschien zelf ook niet helemaal goed zijn, uitstekend gezelschap zullen zijn