Geplaatst 
Na de 82 km van Holten had ik de smaak te pakken. Ik vond de 105 km in Ommen echter toch nog even te veel van het goede en besloot daar de 73.5 km te rijden. Aangezien mijn zusje momenteel far far away Down Under zit, moest ik op zoek naar een andere co-groom. Dat werden er uiteindelijk twee – Piaffe en Vvtjuh wilden Marco en mij graag komen helpen, wat wel inhield dat ze op een bijna net zo ongristelijk tijdstip uit hun nest moesten als wij.
Om 4.45 ging de wekker – tot groot ongenoegen van mijn vriendje
– en tegen half 7 konden we van stal vertrekken. Toen we het wedstrijdterrein op reden, belden mijn grooms om te zeggen dat ze twee enorme omleidingen hadden gehad en het was nog maar de vraag of ze er op tijd zouden zijn. Marco bellen om onderweg af te spreken ging niet, want die had zijn mobieltje thuis laten liggen. En ik durfde hem niet die van mij te geven – zou je net zien dat ik ergens halverwege de route met een kreupele knol kwam te staan en niemand kon bellen om me op te halen. Maar... zo'n 20 minuten later waren ze er dan toch, met de mededeling: 'De bekeuringen sturen we wel aan jullie door!' 
Geen probleem, ik was allang blij dat het team compleet was. Ondertussen hadden we de voorkeuring achter de rug: mooie waarden met een 'super A' voor locomotie. Om 8 uur werden we naar het startpunt aan de overkant van de autoweg geloodst, waar om kwart over 8 de start plaatsvond. De eerste kilometers moesten Ret en ik nog in het ritme komen, maar al snel reden we vlot door in een groepje van vier. Het tempo was prima, alleen jammer dat Ret toch steeds harder wilde dan hij van mij mocht. Elke keer als hij ontspannen liep en ik mijn hand naar voren deed, ging hij weer een versnellinkje harder. Vervolgens moest ik hem dan weer enorm tegenhouden van voren, wat erg vermoeiend was. Ik gok dat ik morgen dan ook best last zal hebben van mijn schouders... Een optie was een stuk achter de groep gaan rijden, maar dat leverde een uiterst boos paard op en een hartslag waar ik niet blij van werd en voor de groep uit gaan rijden was ook niet te doen, want dan zou ik een flink stuk sneller moeten rijden en daar had ik echt geen zin in met nog zo'n 70 km voor de boeg. Dus toch maar in de groep gebleven en af en toe een meningsverschilletje met hem uitgevochten. Hij moet er tenslotte ook maar aan wennen dat je soms in groepsverband rijdt, zeker in geval van een massastart.
Uiteindelijk toch nog wel wat stukjes in mijn eentje of met z’n tweeën gereden en dan ging het er meteen een stuk relaxter aan toe. Van Els mocht ik Ret regelmatig achter het kontje van Monty zetten en dat werkte prima. Onderweg samen nog erg gelachen om Ret die een stel ganzen eerder had gezien dan ik, waardoor ik er bijna naast lag. Na 30 km (!) had ik Ret ein-de-lijk in een ontspannen galopje aan een losse teugel. Gelukkig had ik onderweg toch nog kunnen genieten van de schitterende omgeving. Wat is het daar mooi! De route was deels gelijk aan die van de Ommen-rit in mei van dit jaar (meest in tegengestelde richting) over de Archemerberg en langs de Regge. Vooral het waterpunt was erg gaaf: op een weids grasveld bij een huis op een heuvel, met een prachtig uitzicht over Lemele en omgeving.
Op de vetgate was Ret vrij druk. Er was van alles te zien en drinken was volgens hem niet belangrijk. Er gingen aarzelend wat losse slokjes naar binnen, gelukkig at hij wel van het natte hooi en gras. Mijn goedbedoeld aangeschafte slobber moest hij niet, de stukjes wortel werden er zorgvuldig uitgepikt en daar kon ik het mee doen. Bij de keuring had hij een HF van precies 60, verder goede waarden (zelfs de turgor was nog steeds 1) en weer een 'super A' voor locomotie van dezelfde veterinair als vanmorgen.
De vetgate duurde deze keer drie kwartier i.p.v. een half uur, maar ook die tijd was zo om. Ik was de vetgate nog niet uit of ik kon Retje alweer aan een los teugeltje laten draven en galopperen. Na de rust was het een totaal ander paard dan daarvoor, het contrast was dus weer groot! De laatste 35 km heb ik heerlijk ontspannen gereden, kon nu nog meer genieten van de omgeving. Veel alleen gereden maar ook veel samen met Iris, ik kende haar nog van vorig jaar in Holten waar we ook een stukje samen hadden gereden.
Mijn grooms waren na het eerste groompunt nergens meer te bekennen (bleken achteraf verdwaald te zijn) maar gelukkig zijn mensen bij de endurance altijd bereid een ander te helpen en zo mocht Retje tot twee keer toe uit een vreemde emmer drinken (hij lustte zowaar Hilversums water!) en ik kreeg ook nog hier en daar een fles koelwater aangereikt. Uiteindelijk kwamen mijn grooms toch weer op de juiste route uit – eind goed al goed.
Op zo’n 5 km voor de finish moesten we ergens linksaf. Op dat moment zag ik de drie schimmels die vrij ver voor ons reden van de andere kant komen en rechtsaf slaan. Die hadden dus duidelijk een lintje gemist en waren op die manier veel tijd kwijtgeraakt. Ik kwam er vlak achter terecht, maar gelegenheid om in te halen was er niet door smalle paadjes en een aardig tempo. Ik hoopte stiekum op een eindsprint – voor het eerst in mijn enduranceleven – maar helaas: op een kilometer voor de finish stond een bordje 'STAPPEN'. Dat was er neergezet vanwege de ervaringen van vorig jaar. Dus helaas geen eindsprint en ik vond het ook niet erg sociaal om nu nog even te gaan inhalen, dus kwam ik als vierde van het groepje binnen. Secondenwerk dus.
Hartslag bij finish was 68, hartslag bij nakeuring was uiteindelijk 48 met wederom een 'super A' op locomotie. Op mijn opmerking dat ik zelf ook nog best aardig liep, kreeg ik als antwoord: 'Helaas mogen we dat niet in de beoordeling meenemen'
. Alleen de turgor was iets slechter geworden, maar ondertussen had Ret alweer vrij goed gedronken en ook weer nat hooi en gras gegeten, hij keek verder helder genoeg uit zijn oogjes om goedgekeurd te worden dus dat betekende weer 73.5 km erbij! We hadden erg veel geluk met het weer, want er was kans op buien en we hebben uiteindelijk alleen maar zon gehad! We zijn na de wedstrijd meteen Ret naar huis gaan brengen, even lekker onder de lauwe straal gezet, laten drogen en daarna de wei nog even in. Hij was nog goed fris. Toen terug voor de uitslag en om nog even wat deelnemers van de 105 km te zien finishen. Met name Navy kwam erg fit over de eindstreep, die keek met een blik van 'was dat nou alles?'
Bij de prijsuitreiking bleken Ret en ik 5e geworden te zijn met een snelheid van net geen 16 km/u (en er waren 4 prijzen
). Dat was de positie waarop we bijna de gehele wedstrijd reden, netjes gedaan dus. Over deze wedstrijd had ik overigens een wat minder goed gevoel dan over Holten, maar dat kwam voornamelijk door de eerste helft en door het feit dat Ret in Holten beter wilde drinken. Volgend jaar toch maar aan de appelmoes met zout, volgens een collega-amazone werkt dat super. Van zoutgebrek zoals in Holten had ik deze keer geen last: ik had gisteren bij de fietswinkel hier in het dorp (op aanraden van Joan) een potje Maxim gehaald, een lekkerder en sneller werkend zusje van Isostar en daar heb ik prima op gefunctioneerd. De fietswinkel heeft er dus weer een klant bij.
Dit was de laatste endurancewedstrijd van dit seizoen en ik vind dat we absoluut niet mogen klagen. Vier wedstrijden in klasse 2 en eentje in klasse 3 gereden, steeds een plaats bij de eerste vijf met nette eindwaarden – waarmee we ook nog de NRPS-competitie in klasse 2 wonnen (daar ging het om een combinatie van plaatsing en waarden –
en ik weet toevallig ook dat mijn knol overall de beste resultaten had
). Reden genoeg om trots op hem te zijn! Op naar de winterstop dus, met nog één wedstrijd te gaan: de Tripalon op 17 oktober. Heeft Ret toch nog een 'crossje' als afsluiting van het wedstrijdjaar. En voor mij mijn debuut op crossgebied.
Annalynn (en natuurlijk ook Virginie): bedankt voor de goede organisatie en de mooie route! Inderdaad vrij veel asfalt, maar de mooie routes door het bos hebben dat ruimschoots gecompenseerd!
En uiteraard ook
voor mijn groomteam - ondanks de route die jullie niet konden vinden! 
. Maar met de spierpijn valt het mee. 
.JPG){kind=small}
