Geplaatst: 02-11-08 21:11 Zaterdagochtend stond ik nog lekker met mijn fjordenmaatjes in de wei bij mijn fokster, maar ineens kwam het mens dat al een paar keer op bezoek was geweest alwéér langs... Deze keer in een rare stemming vond ik. Ze voelde heel verdrietig, maar ook heel blij tegelijk. Toen we even een momentje alleen hadden vertelde ze me dat ze ene "Wolfje" naar zijn nieuwe baasjes had gebracht en dat ze daar een beetje verdrietig om was. Maar ze zij ook dat ze daardoor letterlijk plaats had gekregen voor haar 'klikpaardje' en dat ze heel bij met mij was. Geen idee wat ze daar allemaal mee bedoelde, maar ze nam mij mee aan m'n nieuwe halstertje (mooi he, had ik van mijn vrouwtje gekregen en die had ook al zo'n rare bui toen ik het omkreeg...) naar een soort van grote witte paardenverhuisdoos, waar nóg een fjord in stond. Zij heette Milena, en ze zei dat ze gekomen was om mijn mentor te zijn onderweg omdat ik het misschien wat eng zou vinden als ik alleen in dat ding moest... Kijk, hier sta ik in die verhuisdoos:
Ik vond het wat spannend in dat hobbelende ding, maar Milena leerde me in een paar straten tijd dat ik mijn benen ietsjes wijd moest zetten, en verder vooral zo snel mogelijk het hooi op moest eten wat voor m'n neus lag. Tja, en da's universele fjordentaal: eten! En zo duurde het eigenlijk maar eventjes voor het gehobbel weer stopte, de verhuisdoos weer open ging, en ik ineens ergens was waar ik nog nooit geweest was
Maar ik vond het allemaal wel lekker spannend, en ik was blij dat die rare kousen die ik aangekregen had af mochten. Ik vond dat maar rare dingen, en ging ook heel raar lopen toen dat bezoekmens ze bij me omgedaan had...
Nadat dat bezoekmens wat met me over het terrein gewandeld had (ze liep iets te vertellen over 'nieuw thuis' enzo, maar ik had nog geen idee over wie ze het nou eigenlijk had. Wel begon ik me af te vragen waar mijn weidemaatjes en m'n baasje en vrouwtje nou eigenlijk waren. Die gingen immers altijd mee als ik eens weg ging van huis...) mocht ik in een modderige buitenbak, met twee andere paarden. De ene bleek weer de fjord van onderweg te zijn, en die andere was een hele rare... Hij rook wel naar paard, maar zag er heeeeeeel raar uit.... Een hele rare kleur, z'n manenboog was verdwenen en hing, en z'n manen hadden ook maar 1 kleur. Hij stelde zich voor als Leonardo en zei erbij dat hij een KWPN'er is met veel Engelse volbloed in z'n stamboom. Nou... shoot me but leak. Da's ook Engels
Maar daarna gingen we lekker hollen met z'n allen en ondanks dat Milena soms best truttig tegen me deed als ik te dicht bij Leonardo kwam, vond ik het wel leuk. Best gezellig zo met z'n drietjes!
Hier stonden we net even stil en keken Milena en ik verwachtingsvol naar Leonardo wat het volgende spelletje zou worden:
Maar tegen de avond was het afgelopen met de speelpret, en werden we door dat bezoekmens (waarvan Leo en Milena zeggen dat ze 'het vrouwtje' heet en de man die blijkbaar bij haar hoort, 'het baasje') meegenomen, en maakte ik kennis met 'mijn stal'. Ik snap er niet veel van. Ik héb al een baasje en vrouwtje, en ik deel twee stallen met de andere fjorden, en die zijn er nog steeds niet. Het begint er steeds meer op te lijken dat ik verhuisd ben ofzo... Op zich geen slecht plekje om te komen wonen volgens mij. Stalletje bevalt me wel, en Milena is een truttebol, maar Leonardo vind ik lief. Milena woont rechts van mijn stalletje en Leonardo links. Kijk, hier hang ik over de deur, dan kan ik ook alle andere paarden van de stal zien. Leuk uitzicht hoor!
En zo ging m'n eerste dag in Holten (zo heet het daar volgens Leonardo, hij vertelde dat hij daar al ruim 5 jaar op vakantie is met Milena, raar verhaal hoor
) voorbij, maar niet zonder dat ik een aantal mensen nog een paar keer om de hoek van de stal heb zien kijken of ik het wel naar m'n zin had. Dat 'vrouwtje' kwam in het donker nog een paar keer, en verder een paar mensen die ook ruiken of ze daar thuishoren. Vooral een grijs vrouwtje met een paardenstaart ga ik in de gaten houden, want die ruikt heerlijk naar veel paardenvoer en ik zie haar continue in de weer met lekkere hapjes 
En zo werd het zondag. Het "vrouwtje" verscheen weer en gelukkig voelde ze een stuk minder verdrietig aan als gisteren. Ze vertelde me dat Wolfje mijn voorganger was, maar dat zij niet goed bij elkaar pasten qua rijden. O jee... als ik het maar wel goed kan doen dan... Ik ben namelijk nog niet zo ver in de rijkunst... Ik snap opgezadeld worden en een klein beetje door de bak sturen, maar verder eigenlijk nog niet zo heel veel. En toen kwam ze met een zadel aan... Oh oh oh en het was nog een westernzadel ook, en ik kén helemaal geen western...
Ik had ondertussen wel gezien dat dit een prima adresje is met heel veel aandacht en lekker veel actie op een dag (eten, buitenspelen, weer eten, weer buitenspelen, best leuk!) dus als ik het maar wel mooi genoeg kon doen... ik kneep 'm echt wel een beetje hoor, maar ik ging het proberen. In een binnenbak. Spannend joh!
Maar het vrouwtje stelde me gerust en zei dat ze me hartstikke knap vond omdat ik zo vol vertrouwen de bak rondstapte met haar. Ja hèhè túúrlijk deed ik dat braaf, ik weet daar de weg immers niet, dus ik moest maar geloven dat zij wist wat we moesten doen, toch?
En weet je wat zo grappig was? Aan 1 kant van die binnenbak is een kantine en daarin was ook een fjord met een westernzadel op aan het rijden, en die kwam elke keer precies langs als wij ook langskwamen! Leuk he! Elke keer dat ik 'm zag heb ik vriendelijk naar ze gehinnikt!
Ik snap alleen niet waarom het vrouwtje daar elke keer zo hard om moest lachen en zei dat ik een gekke pony was 
Maar dat gaf mij allemaal wel goede moed, en toen ging ik mooi in draf met het vrouwtje:
We maakten wat overgangen, en deden een paar keer van hand veranderen. Dat kende ik wel, en ik deed heel erg mijn best:
En na een kwartiertje ofzo was ik klaar en kreeg ik vrije teugel en een hoop lovende woorden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om even tegen de fjord in de kantine te hinniken dat ik het blijkbaar goed gedaan had. En prompt stond die óók stil met zijn ruiter, en hinnikte die ook, maar dat hoorde ik niet. Raar hoor...
Toen gingen vrouwtje en ik buiten uitstappen, en kwamen allemaal mensen mij nog bewonderen en vertellen hoe lief en knap ik geweest was. Tja, en niet om op te scheppen, maar dat vond ik zelf eigenlijk ook wel
En toen stapte het vrouwtje af, en werd ik nog lekker geknuffeld, en daarna afgezadeld:
Ik mocht weer in een bak lopen met m'n buurtjes, en daar heb ik lekker gerold. Hier loop ik net aan Leonardo te vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Volgens Leo ben ik verkocht aan baasje en vrouwtje, en mag ik bij hen blijven wonen. Ik geloof dat ik dat wel best vind. Ze hebben lekker eten daar (hé ik ben een fjord hè, eten is alles voor me!), volgens de anderen spelen we voortaan elke dag met elkaar buiten, en ik geloof dat ik het werken met het vrouwtje ook wel leuk vind. Ik denk dat ik maar blijf!
Tot een volgende keer!
Wat heeft ie een heerlijk koppie! 
) 
