Geplaatst Maar nu ben ik er klaar voor, sterk genoeg...
4 jaar geleden de dag dat ik lid werd van bokt,
Maar ook 4 jaar geleden de dag dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn allerbeste vriendin, mijn maatje, mijn alles.
De dag staat tot op de dag van vandaag nog gegrift in mijn gedachten.
Ik weet dat we 6 september ’04 springles hadden en dat alles weer liep zoals het moest, dat ik zo trots was en er weer in geloofde.
Bij terugkomst op stal was het mis, je ging liggen in je stal en ik wist het meteen, dit is niet goed.
Geprobeerd je omhoog te krijgen en dit was gelukt met de bezem. Gelijk de dierenarts gebeld en die was er met 15 minuten. Onderzoek gedaan en zelf wachtend met een bonzend hart…
Het antwoord was: Koliek..
Gespoeld, in de hoop om de darmen leeg te krijgen en een spuit om de pijn te verzachten.
Tot diep in de nacht heb ik met je rond de schuur gelopen, bij elke bocht een aanmoediging met mijn stem of mijn moeder die met de zweep erachter liep, om de angst dat je om viel in de hoeken.
Het ging beter en toen we je terug zette op stal ging je rustig liggen, elk uur hebben we gekeken en het ging goed. Weer een beetje hoop terug gekregen.
De volgende morgen was het weer mis, rollen in de bak en kijken naar je buik.
Het kon niet meer, de dierenarts gebeld, gezegd dat we eraan kwamen.
Op hoop van zegen met de trailer naar de dierenarts gereden. Gelukkig is dit voor ons 10 minuten, maar het ware lange 10 minuten die ik bij haar stond in de trailer.
Aangekomen bij de dierenarts, gelijk weer een spuit en wederom gespoeld.
Je kreeg de vrijheid om in de binnenbak te lopen.
S’middags ben ik weer wezen kijken en ik keek door het raam en zag jou daar liggen, zo stilletjes in de hoek.
Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht, dit is het.
Ik deed de deur open en riep je naam, je kwam overeind en keek me aan met een blik, die vertrouwde blik.
Een uur lang heb ik met je door de bak gelopen, zonder halster, zonder touw. Gewoon wij tweeën. Je liep naast me, het leek alsof we afscheid namen. Zonder woorden lopend door de bak, toen had ik voor mezelf de knoop al door gehakt, mocht het moment komen, dan laat ik haar gaan…
Begin van de avond ging de telefoon. Je had weer een erge aanval gehad en inmiddels al een spuit gehad.
Maar zelfs de spuit hielp niet meer en je had veel pijn. Toen was de beslissing niet moeilijk. Een paard dat zoveel voor mij heeft betekend en zoveel voor mij heeft gedaan, kan ik niet laten lijden, omdat ik haar nog bij me wil houden of omdat ik haar niet kan missen. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, dat had ze niet verdiend….
Ik had gevraagd of ze kon wachten totdat ik er was, maar dat kon niet, het was gewoon te erg om te zien.
Ik ben nadien ook niet wezen kijken omdat ik voor mezelf weet dat ik dat beeld nooit zal vergeten. Het enigste wat ik bij me hou zijn al die mooie herinneringen die wij samen hebben gehad.
Invincible
12 mei 1991 * 07 september 2004
Dit gedichtje geeft mij de kracht om door te gaan met leven, want ze zou niets liever willen dan dat ik door zou gaan met leven;
Je zou kunnen huilen omdat ze er niet meer is,
of je zou blij kunnen zijn omdat ze geleefd heeft.
Je zou je ogen kunnen sluiten en bidden dat zij terug mag komen,
of je kunt je ogen openen en zien alles en ieder die zij achterliet.
Je hart kan leeg zijn, omdat je haar niet meer kan zien,
of je kan vol zijn van die liefde die je met haar deelde.
Je kunt morgen de rug toe keren en voor gisteren gaan leven,
of je kunt blij zijn voor morgen omdat ze gisteren was.
Je kunt haar herinneren en alleen dat zij er was,
of je kunt haar herinnering bewaren en het voort laten leven.
Je kunt huilen en je afsluiten, leeg zijn en ingekeerd gaan,
of ......je zou kunnen doen wat zij zou willen:
Open je ogen, veeg je tranen af,
geniet van het leven, heb lief en ga door.
Lieve vinci je bent altijd in mijn hart..
. Wat een naar verhaal zeg, zo onverwacht afscheid moeten nemen.
