Geplaatst In november 2004 is het allemaal begonnen. De eigenaar van mijn vorige verzorgpaard had van de ene op de andere dag besloten dat ik niet meer hoefde te komen (er was niets voorgevallen of iets dergelijks), dus ik ging op zoek naar een ander verzorgpaard/pony. Op marktplaats kwam ik een advertentie tegen: new forest/arabier kruising, 5 jaar, 1.58m, zeer braaf in de omgang. Ach, ik kon op zijn minst eens gaan kijken, en de foto sprak me wel aan dus waarom niet!
Achteraf bleek dat ik eigenaren allang kende van vroeger; we waren zelfs samen op ponykamp van de manege geweest, maar nooit echt met elkaar omgegaan. Achteraf nog foto's en filmpjes opgezocht en daar zaten we dan samen aan 1 tafel te schilderen op kamp
. Fijn, doet er niet toe want echt veel met die mensen heb ik nooit gehad.Goed, langsgegaan, 'kennis' gemaakt, naar de pony gekeken en haar andere veel oudere pony kende ik nog van vroeger van de manege. Met de pony klikte het wel, dus we gingen het proberen (van beide kanten). Het zou voor het weekend zijn aangezien de dochter (eigenaresse) op zaterdag altijd moest werken, en vaak ook op zondag, en ik in het weekend alleen maar in Dordt ben omdat ik doordeweeks in België studeer (diergeneeskunde).
De eerste keer rijden was leuk, het klikte gewoon, dat voel je meteen, maar een band was er natuurlijk nog niet. Het was nog erg uittesten, maar dat houdt het wel leuk. Een jaar lang ging het goed, al merkte ik wel dat de eigenaresse nogal veel aandacht heeft voor andere dingen dan haar paarden (vader mestte vaak de stal uit of ze werden gewoon helemaal niet uitgemest als ik er niet was, soms had ie een paar dagen geen beweging gehad vanwege werk/uitgaan/andere bezigheden die ik niet wil weten van de eigenaresse). In het begin van mijn studie kwam ik soms zelfs naar huis als ik 's middags vrij had, terwijl het toch anderhalf uur reizen is vanaf de uni in Antwerpen tot aan huis. Maar ach, ik deed het graag. Goed, dat ging zo een paar jaar door en steeds meer irritaties kwamen boven water.
Zo merkte ik steeds vaker dat hij op vrijdag / donderdag / de dagen voordat ik zou komen niet werd uitgemest zodat ik tot aan mijn knieën in de mest stond op zaterdag (oke, dat is overdreven en hij was altijd wel een beetje een smeerpoets, maar je merkt gewoon het verschil wel als het een dag niet gedaan is, ik ben niet achterlijk!). Ik heb ze hier verschillende keren op aangesproken maar dat werd gewoon ontkend of ontkracht met de smoes 'ik moest werken ik heb echt geen tijd gehad'. Die paarden staan verdorie aan huis (dus 10 m lopen vanaf je bed als je daar slaapt), hoe moeilijk is het om 10 minuten eerder op te staan? Want geloof mij, een fulltime baan is het niet hoor wat ze deed, eerder een 'hoe-slaap-ik-zo-lang-mogelijk-uit-wedstrijd'. Of wel vegen maar een hoop stro laten liggen voor de container zodat ik dat wel op zou ruimen als ik de volgende dag kwam. En dan kwam de volgende dag de moeder naar mij toe met de melding dat ik voortaan wel ook alles in de container moet doen en niet voor de container moet laten liggen. Gelukkig heb ik mijn mondje wel bij en heb ik vriendelijk gemeld dat ze daarvoor niet bij mij moet zijn maar bij haar o-zo-hard-werkende dochter.
Maarja wat doe je dan? Blijf je dan voor die pony? Of ga je weg omdat ze je min of meer als voetveeg gebruiken en zelf dingen doen waar ze zin in hebben? Ik kies dan voor het eerste en dat heb ik 3,5 jaar gedaan. Je probeert alles te negeren en ik ging ook steeds meer mijn eigen gang. Wat dat betreft moet ik wel toegeven dat ze totaal niet jaloers waren, in tegenstelling tot sommige eigenaren die het niet kunnen hebben als je het goed kunt vinden met hun pony: ik mocht echt alles met die pony. Naar buiten, wedstrijden rijden, lessen, losgooien, longeren, springen, waar ik maar zin in had.
Maargoed, vanaf het begin af aan had ie al een vreemde knobbel. Dit bleek een sarcoid te zijn, en helaas had ik dat (achteraf gezien) nog niet op mijn studie gehad. Het is 2x weggesneden, maar ook 2x teruggekomen. Achteraf heb ik dus op de uni gehad dat je met wegsnijden echt enorm weinig kans hebt om het weg te laten blijven aangezien er vaak cellen achterblijven. Bevriezen met stikstof is een betere optie, maar als ik er nu op terugkijk heeft de dierenarts die optie wel erg in een negatief daglicht gezet (waarschijnlijk omdat dat niet op zijnpraktijk kon en we dan naar utrecht zouden moeten). De slagingskans bij bevriezen is echter wel 60 - 80 % itt 30 - 40 % bij wegsnijden... Maarja, dat kon ik ze niet meer aan hun verstand krijgen. Ze zagen alleen maar een tumor. Ze zijn naar een waarzegger geweest op de kermis en die zou gezegd hebben dat ie pijn had en dat ie alles zou blijven doen voor haar, ondanks zijn pijn. Goed, mevrouw is er dus van overtuigd dat die pony 3,5 jaar lang zijn pijn verborgen heeft.
Ondertussen was ie samen met haar andere paard wel vrolijk aan het rondrennen in de wei (hinnikend op je af komen rennen, bokken, springen en ga zo maar door), mestte ie goed, eetlust was goed, totaal niet kreupel. Ja hij had een hele slechte conditie en volgens hen kwam dat door die tumor (4 cm groot, binnenkant linker-boven-achter-been). Ik wist wel beter: met een pony 1 - 2 x per week rijden (ik kan door mijn studie echt niet vaker komen) krijg je geen conditie, maar dat was natuurlijk onzin volgens hen. Zelfs de dierenarts zei nog (wel een andere dierenarts overigens): ook al is het een luchtballon aan zijn been bij wijze van spreke, zoalng ie er geen last van heeft (goed eten, mesten, niet kreupel, vrolijk zijn) kun je gewoon van hem genieten. We mochten gewoon rustige buitenritjes maken, iets wat we de laatste tijd toch alleen maar deden, of naja, ik eigenlijk alleen. Dit was trouwens precies wat ik tegen ze heb gezegd voordat we naar die 2e dierenarts gingen... dat het hem niet uitmaakte of die plek daar zat omdat het toch niet meer weg zou gaan (te vaak weggesneden en te weinig huid over om het nog te hechten), maar dat ie alleen geïnteresseerd zou zijn in hoe het met die pony gaat in het algemeen.
Op de terugweg van dat laatste bezoek aan de dierenarts deden ze op de een of andere manier nogal opgelucht: ja zie je nou wel cyn, het gaat niet meer weg, het is afgelopen blablabal, terwijl die dierenarts dus zei dat we gewoon van hem kunnen genieten zolang ie nog zo is zoals ie was (vrolijk enz!!!). Intussen had ik op de kliniek in Gent (uni dus) al verschillende paarden met sarcoiden gezien (meer dan 1) die ook nog vrolijk rondliepen alsof er niets aan de hand was. Maarja, dat maakte allemaal geen indruk. Wekenlang werd er niets meer tegen mij gezegd over de stand van zake (wat nu de bedoeling was ed), want ja, ik werkte tegen he, ik had mijn mondje bij als het ging over het leven van mijn verzorgpaardje. Ik zou ze niet zomaar hun gang laten gaan en doen wat ik kon, al had ik natuurlijk helemaal niets in te brengen aangezien het mijn pony niet was.
Op een gegeven moment kwam de moeder naar mij toe en vroeg aan mij: cyn wat denk je dr van. Ik ben heel kort en bondig geweest: hij is vrolijk, mest goed, eet als de beste, springt zowat zijn stal uit van de energie (zij deed er niets meer mee en als ie 5 dagen op stal staat kan ik er op zaterdag ook niet veel mee omdat ie dan echt wel heel sterk was :S), dus lekker zo laten, buiten mee gaan rijden (rustig) en van hem genieten. Ze kwamen toen met de smoes dat ze hem daarvoor niet hadden gekocht want ja, hij was gekocht om wedstrijden mee te gaan rijden en nu werd er niets mee gedaan etcetera... ja, dat lag niet aan mij!!! Ik heb haar toen gezegd dat dat aan haar dochter ligt en dat die er tijd voor moet maken. Desnoods zetten ze hem ergens lekker op een wei, als ze hem maar niet laten inslapen (want dat was dus de mening die ze mij aan wilden praten). Maar nee, een wei konden ze vast niet vinden (ik zeg: misschien moet je eens beginnen met zoeken ipv alleen maar zeggen dat het onmogelijk is), en dan moesten ze een regendeken kopen en dat zou weer 300 euro kosten en hij had al zoveel geld gekost door alles wat ie kapot had gemaakt. Ik heb nog gevraagd wat ie dan kapot had gemaakt, want ik kon alleen een erg onstabiel paaltje in de bak bedenken in de 3,5 jaar dat ik daar was. Ze had hem daarvoor al anderhalf jaar en in die 1,5 jaar zou ie dus een zadel, hoofdstel, nog een zadel en nog meer paaltjes kapot hebben gemaakt (yeah right, en daarna opeens niets meer zeker?!?!).
Ik heb gezegd dat je daar rekening mee moet houden als je paarden koopt, dat zolang ik die pony verzorg in het weekend die dochter en nauwelijks wat mee heeft gedaan, dus dat ik me afvroeg waarom ie nu opeens voor de wedstrijdsport was gekcoht. Hierop werd dan gereageerd met een boze blik en weglopen naar binnen. En ach, ik kan zo nog wel even doorgaan over dat soort 'discussies' maar ik denk dat het idee wel behoorlijk duidelijk is.
Er werd steeds minder mee gedaan, conditie werd slechter, en hij werd min of meer dood gepraat. Later kwam het smoesje er nog bij dat 4x per dag voeren toch ook lastig is, dat het veel tijd kost ed... ja, dat weet je vantevoren. Ik heb nog verschillende opties gegeven om hem in de wei ergens te zetten (dan kon ie iig nog genieten van het leven, want gras eten kon ie als de beste!), ik had zelfs een stalling in België gevonden + wei waar ie zo naartoe kon (vriendin van me) en waar ie zeker goed behandeld zou worden. maar nee, het was allemaal niets, de beslissing was genomen, hij moest ingeslapen worden. En wat kon ik ertegen doen? Niets... ik heb/had geen geld om hem te kopen, en daarnaast ook echt geen tijd... ik heb weides gezocht, mensen die hem over willen nemen gezocht, maar het was allemaal niet genoeg. Hij moest en zou ingeslapen worden. overigens was de beslissing van in laten slapen al een paar keer eerder gevallen, maar steeds niet doorgezet omdat ze zogenaamd door mijn uitgesproken mening toch waren gaan twijfelen.
Aangezien ik ook geen geld heb om uit te lopen met mijn studie en een jaar zelf te moeten betalen, is mijn studie ook erg belangrijk voor me. In januari en juni zijn er examens in belgie wat zo ongeveer hetzelfde is als een gevangenis met alleen maar leren, maar ik doe het graag. In december, een week voor mijn 1e examen kreeg ik te horen dat ie toch echt ingeslapen zou worden. Weer die vaagheid en onzekerheid, want een datum is niet bekend. Want ja, ze vonden het zo rot om het met de kerst te doen dus ze zouden wachten tot na oud en nieuw. Ik kon de energie niet meer opbrengen om er steeds naartoe te gaan, die mensen tegen te komen, naar die pony te gaan met het idee dat iedere keer de laatste keer kon zijn. Ik merkte het ook aan die pony, niet zozeer in dat ie achteruit ging door die tumor, maar ik weet niet wat het was. Hij voelde het aan, dat weet ik zeker. Alsof ie wilde vragen of ik hem niet stiekem mee kon nemen, weg van die mensen.
Een week voor mijn examens heb ik toen de knoop doorgehakt. Echte updates van de mensen zelf had ik al maanden niet gehoord (hoorde het steeds via de andere verzorger van het andere paardje, die anderhalf jaar nadat ik bij die mensen kwam verzorgen het andere paard kwam verzorgen), dus ja, hoe eerlijk ben je dan tegen elkaar. Ik heb wel een paar keer gevraagd hoe het nu verder zou gaan, maar steeds kwam er niets duidelijks, tot een week voor mijn 1e examen in januari. Hij werd ingeslapen, maar wanneer was dus niet bekend ivm feestdagen. Wat een bullshit is dat trouwens, want ze zouden hem in laten slapen om te voorkomen dat ie pijn zou hebben en dat ie niet meer maar een beetje zou staan in zijn stal. Ten eerste is dat niet de fout van de pony maar van de eigenaar, ten tweede, als ie dan echt zo'n pijn zou hebben, waarom dan nog uitstellen?? Er is nooit een geschikt moment, maar als je pony pijn heeft moet je hem daar zo snel mogelijk van verlossen (alleen ja, in dit geval had ie echt geen pijn, dus het was sowieso bullshit). Ik ben toen, echt met lood in mijn schoenen 's ochtends om half 8 naar die mensen toegegaan om mijn spullen op te komen halen. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan, maar na alles wat er gebeurd was heb ik ze nog recht in het gezicht kunnen zeggen dat ik niet meer zou komen. In het begin reageerde ze nog heel begripvol: als je het niet meer kan dan moet je het niet meer doen, dat snap ik. ik heb toen toch, als een soort van laatste poging, gezegd dat ik hoopte dat ze op tijd in zouden zien dat ze de verkeerde beslissing maakten. Ik ben toen naar buiten gelopen voordat er een discussie kon ontstaan, want wat ik in die 3,5 jaar wel geleerd had was dat er met die mensen geen discussie te voeren valt aangezien die mensen alleen horen wat ze zelf willen horen. En als klap op de vuurpijl lieten ze zelf blijken uit wat voor hout ze gesneden zijn: ik werd nageroepen: 'Ik heb nog nooit zo'n onbeschofte trien meegemaakt als jij'. Wat een ballen zeg, wat een stijl, bedank je zo iemand die 3,5 jaar voor je klaar heeft gestaan? ik heb die pony nooit wat gedaan, altijd goed voor hem gezorgd, IK was degene die hem beweging gaf als de dochter het weer eens een week lang belangrijker vond om uit te gaan, te werken of gewoon weg uit te slapen of met vrienden af te spreken. Maar nee, dat maakte allemaal niet uit. Ik heb toen snel mijn spullen gepakt uit de schuur en ben nog heel even naar de pony gegaan. Hij lag in zijn stal en ik kon bij hem gaan zitten (stiekem heb ik altijd gedroomd van zo'n soort afscheid, maar als het moment daar is is het een stuk minder rooskleurig moet ik zeggen). Ik heb daar nog 5 minuten gezeten en ben toen weggegaan.
Achteraf hoorde ik van die andere verzorger dat ie op 14 februari ingeslapen zou worden. 14 februari, ik geloof niet in valentijnsdag of iets dergelijks, maar hoe hypocriet is het dan om je pony niet in te laten slapen met de feestdagen in december omdat dat zo vervelend valt, maar dan wel op de dag van de liefde?? Ik kan er nog steeds niet bij. De andere pony leeft nog wel, en die gaat nu naar een wei die ik vorig jaar al aan had geraden. Nu kan het dus opeens wel, nog steeds moeten ze 4x per dag voeren maar ach, nu is het vast allemaal anders en minder moeite ofzo?? Ik weet zeker dat er dingen zijn waar ik niets vanaf weet, ik vind het alleen zo jammer dat het paard er de dupe van wordt terwijl ie er niets aan kan doen. Hij had nog kunnen leven, hij had nog in een wei kunnen staan in Belgie of waar dan ook.
Ergens heb ik het gevoel dat ik niet alles heb gedaan wat ik kon. Ik ben zelfs in staat geweest om Hart van Nederland te bellen oid, alleen mijn schoolverplichtingen hebben mij tegengehouden. Is dit egoistisch? Misschien wel. Misschien ben ik wel geen haar beter dan die mensen door mijn school boven de belangen van een leven te stellen. Misschien had ik moeten blijven tot het einde.. ik heb hem in de steek gelaten. Alleen weet ik wel dat ik de enige ben die hem niet dood wilde hebben, die wel oplossingen heeft gezocht en dat ik de enige was die echt een band met dat dier had. Als ik aankwam, nog voordat de autodeur open was, stond ie te hinniken. Als ie achter in de wei stond in de zomer, en ik riep zijn naam, kwam hij keihard aangalopperen. Ik wist precies wanneer ik buiten kon galopperen en wanneer niet. Ik wist precies wanneer ie opzij zou springen voor een blaadje van een boom op de grond en wanneer niet. Altijd als ik naar de schuur ging wachtte ie tot ik bij de deur was (zodat ik hem niet kon zien), dan pakte ie stiekem een hap stro en zodra ik weer buiten kwam ging ie snel zo staan dat het leek alsof ie niets had gedaan, de ondeugd. Maar ach, ik kon er wel om lachen en ik gunde hem dat hapje hooi wel. Ik baal er alleen zo van dat er ook mensen zijn die hem die hap hooi niet gunnen........
Heel veel sterkte! 
