Geplaatst Fatima was een 19jarige KWPN-er met een hart van goud.
(15-november-2007:)
Al een poos liep Faatje niet goed. Ze was steeds kreupel. Eerst dachten ze een hoefzweer, later een dunne zool waardoor ze kneuzingen had maar ze bleef ondanks pijnstillers slecht lopen.
Maandag is haar been verdoofd zodat we konden zien waar de pijn vandaan kwam. Toen haar onderste stukje van dr been verdoofd was liep ze gelijk al niet meer kreupel dus toen wisten we dat de pijn uit het onderste van haar been moest komen.
Woensdag is er een echo gemaakt van haar been zodat we eindelijk zouden weten wat er nou precies met haar aan de hand was. Nu bleek dus dat haar peesaanhechting aan 1 kant helemaal weg was.
Fatima moet dus heel erg pijn hebben gehad. Geen wonder dat ze zelfs met pijnstillers nog niet goed liep.
Er waren 2 opties, 1 was de zenuwen doorsnijden met het gevolg dat ze niks meer zou voelen in dat been maar ook met het risico dat ze haar been dus gewoon kapot zou lopen etc. maar dat vond Maria (eigenares) niet eerlijk tegenover Faat.
Optie 2 was niet leuk maar uiteindelijk wel de goede beslissing. Fatima uit haar lijden verlossen door haar in te laten slapen.
Hoewel Maria het erg moeilijk vond heeft ze het dappere besluit genomen om voor het laatste te kiezen.
En vandaag was het dan zover. Een dag die zo langzam voorbij ging...omdat je maar wacht en wacht...
Toen ik eenmaal om 3uur op stal was heb ik eerst Faatje geknuffeld en toen Maria om half4 kwam hebben we Faatje in de bak losgegooid. Ze heeft lekker al haar ernergie eruit gegooid en rende als een race-paard door de bak. Het was zo fijn om te zien. Maar tegelijkertijd ook heel vreemd omdat als je haar dan ziet lopen (hoewel ze wel 8zware pijnstillers op had) je denkt: Wat is er nou mis met dat paard? Maar in je achterhoofd weet je wel beter.
Ik heb ook nog ff met Faat in de bak gestaan en toen we klaar waren met rennen liep ik naar de uitgang en ze volgde me zo netjes..dat was zo fijn. Voor de laatste keer liep ze achter mij aan...zonder touw..zonder lijn...gewoon mij volgen.
's Avonds hebben Maria en ik 1 voor 1 nog even afscheid genomen van Fatima in haar stal en rond kwart voor 8 kwam de vee-arts. Hij kwam de stal in waar maria en ik toen ook stonden en gaf Fatima een prikje zodat ze rustig zou worden en kalm mee zou lopen naar buiten.
Toen zijn Maria en ik binnen gaan zitten omdat Maria het niet aankon om er bij te zijn. Natuurlijk hebben we gehuild en na een paar minuutjes kwam de eigenares van stal met een stalgenootje+vriendin van Maria (die waren erbij geweest)en zei ze dat Fatima heel rustig was gaan slapen.
Maria en ik zijn toen naar Faatje toe gelopen en ze lag er inderdaad heel erg mooi bij. We hebben haar voor de laatste keer geaaid. En dat was zo raar...Je raakt haar aan, ze voelt nog warm...maar je krijgt geen reactie. En dat is zo vreemd.
Op dat moment realiseerde ik me dan ook dat dat de aller laatste keer was dat ik mijn lieve Fatima zou zien en de aller laatste keer dat ik haar kon aaien. Toen brak mijn hart...afscheid nemen valt zwaar. Vooral als je afscheid moet nemen van zo'n lief dier...een paard die gewoon de afgelopen 4 maanden je maatje geweest is. Je vriendje, die je aan het lachen maakte, je om duwde, gek met je deed en op wie ik me altijd Anky v. Grunsven voelde als ik op haar reed.
Faatje is nu verlost van haar pijn, ze heeft haar rust verdiend. Ik weet dat het goed is.
Maar dat maakt de pijn en het verdriet er niet minder om.
Dag lieve Faat, ik zal je missen.
Je hebt voor altijd een plek in mijn hart
(4-6-2008:)
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Fatima denk. Ookal heb ik ondertussen een lief nieuw verzorgpaard (op dezelfde stal). Toch blijf ik elke dag denken aan hoe fijn ik het heb gehad met mijn Faatje, hoe veel ik ook in de file heb gestaan om daar elke avond na mijn werk te komen...ik had het er voor over want zodra ik haar lieve koppie zag was mijn hele dag weer goed. Ik zou zo graag haar nog willen aaien, lekker met haar tutten, lekker rijden..
Het is zo vreemd dat je in 4maanden zo een hechte band kan krijgen met een paard en dat je dat paard nog elke dag herdenkt...
Ik weet zeker dat Fatima nooit, maar dan ook nooit uit mijn hart/gedachte zal verdwijnen.
Liefs, Joyce
