Geplaatst Mijn nichtje heeft haar gekregen.. Ze wou graag een eigen paardje en na lang zoeken kwam ze bij Lenannie.. Later bleek wel dat ze een foute keuze had gemaakt. Lenn was niet gemeen, absoluut niet! Maar o zo sterk en mijn nichtje had niet genoeg ervaring. Daarom vroeg ze mijn hulp. Of ik samen met haar voor Lenn wou zorgen zodat ze weer een normaal te rijden paardje werd. Dit was allemaal leuk en aardig, en het ging ook redelijk de goede kant op, tot mijn nichtje niet meer wou. Lenn moest weg. Na veel zeuren mocht ik Lenn hebben. "Je bent nu 18, en hebt altijd laten zieten dat paarden jou voor alles gaan. Dus nu mag je het nogmaals bewijzen door met Lenn verder te gaan."
Mijn hele leven zeur ik al over het hebben van een eigen paard.. En nu heb ik haar eindelijk! Beter kon het gewoon niet.. Maar dan moest ze wel bij die dure pensionstal weg, want dat kon ik nooit betalen! Dus naar een privestal aangekomen en haar eerst op dieet gezet.. (Ze was echt super dik) Na 2 weken zag ze er al stukken beter uit. Het rijden ging ook met de dag beter. Ze was gehoorzaam, liep netjes in een mooie krul, bokte of steigerde niet, en zou nooit een hindernis weigeren. Ik had mijn droompaardje..
Dit was leuk voor een tijdje, maar Lenn werd mager. Dus meer eten. Maar wat was ze nou nodig? Wij naar de winkel, van alles uitgezocht met de verkoper, en ja hoor, dit moest het zijn. Nu hadden we een brok waarvan ze lekker zou groeien en alles wat ze nodig had zat er in. Dus wij weer vrolijk verder, maar zagen geen verandering. Integendeel, het werd erger. Dus besloten om haar thuis op stal te zetten. Ze zag er echt niet uit.. Vel over been. Thuis hebben we wel een stal, maar geen land dus wouden we haar er eerst niet hebben. Nu moest het wel. Mijn paardje was mager, veel te mager! Weer naar de winkel, en weer van alles meegekregen waardoor ze aan moest komen. Een tijdje ging het goed, dus kregen we hoop. Ze groeide iets, werd actief. Maar plotseling, binnen een paar dagen was ze weer ernstig afgevallen en ineens lag ze in haar stal. Dit had niemand verwacht.. Lenn lag nooit! Dus als een idioot naar binnen, dierenarts bellen en weer wachten.. wat te doen? Misschien had ze koliek.. Dus opstaan en lopen. Ik zocht haar halster, maar Lenn wou niet opstaan. Wat nu? Dan maar zorgen dat ze rustig blijft. Ik ben dus (slim als ik ben) bij haar gaan zitten met haar hoofd op mijn schoot.. Ze was rustig dus niets te vrezen.. Totdat mijn moeder er met de dierenarts aan kwam.. Ze begon te trappen en probeerde op te staan, maar dat lukte niet, waardoor zij viel en ik onder haar lag. Nou ja, alles voor mijn paardje, ookal moet ik mijn benen erbij breken!
Lenn moest de stal uit.. Hier zou ze zich alleen maar meer verwonden.. Maar hoe kregen we haar er uit.. ze kon niet opstaan! Dus mijn oom en 2 neven komen ons helpen en samen met de dierenarts trekken en duwen ze Lenn voorzichtig uit de stal. Iedereen was van slag om het ooit zo trotse paardje daar zo hopeloos te zien liggen..
Nadat de dierenarts haar had onderzocht, was pijnstillrs en ontstekingremmers had gegeven, kwam hij tot de conclusie dat haar slokdarm verstopt zat. Hij kon geen sonde inbrengen. Dus weer een middeltje erbij. Daarna ging hij weg maar zodra er iets gebeurde kon ik hem meteen bellen. Hij dacht dat het wel goed zou komen, maar we moesten wel wacht houden. Dus de hele dag bij haar gezeten, het was eind herfst, dus behoorlijk koud. Allemaal dekens gezocht en haar een extra deken omgelegd. Tegen het vallen van de avond kwam de dierenarts nog een keer ter controlle. Ze was al een stuk rustiger, maar dat was alles wat veranderd was. Deze nacht mocht ze behoorlijk wat dekens omhebben, maakte niet uit als ze begon te zweten. Dus alle dekens die we hadden kreeg Lenn om haar heen, en van de arts nog wat injecties. Weer moesten we nacht blijven houden. Om hetuur gingen mijn nichtje en ik bij haar kijken. Alles leek goed te gaan. Ze sliep was, was rustig. Tot mijn nichtje mij 'smorgens om half 8 belt..
"Lenn is dood je moet hier meteen heenkomen!" Binnen 2 minuten stond ik daar.. Mijn nichtje huilend met een dood paard naast haar.. Ik ging bij haar zitten en samen legden we Lenn haar hoof bij ons op schoot.. Zo hebben we daar een hele tijd gezeten. Geen woord gezegt, zo af en toe een snik van ons gehuil, armen om elkaar heen en Lenn bij ons op schoot. Hier lag ons paardje.. Wat was er gebeurd?
Van mijn hele familie kreeg ik te horen dat ik slecht voor mijn paard was. Ik verwaarloosde haar, voerde haar niet. Zag ik dan niet hoe mager ze was? Wat bezielde mij wel niet! Alleen maar verwijten, maar wat ik ook zei, niemand wou me geloven dat ik al mijn tijd en geld erin heb gestoken om te achterhalen waarom mijn meisje zo achteruit ging! Tot de dierenarts kwam.. De hele nacht heeft hij in de boeken gezeten om te achterhalen wat er kon zijn.. En het antwoord was daar: Grass Sickness.. Een zeldzame ziekte waar geen genezing voor bestaat omdat het niet met ziek zijn begint. Elk paard kan mager worden, daar haal je geen dierenarts bij. Het is een ingewikkelde ziekte, 5 paarden per jaar in Nederland krijgen het gemiddeld. Het kan langdurig zijn, maar ook binnen een week afgelopen.. Lenn heeft er 2 maanden last van gehad, maar alleen die laatste dag heeft haar veel pijn bezorgd. Ze was waarschijnlijk vanaf het moment dat ze lag al hersendood geweest..
De dierenarts vertelde aan mijn gehele familie hoe goed mijn nichtje en ik voor ons paard hadden gezorgt, en het drong nu tot hun door dat wij dus inderdaad goed voor ons paard waren geweest.. Waarom anders een hele naht in de vriezende kou bij je paardje blijven? Nooit heeft iemand sorry tegen ons gezegt.. Geen schaamte voor hun woorden, helemaal niks. Met hun wil ik niks meer te maken hebben. Als het de dood van mijn paard kost om hun in te laten zien dat ik om mijn dieren geeft dan mogen ze van mij weg blijven. Ik ben die nacht door een hel gegaan.. Wat moet ik verder nog zeggen? Oordeel niet te snel wanneer je een paard met ondergewicht ziet. 9 van de 10 keer is het verwaarlozing maar er kan ook iets anders aan de hand zijn..
Lenannie meisje, ik hou van je, en ik mis je
