Geplaatst Dit omdat de paarden lichamelijk niet meer 100% zijn(al jaren afgekeurd voor de sport, oud, slecht in hun haar, lichamelijk achteruit gegaan etc) en omdat er prive ook wat dingen meespelen.
Ik heb al meerdere malen op het punt gestaan om deze vreselijk moeilijke beslissing te moeten maken maar steeds liep het op het nippertje toch nog goed af, maar heb er al heel wat tranen om gelaten en veel nachten door wakker gelegen.
Iedereen die mijn verhalen op bokt kent weet dat ik tot het uiterste ga voor mijn dieren, zelfs verder dan de meeste mensen maar eens houdt het op en kan je niet meer doen dan je gedaan hebt.
Al het verdriet wat ik heb gehad als er wéér een paard werd afgekeurd, of blessure na blessure kreeg, de angst om je maatje kwijt te raken...verschrikkelijk! Alleen de gedachte al kon ik gewoon niet hebben, en ik ben benieuwd of het een soort
'opluchting' is als dan uiteindelijk de knoop door is gehakt, en hoelang het duurde voor je weer langs die lege stal kon lopen of een foto kon zien zonder weer in tranen uit te barsten.
Ik ben er namelijk bang voor dat ik de weg een beetje kwijtraak als mijn maatjes er niet meer zijn, als ik er aan denk dan krijg ik het al helemaal benauwd dus ben benieuwd hoe anderen hier mee om zijn gegaan.
Alvast bedankt voor jullie reactie
. 
heb ik het laten weten zodat ze nog afscheid kunnen nemen als ze dat willen en ik probeer volgende week en anders uiterlijk de week daarna een dag vrij te nemen om haar weg te kunnen brengen.
