Geplaatst 
roxie of wel roxiet.het is dik vier jaar geleden weer al en zodra ik het over hem heb voel ik nog de tranen in mijn ogen en de kramp in mijn kaken.
ik mis hem nog zo hij heeft maar een jaar bij mij mogen zijn .
op dat jaar was hij al een echt paard geworden,werd mooi bespierd en liep als een god met mijn tuegels tussen twee vingers was hij te rijden.
sprong al kleine parcourjes van 1,00 1,10.
hij was gewoon in een woord geweldig, mijn droompaard dat niet zo mocht zijn.
had hem precies een jaar toen hij koliek kreeg heb een hele dag met hem gelopen ,werd boos op hem dat hij niet op mocht geven en zijn dan uit eindelijk nadat de dierenarts hem na vijf keer spuiten en opgieten op had gegeven met hem naar de kliniek gereden.
kon niet zo zijn dat hij het niet ging halen.
maar daar aan gekomen en na een controlle zakkte het lood me in mijn schoenen,hij was zo goed als opgegeven.
hooguit 30 procent kans dat hij het ging halen en de opratie was stervens duur.
toen moest ik de zware beslissing maken en hem in laten slapen.
heb hem nog een kus gegeven en ben weggelopen kon hem niet zien gaan,laf ik was zo laf.
mis hem nog zo ontzettend veel en zelfs nu zit ik weer te huilen als een klein kind.
het eenigste wat ik vann hem heb is de herineringen met hem en een lievde volle plek in mijn hart.
zou zo graag foto,s van hem hebben willen hebben.
roxie ooit rijd ik weer op je en dan laat ik je nooit meer gaan lieverd
