Geplaatst Een half uurtje na het ongeval, ( wat echt 4 uur leek te duren) was de vee-arts gearriveerd,Hanneke heette ze, Hanneke Blokkamp. Een lief vrouwtje,ze liep met me mee naar Emir, haalde de coolpack eraf, voelde een paar keer, en zei meteen dat hij een peesklap had gehad, ik ging door de grond,en vertelde dat hij al eerder een peesblessure had gehad, waarvoor ik naar van Schie ben geweest in wassenaar, en 1 jaar en negen maanden mee heb gestapt.
Ze hoorde mijn verhaal aan, gaf me metacam en hem een verdoving direct in zijn bloedbaan, en maakte een afspraak of maandag terig te komen. 3 dagen absolute boksrust.
3 Dagen niet gegeten, 3 nachten niet geslapen, al mijn vriendinnen kroelen iedereen was er voor me, en toen was het maandag.
Iedereen die ik lief heb was erbij, iedereen stond er voor me maandag half 12 de zo bevreesde scan.
12 uur was ze er, ik vloog naar buiten, en we liepen naar mijn boks, ik vertelde hoe het gegaan was, ik had hem op zaagsel gezet, zodat hij neit door het stro hoefde te ploegen, hij was erin gaan rollen, en stond met zijn verkeerde been op, hij had zelfs nog met zijn verkeerde been staan schrapen door zijn nieuwe zaagsel. Het leek allemaal wat positiever te worden, iedereen begon zelfs te denken dat het misschien helemaal niet zo ergnstig was, het zou allemaal wel meevallen, alleen ik wist het al, het was te laat, mijn gevoel zei het me al vanaf vrijdag op het moment dat hij daar zo zielig stond.
Ik moest hem een paar stappen uit zijn boks laten doen, moeizaam en op 3 benen kwam hij achter mij aan. Hij stond voor zijn stal, en ze knipte het verband eraf. Ik vrioeg direct zie je iets verbetering/verslechtering. Het enige wat ze zei was, ''Het valt me tegen dat hij nog zoveel pijn heeft'
Hij moest terug naar stal, ze ging de scan maken, het duurde 10 minuten, 10 minuten van afgrijselijke stilte, 20 man voor 1 boks, en niemand die iets zei. Ze stond op zette de scan weg, en vertelde me dat hij meest oppervlakkige pees, bijna afgescheurd was, en de rest er ook niet best uitzag. Mijn wereld stortte in, ik wist niet meer was ik deed, gillen, hyperventileren, huilen krijsen, het leek of alle lucht in een keer uiit mijn longen gezogen werd, ik werd weggetrokken, kreeg een sigaret in mijn handen geduwt en werd meegetrokken naar achter naar de trailers. Mijn moeder stond, er me allerbeste vriendinnetje niets hielp, ik was ingestort in 1 klap werd het aller belangrijkste uit mijn leven van me afgenomen, het was te laat, er was niets meer aan te doen. Ik liep terug naar de vee-arts, ik vroeg hoeveel procent kans er was dat het goed kwam, minder dan 5 %, er viel ook niet te opereren.
De veearts ging weg, liet me achter met metacam, en het bericht dat ze vrijdag a.s terug komt of te kijken od er echt geen verbetering in zit.
Mijn wereld is compleet ingestort ik was over de rooie tegen mijn moeder aan het gillen dat we geen foto's hadden gemaakt in de sneeuw, toen alles nog zo mooi was. gelukkig kwam er meteen iemand naar me toe die zei dat ik me op moest knappen me paardje moest poetsen hij zou thuis zijn spiegelreflex wel halen, met meer dan 10 megepixels.
Dat is gelukkig gebeurt, de foto's zijn prachtig zo echt, ik huilend, me alles zoenend, ze zijn echt prachtig. ik l;aat er zoiezo 10 van uitvergroten.
En nu, het is nu woensdag, ga zo naar Emir ben er dan weer tot zoiezo 10 uur, en het enige wat ik nog kan, is poetsen kroelen en huilen, en kan geen afscheid nemen. Vrijdag hoor ik de beslissende woorden. terwijl hij nu nog zo vrolijk opp stal staat, ik kan het niet geloven, het besef is er nog nietm het doet te veel zeer. ik heb Emir vanaf mijn 6e hij was 7 ik word nu bijna 18 en meneer zou 10 maart 2008 19 worden. het is een ramp, maar ik mag niet egoitisch zijn.
de foto is gemaakt vorige zomer, door een goede vriend van me.
mijn allermooiste kanjer.
http://85.17.151.162/68200001-68250000/ ... _Gr3R.jpeg
nog nooit zoveel van iemand kunnen houden. Voor altijd Yaleesa & Emir
Ik hoop vanavond de laatst recente foto's er op te kunnen zetten. Die op oud jaars dag dus.
Liefs Yaleesa
