dagmarS schreef:sterkte met het verlies mijn paard is ook net overleden
mag ik vragen hoe het is gekomen of heb je het er liever niet over ? zou ik ook begrijpen
De laatste maanden was hij wat minder, we dachten echt dat het toen gedaan zou zijn. Maar de laatste maand is hij dan weer helemaal beter gehad, dus we dachten dat het gewoon weer een winterdipje was omdat hij dat wel meer heeft. Ook had hij nieuw eten, zo met extra vitaminen en makkelijk verteerbaar, het gaf hem persies weer energie en levenslust. Twee weken geleden zijn dan ook nog een keertje gaan buitenrijden, hij zat vol energie, enorm hevig en was niet te houden, we hadden een lange rit gedaan en hij zweete nog niet eens ondaks zijn lange haren en slechte conditie. We dachten dat Cartouche weer volledig trg was, want zo kende we ONZE cartouche. Vorige zaterdag is chinook dan ook weer terug naar huis gekomen, je had hem moeten zien, zo blij als een jong veulen, hij heeft door de weide gecrost en gebokt en ze hadden zoveel plezier, heb er nog foto's van geplaatst. Zondag morgen was ik nogal vroeg aan de weide en in het midden van de weide lagen Chinook en Cartouche naast elkaar te slapen, zo schattig. Gisteren avond ben ik nog zoals elke avond ze gaan eten geven en hooi. Alles was goed met hen, hij at goed en er was helemaal niets te merken. En heel uitzonderlijk was er deze morgend geen tijd om naar de paarden te gaan, maar de mensen van die weide wonen er naast en houden altijd een oogje in het zeil. Normaal was ik van plan om smiddags naar de paarden te gaan, maar door verschillende omstandigheden was ik pas om kwart na 1 thuis. Ons mama was ook thuis, normaal nooit op donderdag dus ik wist al dat er iets mis was. Ik vroeg direct; wa is er ? En ze zei; kom eerst even binnen ?
ik al volle paniek, zo snel mogelijk binnen,
Ons mama : ik denk da cartouche dood is
mijn reactie was direct; da kan ni, das ni waar, da meende ni.
Om 12 uur hadden de mensen van de weide haar opgebeld om tezeggen dat Cartouche al van smorgens plat op dezelfde plek lag en hij niet echt bewoog dus ze verwachten het ergste. We zijn direct naar de weide gegaan. en je zag het al van ver, poten waren al helemaal stijf. Hij lag helemaal vanachter, Chinook kwam ons hinnekend tegemoet, ze was nog vrij rustig vond ik. Maar ze wist natuurlijk ook dat er iets verkeerd was, wy heel voorzichtig naar van achter op de weide, hopend op ander nieuws, hoewel we al zeker waren. En daar lag hij, kben direct door men knieeën gezakt en bij hem gaan liggen. Zo zielig, hoe kon dat nu, gisteren nog alles in orde, nee het kon niet, niet mijn Cartouche, niet het paard dat ik 7 jaar geleden voor mijn verjaardag kreeg, niet het beste vriendje van Chinook, niet die trotse nooit opgevende held van me ...
Ben er nog helemaal onderste boven van