Ik moet hier even mijn verhaal kwijt, misschien lucht het op.
Ik rij twee paarden op twee verschillende stallen in een klein dorpje. Een paard op een dressuurstal en een bij particulieren, die twee paarden hebben. Had net de eerste (bij de particulieren) meegehad op rit en bij thuiskomst stond die ouwe, een gelderse van 34 bij het hek te hinniken. Heb ze lekker op stal gezet en gevoerd, alles was rustig en ben toen naar mijn andere paard (op de dressuurstal) gegaan.
Toen ik daar aankwam lag Wal languit in de stal, beetje wazige blik en wou niet opstaan. Ik dacht gelijk dit is niet goed en heb de eigenaar erbij gehaald. Gelijk in de stapmolen gezet, want hij was inmiddels gaan staan en had de klassieke kolieksymptomen. Na een uur stappen, waarbij hij helemaal niet onrustig was of zo, weer op stal gezet, maar hij ging gelijk weer schrapen en naar zn buik kijken. DA gebeld, die heeft hem gespoten en zei dat ik hem maar flink moest longeren en daarna goed uitstappen in de molen. Ik aan het longeren en hij liep na een tijdje eigenlijk best weer soepel. Oortjes erop en zo.
Maar ondertussen zei de eigenaar van dit paard dat er bij die andere stal ook licht brandde. Vonden we nogal raar want die mensen voeren pas veel later op de avond weer. Meisje van stal zei toen ook dat ze de dierenarts niet had zien wegrijden en dat er misschien wel wat met die ouwe was. Maar we hoorden keihard gehinnik, wat hij altijd doet, dus we dachten dat dat toch niet zo was, misschien dan wel het paard waar ik ook op rijd. Tijdens het longeren met Wal, zag ik opeens ook een zaklamp bij hun in de bak, was toen toch een beetje vertwijfeld. Na het longeren hebben we Wal weer in de molen gezet, en toen kreeg ik een telefoontje. De eigenaren van de andere twee. Of ik nog in het dorp was, want het ging niet goed met die ouwe. Het was dus mijn andere paard dat zo hinnikte.
Dus ik hals over kop daar weer heen. Lag Nero al in de bak, vechtend voor zn leven. Hij had wsl een hersenbloeding gehad of koliek, de DA wist het ook niet, maar hij lag afwisselend een halve minuut heel hard te pompen en te ademen, en een halve minuut niet. Elke keer dachten we dat hij erin bleef, maar ook elke keer begon hij weer te ademen. Het was zo erg om dat te zien, hem zo te zien vechten. De DA snapte er ook niks van want hij had een hele sterke regelmatige hartslag. Helaas reageerde hij totaal niet op de medicijnen en hebben de eigenaren besloten om hem in te laten slapen. Om kwart over 7 stond hij nog bij het hek te hinniken en om kwart over 10 was het gebeurd. Hij is maar liefst 34 jaar geworden.
Toen het allemaal een beetje bezonken was, ben ik gelijk weer naar het andere paard gegaan. Ze hadden hem na het stappen weer op stal gezet, maar hij was weer gaan liggen. Toen nog weer een uur in de molen en daarna leek het best wel goed met hem te gaan. Hij knabbelde wat aan zijn stro en had een wat helderdere blik in zijn ogen. Ook ging hij op stal niet meer liggen en bleef rustig staan. De eigenaren zouden hem vannacht ook goed in de gaten houden, dus ik ben toen naar huis gegaan.
De volgende ochtend kreeg is een sms dat Wal was opgenomen in de kliniek en dat ze hem wilden opereren. Bleek dat hij om 5 uur 's nachts weer koliek had gekregen, weer in de molen maar na 3 kwartier stappen gaf hij het op. Hij ging liggen in de molen en kwam niet meer overeind. Hij lag daar maar lang gestrekt. Met veel duw en trek werk hebben ze hem eruit gekregen (hij lag natuurlijk helemaal achterin) en is hij in de bak weer gaan liggen. DA erbij en die zei dat ze drie opties hadden. Twee waren spuiten en afwachten en één was de kliniek. De eigenaar heeft gelukkig gelijk besloten om hem naar de kliniek te brengen en wou het niet nog verder afwachten. Hij is met duw en trekwerk de vrachtwagen opgeladen. Onderweg ging hij ook weer liggen en onder de schotten door. Op de kliniek ging hij wonderbaarlijk snel weer in de benen en van de vrachtwagen af. Daargekomen kwamen oortjes erop en een luide hinnik toen hij de andere paarden daar zag, maar in de onderzoeksruimte zakte hij weer in elkaar. De DA'en daar wilden hem gelijk opereren. Toen ze hem op de tafel hadden bleek dat hij een volledige darmkanteling had en dat zijn darmen zo broos waren dat de chirurg er zo met zijn vingers door kon prikken. Ze hebben hem op de tafel laten inslapen. Walando is 4 jaar geworden.
Ik voel me nu zo machteloos en verdrietig. Vind het van Walando zooo oneerlijk, hij was nog maar 4 jaar en zo'n ontzettend lief en leuk paard. Van Nero vind ik het ook heel erg, maar hij heeft niet lang hoeven lijden en zijn tijd was onderhand ook gekomen na 34 jaar. Ik voel me haast schuldig tegenover Nero dat ik van Wal meer verdriet heb. Waarom moesten ze beide zo kort achter elkaar gaan. Waarom is de dood altijd zo oneerlijk.