
Maandag hebben we Ot naar Utrecht gebracht, hij had een grote weefselbult aan de bovenkant van zn rechterbeen. Daar weer echos gemaakt, en besloten hem te laten opereren. Dit zou woensdag gebeuren.
Dinsdag werd ik al op mn werk gebeld dat ie zo druk was, dat ze niet zo blij met hem waren en dat hij het niet naar zn zin had. Niet zo fijn om te horen dus. Dinsdagavond ben ik samen met mn vriend naar hem toegeweest, lekker uitgebreid geborsteld.
Woensdagavond werd ik gebeld, hij had zn been gebroken bij het opstaan na de narcose, er kon nix meer voor hem gedaan worden. Al had ik het gewild, de breuk zat te hoog, het was over.
Ze hebben hem onder narcose gehouden tot ik er was, zodat ik nog een beetje afscheid van hem kon nemen. Maar hoe kan je afscheid van je vriendje nemen als ie al helemaal ver weg is?
Mijn hele lijf schreeuwt, NEEE, niet Ot, niet mijn kanjer, mijn alles...
En aan de andere kant geloofd nog nix in mij het, net of ik dalijk gewoon weer naar hem toe ga..
Maar dat kan niet meer, nooit meer...
We hadden nog zoveel te bereiken samen, nog zoveel te doen.
Elke dag ging ik 2x per dag naar hem toe, alles wilde ik zelf met hem doen, mijn paard, mijn kanjer, mijn alles...
Iedereen zal van zn eigen paard vinden dat ie speciaal was, maar Ot was dat zonder meer.
Overal waar we kwamen viel ie op, stuiterend en al, tot vervelends toe..
Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen, maar zo voelt het wel, alsof ik hem in de steek heb gelaten, ik was er niet bij op het laatst, hij wilde daar niet zijn, hij had het niet naar zn zin, hij was daar helemaal alleen..
Dag vriendje, ga daar op de eeuwige groene weides maar de boel op stelten zetten...

Dinsdag 31.7.07, de dag voor zn operatie...
http://img292.imageshack.us/img292/3364/1qsn0121od3.jpg
Ot zoals degene die hem kennen hem zullen herinneren..
Hij heeft maar net 11 jaar mogen worden, waarvan ik 7 jaar van hem heb mogen genieten...