Ik kan er nog steeds niet over uit. Maar ik zit hier nu alleen thuis en ik moet er gewoon over praten anders word ik gek. Sinds gisteren staat mijn leven helemaal op zijn kop. Ik had de paarden al vroeg buiten gezet omdat het zo warm was en wilde ze om 1 uur naar binnen zetten. Ik haalde Lexie als eerste uit de wei, en die was al heel vervelend, alsof ze het voorvoelde dat er iets zou gaan gebeuren. Ik zette haar op stal (het is zo'n 100 meter om ons huis heen lopen totaal van de wei naar de stal) en toen ik terug kwam op straat stond mijn hart echt stil. Een auto midden op de weg en mijn Jumper lag in de sloot. Hij leefde en probeerde de sloot uit te kruipen dus ik hoopte nog dat het allemaal mee zou vallen. Maar toen ik bij hem was zag ik het meteen. Hij had zijn achterbeen gebroken. En dan weet je het meteen maar je wilt het niet weten, je word echt gillend gek. Hij was over de omheining van het weiland gesprongen (zo'n 1.60 hoog) en de weg op gerend om Lexie en mij achterna te komen en op dat moment komt er net een auto aan. Nooit komt er hier overdag snelverkeer langs maar nu dus wel. En Jumper, de superbetrouwbare, rustige Jumper die zo iets doet... Ik snap er nog steeds niks van. Ik weet wel dat hij er onder geleden heeft dat Lexie 6 weken weg is geweest, en superblij dat ze weer terug was, maar dan nog. Al jaren haal ik ze na elkaar binnen en nog nooit is er zoiets gebeurd. En komt er niet net een auto aan, dan is er nog niets aan de hand. Dan zou hij binnen een paar seconden binnen de poort zijn geweest en waren we allemaal alleen maar erg geschrokken maar dan leefde hij tenminste nog.
Ik ben er wel zo kapot van. Hij zou aan het einde van het jaar met pensioen gaan. Ik heb 5 jaar gestreden voor een weiland en eindelijk had ik het voor elkaar en kon hij straks lekker van zijn pensioen genieten... Nu is dat weiland zijn dood geworden...
Vanacht is de hele film wel 100 keer afgedraaid in mijn hoofd. En dan de verwijten aan mezelf. Had ik het reservehek ook nog maar dicht gelaten. Had ik Jumper maar eerst meegenomen. Had ik ze maar allebei tegelijk meegenomen. Had ik ze maar de hele dag op de wei laten staan. Enzovoort.
En wat moet ik nou met Lexie. Ze kan helemaal niet tegen alleen zijn en mist Jumper nu al zo erg.
Zondag hadden we nota bene nog concours gehad. Het ging helemaal niet en we waren laatste, maar o , wat zou ik nog eens graag 159 punten rijden met hem!
Wij hebben samen zoveel meegemaakt, vijf jaar geleden hebben we hem al eens voor de dood weggehaald en hij was zo blij en gelukkig nu. Jumper was alles voor mij, meer dan alleen maar een huisdier. Hij was het enige paard hier waarvan ik ook zeker wist dat hij nooit, maar dan ook nooit weg zou gaan, ook als er niet meer op gereden zou kunnen worden.
En zo sterk als hij was toen het gebeurd was. Hij is nog op drie benen uit de sloot gekropen en opgestaan terwijl ik 112 aan het bellen was. Hij heeft nog een tijd staan hinniken naar zijn vriendjes die hij niet kon missen. De dierenarts had heel veel moeite om hem ingelapen te krijgen. Het leek niet alsof hij veel pijn had, maar hij wilde het leven niet loslaten, net als 5 jaar geleden. Met zijn hoofd op mijn schoot is hij uiteindelijk toch gegaan, maar o wat heb ik hier een verdriet van... Ik denk niet dat ik de eerste week kan stoppen met huilen...