Geplaatst Vandaag was de helaas onvermijdelijke dag dat onze Olief ingeslapen werd. Ze leed aan kanker (melanomen) in haar lever en waarschijnlijk ook in andere organen. Ze was echt ziek, er was geen vet aan te krijgen en ze had een rare opgezwollen buik. Daarnaast had ze een aantal keer per week koliek/pijn aanvallen. Dit was de beste beslissing voor haar.
Om 12 uur kwam de dierenarts. Olivia had nog even lekker in de wei gestaan, samen met haar veulen(!), en ik had haar nog even gepoetst. vlak daarna kwamen de mensen van het crematorium, en na wat gepraat te hebben haalden we Olief op.
Olief accepteerde alles, ze was gewoon echt op. Het gebeurde op een stukje wei. Toen ze de narcose gehad had lag ze snel, en na het spuitje duurde het ook niet echt lang meer. We hebben het niet rustiger mogen hopen.
Cato keek er niet van op toen Olief ging liggen, ze dacht dat mama gewoon ging slapen. Maar toen olief opgetild werd op de trailer/aanhanger wist ze wat er gebeurde.
Het is gewoon zo raar, zo onwerkelijk.. Cato is maar aan het hinniken naar mama, maar er komt niets terug. Elke keer als ze een paard hoort, kijkt ze vol verlangen op, in de hoop dat het mama is, maar dat is het niet. Gelukkig kent ze Marjolein en mij goed, zodat ze ons nog heeft.
Ik had vandaag zelfs al van die momenten, ik kreeg een zakje met koekjes, en normaal geef ik er van die ook een aan Olief, want dat vind ze lekker. Nu denk je dat uit reactie, maar voordat het in je opkomt is het idee eigenlijk alweer weg, want Oliefje is er niet meer.
Ze heeft na een leven vol pijn en pech nu eindelijk haar rust gevonden, en ze zal uitgestrooid worden op de weides. Ze is nu een sterretje, en we zullen onze topper nooit vergeten..
Groetjes Loes
