Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-04-07 13:34

Afscheid genomen in een droom..

Geplaatst door de TopicStarter : 23-04-07 13:34

Maanden later, heb ik eindelijk de moed om erover te praten..

Zoals enkelen onder jullie al weten, werd mijn vorige (wedstrijd) paardje ingeslapen op 18-jarige leeftijd ten gevolge van ernstige en ongeneeslijke buikkanker..
Hij heeft tot zijn laatste dag blijven vechten, een fijn leventje gehad, was altijd vrolijk en goedgezind en deed niet liever dan (op wedstrijd) springen en zijn best doen voor zijn baasje..
Hij heeft maar liefst 5 ruiters tot het Z gebracht en heeft daarna met mij nog 1m10 gelopen.

Een korte schets van wat er precies gebeurd is..

Alles ging prima, Fresco liep als nooit tevoren en het ging steeds beter. Hij dartelde als een jong paard door de wei, was heel vrolijk en heel enthousiast tijdens het rijden en springen. niets was te veel voor hem. Zo lang hij je vertrouwde en je hem met respect behandelde was hij bereid om alles voor je te doen.

We gingen begin juni nog op concours waar we een 7e plaats behaalde (van de 78 deelnemers!) het was een barrage van 1m05! Super trots keerden we terug naar huis..
De dag nadien kreeg hij een dagje rust op de wei (kwam dagelijks op de wei hoor), en de dag daarop had ik hem eventjes aan de longe genomen om wat los te lopen. niet echt laten werken dus. Alles zag er goed uit. Elke dag kwam ik hem een uitgebreide poestbeurt geven en knuffelen, dat vond hij gewoon super fijn. (en ik ook.. )

De dag daarop kreeg ik telefoon, ik zat volop in de examenperiode, dus had het best druk daarmee. Mijn paard had die nacht een ernstige koliekaanval gehad! Hij was door het oog van de naald gekropen! Alles was nu wel weer in orde, kreeg nog wel een paar spuiten en was wat vermagerd maar alles was terug onder controle.. Ze hadden mij niet willen bangmaken, en daar was ik hen best wel dankbaar voor. Anders had ik mij toch niet meer kunnen concentreren op mijn examens en had ik heel de nacht niet kunnen slapen.. Hij zou het 2 weken rustig aan moeten doen, maar dat gunde ik hem van harte uiteraard!

Elke dag ging ik hem poetsen, knuffelen, en soms een beetje wandelen aan de hand (een paar 100m), gewoon om even 'buiten te zijn', ook mocht hij nog altijd elke dag op de wei. Het ging steeds beter, tot ik een week later bericht kreeg dat hij heel hoge koorts had en niet meer wilde eten of drinken (en dat bij 30°C buiten!!) het zag er niet goed uit..
Een bloedonderzoek wees uit dat hij een leverontsteking had.. Niet zo best voor een toch al wat ouder paard, maar met vitamine en antibiotica zou hij er wel weer bovenop komen.. Hij kreeg nog een paar weken extra rust en alle verzorgingen en verwennerijtjes erbij. Hij zou niets tekort komen.
Elke dag ging ik meerdere keren naar de stal. Hij was altijd heel blij als hij mij zag aankomen. En ik had de indruk, dat hij meer at als ik bij hem zat in de stal.. het was met lange tanden, maar hij at! Dat gaf mij moed! Misschien zou alles toch nog in orde komen??

Examens gingen voorbij, en elke dag bleef ik minstens 3 keer naar hem gaan.. Het was een heel zware periode..

Alles werd weer normaal, de koorts was weg, hij begon weer normaal te eten, was graatmager maar dat zouden we rustig trug kunnen opbouwen. Tot een kleine week later.. Weer hetzelfde, weer een leverontsteking, ditmaal was de koorts nog hoger, en was het zeker zo erg.. Mijn arme paardje werd een wandelend skelet.. Maar met de nodige medicijnen en spuiten verdween ook die leverontsteking.. Alles zou in orde komen.. weer maar eens..

De examens waren voorbij, hoe ik het klaargespeeld heb, geen idee, maar ik ben ervanaf gekomen met een gemiddelde vanvoor in de 70% en één herexamen voor aardrijkskunde.. Viel goed mee dus! Maar ik was helemaal op.. De vakantie naderde en in juli zou ik naar Frankrijk gaan, mijn paard zou kunnen recupereren, en in augustus zouden we stilletjes aan trug het rijden hernemen. Heel geleidelijk aan, hoewel ik er eigenlijk niet echt in geloofde.. Hij was heel mager, en toch al op leeftijd, hij zou nooit meer helemaal de oude worden, maar daar kon ik me wel nog mee verzoenen.. Hij was er nog, dat was voor mij het belangrijkste, en als hij geen pijn meer had, en weer vrolijk en gelukkig was, dan was het voor mij oké!

Toch wilde ik niet naar Frankrijk vooraleer ik zeker wist dat hij erdoor zou komen.. Maar mijn ouders, de staleigenaar, de DA en vrienden verzekerden mij dat ik hier toch niets meer kon doen voor hem voorlopig, hij zou alle dagen op de wei mogen, speciale voeding krijgen zodat hij weer zou bijkomen en op krachten kon komen en voedingssupplementen en medicijnen krijgen.. alles zou goedkomen..

Toch geloofde ik er niet in.. Maar ik was echt doodmoe, helemaal op, te moe om er tegenin te gaan. De dag van mijn vertrek ben ik nog heel boos geworden op mijn moeder, daar voel ik mij nog steeds schuldig over, zijn kon er immers echt niets aan doen, maar op de één of andere manier was ik een beetje boos op haar, omdat ook zij mij overtuigd had om mee op reis te gaan, ik had nood aan vakantie (en dat kan ik achteraf bekeken niet ontkennen.. ) Het viel mij allemaal heel zwaar..

Ik ging afscheid nemen bij mijn paard.. Ik herinner het mij nog heel goed, het klinkt misschien raar, maar ik VOELDE dat dit niet zomaar een afscheid was, maar wel afscheid voor 'altijd'.. Ik ben enorm hard beginnen huilen, heb mijn handen rond zijn hals geslagen en heb zo anderhalf uur bij hem in de stal gestaan! De tranen bleven maar komen, hij was heel lief, alsof hij het begreep.. Het was mijn kampioen, mijn fantastische paardje, mijn allergrootste schat, ik kon hem niet missen, ik kon hem niet laten gaan.. Toen heb ik hem wel 5 keer een dikke knuffel gegeven, dan ben ik nog verschillende keren vanachter de staldeur dag gezegd en ontelbare keren achterom gekeken.. Alsof ik het toen al wist hoe het lopen zou..

Om de 2 à 3 dagen kreeg ik bericht van de staleigenaar, een geweldige man! Alles ging goed! Hij at weer, dronk weer en ging er (vooral mentaal dan) elke dag op vooruit! Wel bleef hij enorm mager.. Maar dat was niet abnormaal, hij was al wat ouder en dat kon best wat langer duren dus.

Toen ineens eind juli had ik een paar berichten en een gemiste oproep. Hij zou graag mijn moeder spreken over iets dat te maken had met vakantie.. Ik wist dat het niet daarom was, maar toch heb ik hem de nummer van mijn moeder doorgegeven.. Heel laat op de avond belde hij (wrs opdat ik al zou slapen) en daar vertelde hij mijn moeder dat ze hem hadden moeten laten inslapen.. Hij bleef maar vermageren, een bijkomend bloedonderzoek wees uit dat hij ernsitge en terminale buikkanker had.. Hij was op.. Hij moest uit zijn lijden worden verlost..

Toen mijn moeder s nachts mijn deur kwam sluiten vroeg ik hoe het met mijn paard was, want ik had haar namelijk op het hart gedrukt om zeker te vragen hoe het met hem ging, tegen beter weten in.. Mijn moeder deed alsof ze mij niet hoorde..
De volgende ochtend stond ik op, daar trof ik mijn moeder aan in tranen.. ik wist genoeg.. Mijn vader kwam erbij staan en vertelde dat ze hem hadden moeten laten inslapen.. Ik wist niet meer waar ik het had.. Wel was ik langs de ene kant mijn moeder en de staleigenaar heel dankbaar over hoe ze het hadden aangepakt, want het was voor mij heel zwaar..

het was moeilijk om het te beseffen.. het werd een hele zware tijd..ik heb enorm veel gehuild en berichten gestuurd met de staleigenaar en mijn beste vriendin.. Van heel veel mensen kreeg ik steun, ze hadden het nieuws vernomen en wilden laten blijken dat ze met me meeleefden, daar had ik heel veel aan, maar het bleef moeilijk..
Ik ben nog tot eind augustus in frankrijk gebleven.. Ik wilde niet zelf ondervinden dat hij er niet meer zou zijn.. ik wilde het idee dat ik een lege stal zou moeten aantreffen nog eventjes ontlopen, ik wilde niet inzien, tegen beter weten in, dat hij er niet meer zou zijn.. toch koester je nog die hoop dat hij er toch nog zal zijn, hoewel ik het wel wist dat het niet zo zou zijn.. helaas..

Rijden heb ik enkele maanden niet meer gedaan.. ik kon het gewoon even niet meer..

Toen ik thuiskwam, was het heel moeilijk.. langs de ene kant wilde ik naar zijn stal, maar langs de andere kant probeer je die moment te ontwijken.. Maar toch ben ik gegaan, het was heel aangrijpend, en emotioneel best wel zwaar.. Maar gelukkig vond ik steun bij zijn stalgenootjes..

Nu nog steeds heb ik te maken met een schuldgevoel.. omdat ik hem in de 'staak gelaten' heb op de moment dat hij mij het hardste nodig had.. Ik had bij hem moeten blijven, en oké, ik had er niets aan kunnen veranderen, maar ik was er op z'n minst geweest voor hem.. Hoewel ik langs de ene kant misschien ook wel blij ben dat ik er niet bij heb moeten zijn, ik had het toch niet aangekund denk ik, volgends mij zou ik echt zijn beginnen flippen, hoewel ik het hem gunde.. hij is tot zijn laatste dag blijven vechten, en we moesten hem helpen en steunen in zijn beslissing, hij mocht niet nog langer lijden, die anderhalve maand was al te lang vind ik..

Enkele maanden later, kreeg ik een droom, een prachtige droom!!
Ik kwam aan een ontzettend grote, groene wei, die groter was dan ik kon zien! (ik weet het, het klinkt cliché, en het was dan mss 'maar een droom' maar voor mij is die meer dan goud waard!!) Mijn paardjes stond daar, weer mooi rond, glanzende vacht en in topconditie, hij kwam afscheid van me nemen!! Alsof hij mij wilde duidelijk maken dat ik me wilde bedanken voor de beslissing en alsof hij mij de kans wilde geven om mij écht afscheid te laten nemen..
Een prachtige droom! Ik ben hem daar echt dankbaar voor! Sinds die nacht is het beter beginnen gaan met mij.. op vele momenten heb ik het nog altijd heel moeilijk, en soms zijn de tranen even niet te houden, maar dat is niet abnormaal denk ik..

Deze droom was zo mooi, en zo realistisch!! Het gaf me echt een gelukkig gevoel! Hoewel ik toch nog een beetje zit met een schuldgevoel, ben ik toch een beetje meer gerustgesteld en heb ik hem een beetje meer 'los kunnen laten'..

Fresco, mijn kampioen die een Ster werd..
Mis je!
Sorry voor het lange verhaal..
Hebben jullie ook zo'n droom gehad?