Geplaatst Jesse wordt wel vaker iets dunner in de winter. Maar in maart van dit jaar was ze opeens wel erg dun. Ook had ze een grote zwelling onder haar buik. Dus we hadden de DA er bij gehaald. Die zei al dat ze er niet goed uit zag, ze was te mager. Hij heeft vervolgens haar hart, longen en bloed gecontroleerd. Wat haar hart betreft, had ze een kleine ruis. Maar omdat ze al 20 was, was dat niet zo erg. Toen we de uitslag van het bloedonderzoek terugkregen was het wel even schrikken. Ze had veel te weinig eiwitten in haar lichaam en ook had ze te weinig rode en witte bloedcellen. Hierdoor had ze weinig weerstand. Het kon zijn dat haar nieren niet meer goed functioneerden, maar het kon ook aan haar dunne of dikke darm liggen. Als we wilden weten wat er precies aan de hand was, moesten we met haar naar de kliniek in Utrecht. Maar we konden ook eerst proberen om haar op een ‘bejaarden-rantsoen’ te zetten, dus speciale senioren muesli, maisolie etc. Na overleg met de DA hebben we besloten het laatste te proberen. Want Jesse is erg bang op de trailer en in de conditie waarin ze verkeerde, wilden we het haar niet aan doen om 2-3 uur op de trailer naar Utrecht te staan, want dat zou haar meer kwaad dan goed doen in onze ogen. Daarom hebben we haar voer aangepast. Het plan was om drie weken later, volgende week dus, nog een bloedtest te doen om te kijken of het voer ervoor had gezorgd dat haar bloed verbeterd was.
Vorige week was haar linkeroog wat geïrriteerd. Het oogwit van haar binnenste ooghoek zag roze en ze had een traanoog, maar het oog was niet dik. Ik heb het meerdere malen met (gekookt) water proberen schoon te maken. Eergisteren is mijn zusje zalf gaan halen voor het oog.
Helaas was Jesse gisterochtend er heel slecht aan toe. Ze had grote problemen met haar evenwicht. Ze stond tegen een muur van haar stal aan te leunen om op haar benen te kunnen blijven staan. Ook had ze allemaal wondjes en schaafplekken bij haar hoofd, schouder, heupen. Bovendien wilde ze absoluut geen pas verzetten, ze kon het gewoon niet. Mijn zusje en mijn moeder zagen dan ook meteen dat het foute boel was. Mijn moeder wilde toen de DA halen. Toevallig kwam die net langsrijden (hij was onderweg naar een ander spoedgeval). Hij zag ook meteen dat het niet goed was. Ze was er zo slecht aan toe dat het voor haar het beste was om haar in te laten slapen. Hij heeft haar toen verdoofd. Mijn zusje heeft toen de verzorgster (Chantal) van Jess gebeld. Die is meteen gekomen. Rond 09.00 heeft ze ook mij gebeld (ik zat in verband met mijn studie in Nijmegen). Ze zei dat ik niet moest schrikken, maar dat het niet goed ging met Jesse. Ze zei dat we haar moesten laten inslapen. Ik moest meteen huilen. Ik zei dat ik de eerste trein naar huis zou nemen. Ze vroeg of ik wilde dat ze zouden wachten met het in laten slapen. Ik heb toen gezegd, dat als het beter voor Jess was om haar meteen te laten inslapen, dat ze dan niet op mij moesten wachten. Ik wilde namelijk niet dat Jesse voor mij langer pijn zou lijden.
Ik heb meteen mijn spullen gepakt, heb de bus naar het station genomen en heb meteen de eerste trein genomen. Wat duurt zo’n treinreis op zo’n moment lang: van alles gaat er door je heen. Pijn en verdriet, maar ook de mooie momenten die je heb meegemaakt met je paard. Onderweg in de trein kreeg ik opeens het gevoel dat het al voorbij was, dat ze dood was, dat ik te laat zou komen. Toen ik thuiskwam bleek dat helaas zo te zijn. Jess was al dood. Net toen ik thuiskwam, kwam ook mijn moeder thuis. We hebben moeten huilen en erover gepraat wat er die ochtend allemaal gebeurd was. Daarna zijn we naar haar toe gelopen (we hebben onze paarden aan huis staan). Ze lag voor haar stal. In eerste instantie moest ik ontzettend huilen toen ik haar daar zag liggen. Daarna ben ik bij haar gaan zitten en heb haar geaaid. Het was net alsof ze lag te doezelen. Ze voelde nog net zo zacht als normaal, ze rook nog precies naar Jess, haar oortjes stonden naar voren, haar oog was half open. Ze lag er echt heel mooi en vredig bij.
Later die middag ben ik nog een laatste keer afscheid gaan nemen.
Ik ben blij dat ik afgelopen zondag ook al een soort van afscheid heb genomen. Ze kwam toen bij me staan en we hebben een tijdje heel stil tegen elkaar aan gestaan. Net alsof ze het toen ook al doorhad.
De DA heeft, nadat hij haar heeft in laten slapen, drie ijzers van haar afgehaald (afgelopen vrijdag was de hoefsmid namelijk nog gekomen om haar te bekappen en te beslaan). Daar ben ik echt heel blij om. Nu hebben Chantal, mijn zusje en ik een mooi aandenken aan haar. Mijn zusje heeft nog een stuk van haar manen afgeknipt.
Het was ook super om te zien hoe iedereen mee heeft geholpen, daarvoor ben ik iedereen erg dankbaar.
Lieve Jess, ik hoop dat je het goed hebt in de ‘paardenhemel’. Je was een kanjer en ik zal je nooit vergeten. We zullen je missen. Rust zacht, meid.
Jesse † 19 april 2007
Sterkte 
