Geplaatst 
Splash, 4 februari 2007
Het begon eigenlijk al 2 weken geleden, Splash begon opeens heel erg in te vallen. Vitaminestoot gegeven en bijgevoerd, ze werd niet dikker dus een wormenspuit erin. Voor de rest at ze goed, maar toch was ze nog steeds erg mager. Gister lekker eten gebracht en geknuffeld.
Vandaag hadden we onderlinge wedstrijd op stal daarna wilde ik nog even bij der gaan kijken, maar ik zag der niet in het land staan. Het voelde niet goed, ik moest het land in! Al vrij snel zag ik der gestrekt liggen in de verte. Ik kon het niet opbrengen om door te lopen, ben een klein stukje terug gegaan en Piet is het land in gegaaan met mijn vader, Jeroen en Patty. Piet was er als eerste en kwam al snel terug. Ze leefde nog, maar was heel erg zwak. Om een lang verhaal kort te maken hebben ze der uiteindelijk op de trekker gehesen. (planken achterop en daarop). Ik ben er niet bij geweest, kon het niet aan. Uiteindelijk hadden ze haar in de schuur gelegd op stro.
Toen ben ik er bij gekomen. Mijn meisje... ze draaide met der ogen, was heel onrustig. Tot ik bij der ben gaan zitten. Ze lag onder stro en dekens en ik heb met der gekroeld. Voelde eigenlijk toen al dat ik moest genieten van die laatste momenten samen. Heb tegen der aangepraat, der over haar hoofd gestreeld en langzaam ontspande ze. Ogen werden rustiger en ze begon een beetje te bewegen met der neus en te knabbelen. Het was zo’n zielig hoopje paard… Helemaal onder de modder, koud en uitgedroogd. Op dat moment heb ik met mijn telefoon 2 foto’s gemaakt. Ik wilde niet, maar wist dat ik anders later spijt kreeg.
Om me heen stonden een paar mensen, waaronder mijn ouders en instructrice, ook in tranen. Toen kwam de dierenarts eindelijk, leek eeuwen te duren. Die heeft naar der gekeken, maar ze is de laatste uren nog veel meer ingevallen. We hebben geprobeerd der op te laten staan, maar ze kon niet. Of eigenlijk wilde ze niet… Normaal zou ze vechten om op te staan, het was een doorzetter. Maar ze wilde niet. Dat zei voor mij eigenlijk al genoeg. Er waren 2 mogelijkheden, der met infuus in leven houden en hopen dat ze wat sterker zou worden, zodat ze der konden onderzoeken. Maar de kans was heel klein… Toen ze afgekeurd werd hebben we heel duidelijk afgesproken dat ze geen extra pijn mocht hebben.
Ik heb de dierenarts gevraagd wat het beste was voor haar, voor zover ik het uit mijn mond kreeg. Na overleg met de dierenarts, mijn ouders en Patty besloten dat het beter was zo. Ze gaf het zelf op. In de tijd dat de dierenarts de spullen klaar maakte… Splash wist het, ze had er vrede mee. Haar ogen gingen steeds verder dicht. De laatste lieve woordjes toegesproken een laatste aai… En toen bij Piet en de dierenarts achter gelaten.
Mijn meisje… ik zal je nooit echt nooit vergeten. Alle mooie momenten samen. Splash heeft me gemaakt hoe ik ben. Na ruim 6 jaar leven we weer gescheiden, maar ze zal altijd een plekje in mijn hart houden. Mijn vecht jas, mijn grootste vriend, mijn maatje, mijn alles… Nooit meer een knuffel, nooit meer een ritje, nooit meer die lieve betrouwbare oogjes, nooit meer een kus.
I belong to you, you belong to me, forever!
Noukie heel veel sterkte met dit enorme verlies 
Nogmaals, sterkte ermee 
