Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-07 22:02

hoe het voelt

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-07 22:02

dit mis ik hier echt een topic hoe je kan beschrijven hoe je je voelt over je overleden paard het doet mij vaak erg goed om er over te praten. het helpt vaak echt. en iedereen voelt het natuurlijk ander.
maar hoe voel jij je over je overleden paard?

**Geplaatst**: 23-01-07 22:51

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 23-01-07 22:51

Nog steeds ontzettend klöte, dat het hem en mij, eigenlijk ons overkwam. Had ik nog niet genoeg meegemaakt?
Schuldig, had ik het eerder moeten zien? Had ik er nog wat aan kunnen doen. Al weet ik het antwoord wel. het is niet nodig om me schuldig te voelen, maar toch.. Ook schuldig omdat ik na precies een maand alweer een ander paard gekocht had. Niet dat het voelde als mijn paard, was ook veel te snel.
Maar ook nog steeds heel verdrietig en bang dat het me weer overkomt. Het is al een jaar en 4 maand terug, maar denk er nog elke dag aan. Ik kon er niets aan doen, het was kanker. Hij was zo sterk, pas toen het echt helemaal overal heen uitgezaaid was,werd hij ziek.. Heeft nog 2 weken geduurd voor de DA erachter kwam wat het is. Soms denk ik dat ik teveel blijf hangen in het verleden..

Ben beniewd naar de reacties van anderen. Ik heb het idee dat er met mensen uit mn omgeving weinig over kan praten. Dat ze vinden dat ik er nu wel over heen moet zijn. Maar dat ben ik niet, nog lang niet..

**Geplaatst**: 25-01-07 16:45

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 25-01-07 16:45

Ik voel het (elke keer weer) als een opluchting.. tuurlijk mis je je paard wel, maar het gevoel van prettig hij / zji heeft geen pijn overheerst meer dan het gemis..

**Geplaatst**: 26-01-07 19:55

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 26-01-07 19:55

Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik afscheid moest nemen van mijn schatjes, gelukkig.. Ach gut

Ik weet wel hoe het voelt dat je paardje zoveel pijn heeft dat je haar de volgende dag, als het echt niet beter gaat, in laat slapen.. Gelukkig is mijn oude doos er altijd weer bovenop gekomen.

Met andere dieren heb ik het wel meegemaakt Huilen

Vreselijk..

**Geplaatst**: 28-01-07 20:51

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 28-01-07 20:51

ik mis haar nog steeds. had elke zaterdag les (al bijna 5 jaar lang)
in maart verzorgde ik haar 5 jaar. maar dat is nooit mogen gebeuren.
24 jan dit jaar is ze bij mij weggegaan.
mis haar echt super veel. maar je doet er niks aan.
ze had een veulen en die had iets verkeerds geraakt ofzo waardoor ze een inwendige bloeding heb gehad en nu is ze er niet meer.

**Geplaatst**: 28-01-07 21:30

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 28-01-07 21:30

Het is nog altijd pijnlijk, maar het verdriet slijt op den duur. Maar vergeten? Nooit!!
Vooral de dood van Cairo, zo onverwacht. 12 jaar in de bloei van zijn leven.
Bij Carina, toen 30 jaar oud, wist ik dat het eraan zat te komen om afscheid te nemen. Maar om dan het moment te bepalen. Instinctief neem je (meestal) de juiste beslissing, maar het blijft moeilijk.

**Geplaatst**: 28-01-07 22:15

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 28-01-07 22:15

Hoe ik me voel? Ik denk dat ik het al een plekje heb kunnen geven. Soms heb ik het er moeilijk mee. Vooral als ik verhalen lees van anderen die hun paardje kwijt zijn.
Ik heb wel zo iets van dat ik er vrede mee heb. Ik heb werkelijk alles gedaan om haar beter te kunnen krijgen. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Nu ik dit schrijf, krijg ik wel weer een paar tranen. Dus...... ja dan heb ik het weer even moeilijk. Ik mis haar, natuurlijk dat gaat niet zo maar weg.
Gelukkig heb ik nog twee paarden, dus er is geen leegte. In haar stal heb ik het nu gezellig gemaakt. Daar staan nu mijn konijnen en de voerkist voor mijn andere paarden.
Gizmo stond tussen Summer en Gipsy in. Dus nu is het een gezellige boel daartussen. Mijn konijnen kunnen lekker los lopen in Gizmo's stal. Ik noem het ook nog steeds Gizmo's stal.
En wie weet komt er ooit weer zo'n leuke pony in haar stalletje wonen.
Goed nu ben ik dus aan het huilen.
Mijn man heeft ook foto's gemaakt toen Gizmo er niet meer was en dat Summer en Gipsy aan het afscheid waren nemen. Ik stond daarbij met een dikke buik(was zwanger) en lekker aan het huilen.
Deze foto's bekijk ik af en toe wel eens. En dan beleef ik weer even dat moment, dat moment wat zo zwaar was.

**Geplaatst**: 28-01-07 22:19

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 28-01-07 22:19

Mijn verzorgpaard is een aantal jaar geleden ook overleden. Hij had geen kiezen meer en werd steeds magerder Verdrietig

Heb mij een hele tijd erg rot gevoeld....heb in de stromende regen zelfs met onweer hem gevoerd om te proberen om hem dikker te krijgen.

Op een gegeven moment had het geen zin meer, hij werd magerder en dat was oneerlijk voor het paard om dan door te leven (hij was 38).

Ben een tijd niet in het weiland geweest en daarna had ik het er wel moeilijk mee, je mist toch een paard.... Verdrietig

Heb het nu wel een plekje kunnen geven, het is beter zo...ook voor Fredje Lachen

**Geplaatst**: 29-01-07 11:46

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 29-01-07 11:46

Hoe ik me voel.........
Na ruim 5 jaar mis ik mijn mannetje nog steeds....... Maar vooral ook voel ik me nog regelmatig schuldig, wat als......
Hij niet op de wei had gestaan
Als ik hem niet verhuisd had
Was het dan niet gebeurt?? Ik weet het antwoord niet...

Maar wat mij nog steeds het meest bij blijft van alles, is dat wij hem de trailer op hebben moeten takelen om hem naar de kliniek te brengen. Veearts gaf aan dat hij een verrekking in zijn knie had.... Achteraf had hij een flinke bovenbeenbreuk waarvan het bot bijna door zijn vel heen stak...

Had ik toen maar gezegd, hij gaat niet meer weg, laat hem hier inslapen, dan had iig die vreselijke trailerrit hem bespaard gebleven, mijn gevoel zei al dat het niet goed was, helemaal niet goed. Zelfs nu, ruim 5 jaar later, heb ik er nog nachtmerries van.....
Daarnaast, blijven de herinneringen, de mooie herinneringen, hij was mijn beste vriend, en ooit, ooit als ik ook over de rainbowbridge ga, hoop ik hem weer te zien, en we niet voor altijd van elkaar gescheiden zijn

**Geplaatst**: 30-01-07 22:27

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 30-01-07 22:27

Hoe ik me voel?
Het is heel erg pijnlijk voor me nog steeds afgelopen vrijdag was het een jaar geleden.
Gelukkig had ik vriendinnen die me een beetje afgeleid hebben die dag.
Maar het is en blijft gewoon kl*te.
Vooral is het gevoel zo oneerlijk omdat hij nog maar 8 jaar was en al genoeg te verduren heeft gehad in zijn leventje.
Ik praat er ook niet zo veel over als ik dat wil dan kan ik het wel met een vriendin er over praten maar ik doe het niet zo snel.

**Geplaatst**: 30-01-07 23:51

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 30-01-07 23:51

Hoe het voelt.. Dat kan ik niet beschrijven..

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Olymp denk en dan vooral denk, hoe zou het nu zijn als we haar nog hadden gehad, zouden de dingen dan ook zo gelopen zijn zoals ze nu zijn gegaan of omdat we Olymp hadden anders... Ik weet het niet en het blijft gissen.

Ik mis Olymp ontzettend erg en in het begin was ik zelf zo erg dat ik alles met Olymp ging vergelijken.. Bij voorbaat was een ander paard al niet leuk, want ik wilde Olymp terug. Het was gewoon niet eerlijk IMO, ze was ziek en we waren aan het toekijken hoe ze dood ging... Nagelbijten / Gniffelen

Maar nu na iets meer dan 3 jaar is het gemis wel een beetje minder geworden en het feit dat ik niet meer op elk paard let of ze wel op Olymp lijken. Wat ik nu eigenlijk vooral mis is het hebben van een eigen paard, ik weet hoe dat voelt en hoe dat is en nu rijd ik 1x in de week op de manege, ook erg leuk, maar ik mis die dingen gewoon..

**Geplaatst**: 30-01-07 23:56

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 30-01-07 23:56

Ik mis ranko nog elke dag, soms moet ik huilen, maar anders dan de eerste weken(dan barste ik echt in huilen uit) nu denk ik meestal aan hem als ik alleen ben, en dan laat ik wel eens een traantje, als ik eerlijk moet zijn ben ik niet zo vreselijk triest meer, ik denk aan onze mooie herinneringen samen, en moet lachen als ik aan hem denk en de dingen die we hebben meegemaakt. Als iemand me er naar vraagt ben ik wel bot en krijg een krop in mijn keel..
ik heb het moeilijk terug het 'paardengevoel' terug te krijgen, omdat ik weet dat er nooit meer een 2de ranko komt! En het nooit meer zal zijn als 'toen'.. Paardrijden heeft veel minder betekenis gekregen voor mij.. Nogthans doe ik erg mijn best dat terug te krijgen..

**Geplaatst**: 31-01-07 00:01

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 31-01-07 00:01

de mijne word zondag opgehaald ik zit al de hele dag door te janken .. echt klote is het gewoon !:'(

**Geplaatst**: 31-01-07 12:35

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 31-01-07 12:35

ook wij weten wat het is om je paard te verliezen.
we hadden hem pas 2 maanden
hij stond in de buitenbak en is toen
over het hek gevallen en had zijn been gebroken.
we konden niets anders dan dan hem in laten slapen, maar wat doet dat een pijn!
zoveel verdriet ondanks dat hij pas kort van ons was.

**Geplaatst**: 31-01-07 15:56

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 31-01-07 15:56

ik mis hem nog steeds..
het is nu pas bijna een maand geleden. ik heb het wel een plekje kunnen geven..
maar soms denk ik als die stomme koe nou niet in de wei was gekomen had ik hem nu nog gehad?
als ik de foto's bekijk krijg ik weer tranen in mijn ogen en voel me zwaar klote

**Geplaatst**: 12-02-07 14:30

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 12-02-07 14:30

Het gevoel van gemis blijft.. al worden de scherpe randjes wel iets minder..
Het is nu iets meer dan 2 jaar geleden dat ik mijn paardje, mijn vriendje, af heb moeten laten maken. Na drie jaar van dokteren en chronische pijn...
Pijnvrij lopen was bijna niet meer mogelijk..
Dan moet je kiezen en beslissen..

Een half jaar later een veulen gekocht, een jaar niet gereden..
Overgestapt naar een andere tak van sport...
Nog andere paardjes erbij..
Een veulen geboren..

Het leven gaat door.. de herinnering blijft... Natuurlijk zijn er dagen en momenten dat ik hem verschrikkelijk mis, dat ik alleen maar kan huilen.. Maar dat mag vind ik..

Hij was immers mijn vriendje.....

**Geplaatst**: 12-02-07 15:34

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 12-02-07 15:34

Een leegte van binnen.. Nog steeds. Een plekje dat nooit opgevuld kan worden, door geen enkel paard of persoon.

Nooit kunnen accepteren, aangezien er zoveel vragen onbeantwoord overblijven. De oorzaak van de brand is nog onduidelijk. Zal ik nooit achterkomen.

1 ding weet ik wel, dit had mijn kleine ventje zijn leven niet mogen kosten. Ik mis hem ontzettend, verschrikkelijk..

Gelukkig heb ik hele mooie herinneringen, die Mystery voor mij levend houdt.

**Geplaatst**: 12-02-07 15:47

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 12-02-07 15:47

was pluk ziek of was hij gewoon oud??
want ik keek op de video en ik vond hem erg mager en er oud uitzien..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-07 16:22

Re: hoe het voelt

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-07 16:22

heel oud 30+

**Geplaatst**: 12-02-07 21:16

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 12-02-07 21:16

Vorige week woensdag heb ik Ronny laten inslapen. Koliek waar hij niet meer door heen kon komen.
De pijn die ik voel is onbeschrijvelijk. Het lijkt of er een stukje van mij zelf is gestorven.
We zijn 25 jaar samen geweest. Ik ben mijn beste vriend, maar maatje, mijn allesie verloren. Dat is met woorden niet uit te leggen.
Ik probeer wel te relativeren, maar de pijn wordt daar niet minder van. Voorlopig in ieder geval niet.

**Geplaatst**: 15-02-07 22:29

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 15-02-07 22:29

Hoe het voelt, dat weet je pas als het zelf hebt meegemaakt. Ik heb mijn allerbeste vriendin verloren in augustus 2006 aan blaaskanker. Ik heb haar ruim 12 jaar gehad, een heerlijk beest en mis haar nog best vaak. Ik heb een nieuw paardje, hij maakt veel goed, maar zij houdt een speciaal plekje in mijn hart. Ik draag haar fijn dicht bij me, heb een hanger met haar as erin....

**Geplaatst**: 20-02-07 14:27

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 20-02-07 14:27

Olympia schreef:
Ik mis Olymp ontzettend erg en in het begin was ik zelf zo erg dat ik alles met Olymp ging vergelijken.. Bij voorbaat was een ander paard al niet leuk, want ik wilde Olymp terug.

Dat heb ik inderdaad ook.
Na Fleurtje kwam er wel een andere shetlander, maar vond hem totaal niet leuk in het begin. Stom beest dat stond in de stal waar Fleurtje hoorde te staan.
Maar uiteindelijk ben ik wel in gaan zien dat hij er niets aan kon dat Fleurtje er niet meer was en me juist kon helpen bij het verwerken van het verlies.
Ik ben Fleurtje natuurlijk nog niet vergeten (is pas een maandje geleden overleden), maar hoef niet alleen maar te huilen als ik aan haar denk.
Ik mis haar nu nog steeds.
De eerste paar uren was ik meer in een roes dat ik nog niet kon bevatten dat ze er niet meer was.
Afscheid nemen was moeilijk, maar heb bijna niet eens gehuild.
Pas toen ik thuis kwam besefte ik dat ik haar nooit meer zou zien...
Toen werd ik ook pas hysterisch verdrietig, alsof je hart uit elkaar gerukt is.
Je kan niets doen om de pijn te verzachten, alleen tijd kan helen.
Nu is het gelukkig minder moeilijk, maar mis haar nog steeds en zal altijd wel zo blijven....

**Geplaatst**: 24-02-07 20:41

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 24-02-07 20:41

Mis Teun nog iedere dag, hij was er niet zomaar 1 maar zeer belangrijk voor mij. Samen konden we heel veel. De band was er heel sterk.helaas mocht het niet baten.

voor hem is het beter zo, en daarom accepteer ik het

**Geplaatst**: 27-02-07 02:42

Re: hoe het voelt

Geplaatst: 27-02-07 02:42

Mijn vriend is bijna 9 jaar geleden overleden...ik mist hem nog steeds.De keuze was moeilijk maar ben blij dat ik toen wel het besluit had genomen.

Na 3 jaar genieten van zijn pensioen kreeg hij pijn in zijn botten en spieren.Hij was oud,op en hem laten lijden zou niet eerlijk zijn.Dat zou ik voor mezelf doen en op zo'n moment moet je jezelf wegcijferen en denken aan je paard.

De pijn is in de loop van de tijd wel minder geworden maar uit mijn hart gaat hij nooit.Zijn foto's staan nog steeds in mijn huis en gaan ook niet weg.(Gun jezelf de tijd om te rouwen want ik heb dat niet gedaan.Het stomweg weggedrukt en 3 jaar later kwam het er eindelijk uit.)

Na zijn dood heb ik ruim een half jaar niets meer met paarden gedaan...toch weer even zitten op het paard van een heel goede vriendin en dan gaat het toch weer kriebelen.Ik ben toen een poos een paardje bij gaan rijden en na de verhuizing van dat paardje kwamen er nog 2 anderen...toch blijft het kriebelen.

Inmiddels heb ik er nu zelf 2 waarvan 1 al bijna 4 jaar en dat is ook echt mijn maatje geworden.Vrienden door dik en dun.

Vergeten doe in Vanitas nooit...maar het leven gaat verder.

Groetjes,Tinky