Ik heb een tijd een verzorgshetlander gehad van den manege
deze kreeg koliek want hij had vetbultjes aan de binnenkant van de darmen
We wisten niet hoe oud deze pony was hij kon al wel lang over de 40 zijn
dat dachten de manege eigenaar en ik
we hadden de keus om hem te laten opereren of in laten slapen
we hadden al een paar keer de dierenarts laten komen
Op het laatst kreeg die een zoutoplossing
de pijn werd nog heftiger dat was moeilijk om te zien
toen kwam het het moeilijkste
ik moest afscheid nemen

want als de zoutoplossing niet hielp zou die de volgende morgen vroeg in worden geslapen
de zoutoplossing is trouwens 's avond heel laat toegediend
ik kwam de volgende dag op stal en ze was er niet meer

ik heb gezien dat zo'n bedrijf haar kwam ophalen met een hele grote vrachtwagen
maar het rare ik weet niet of ik mij dit in beeld maar toch het voeld zo
de dag dat ze koliek krijg liep ze 's morgens nog vrolijk in de lessen mee(ze had vaker rust dan dat ze liep maar ze vond het leuk om de echte beginners alles te leren)en was toen een andere pony een kleine A dezae was ook heel braaf en na de les kreeg bartje haar koliek
het leek net of ze dacht er is iemand die mij kan vervangen dus ik wil niet meer leven
wel heeft ze hard gevochten voor haar leven maar toch
het is best moeilijk want dit is de eerste keer dat ik het hele verhaal tegen iemand zeg
maar ik kan haar maar niet vergeten
ik heb al wel weer wat andere verzorg pony gehad
maar geen 1 was er het zelfde als mijn lieve bartje
ik heb nu dat ik elke dag huil omdat ik haar zo mis
op de manege ook ik loop er geen 1x zonder dat ik aan haar moeten denken
maar ik moet wel naar de manege want mijn eigen paard staat er
maar is het verhaal met dat hij dacht ik vind het goed zo ik heb een vervanger ik hoef niet meer te leven zou dat kunnen kloppen?
hoe kan ik het beste mijn verdriet onder controle houden ik wil niet dat de manege eigenaar ziet dat ik het er zo moeilijk mee heb want dat heeft zij ook
maar ik wil niet elke dag huilen ik wil ook eens een keer de mooie dingen zien die we hebben mee gemaakt maar als ik daar nu aan denk komen al die tranen weer
foto's komen nog